CHAPTER 24

400 18 4
                                    

Chapter 24: Peacefully

TW: Abuse

Dahan dahan kong iminulat ang aking mga mata at muli lamang napapikit dahil sa sinag ng araw na nakatutok sa 'kin.

Where am I?

"Glad your awake.." nagulat ako sa biglaang nagsalita mula sa aking paanan.

I immediately stood up to see who it was. Isang 'yong lalaking matipuno, asul ang mata at maputi. His hair was brown which almost covered his face because of how long it is.

"Done?" He asked with an intimidating eyes. "For you to know, it's been two days since you and your classmates rushed here.."

Agad naman akong napaiwas ng tingin. He was one of the men of 24-11.

And...two days ago?! Ganoon ako katagal natulog?

Jeez..nasa lugar nila ako, ano pa ba'ng aasahan ko? Maybe they gave me something to drink to last my sleep. Or maybe they injected something on me.

"Hey you!" Aniya na nakapagpalingon sa 'kin. He's pointing at me like I'm some sort of animal. "You hungry? You can eat, you know.."

"Pake mo?" I rolled my eyes.

Baka mamaya ay nagbabait-baitan lamang ito sa 'kin. What if bigla niyang akong barilin, 'di ba? Mas okay nang nag-iingat kaysa hindi.

"Ikaw na nga pinapakain, susupladahan mo pa 'ko? Eh bahala ka na riyan, magutom ka buong araw." Tumaas ang aking kilay nang bigla niya rin akong irapan.

The audacity?

Tumayo na siya at aktong lalabas na nang bigla akong tumayo upang pigilan siya. Pero hindi pa ako nakakalakad ay muli na naman akong napa-upo, tinignan ko ang aking paa at kamay at pareho 'yon nakatali!

"Bakit nakatali pa 'ko?" I asked him.

"Ano gusto mo? Pahigain ka pa sa magandang kama?"

This man....is getting into my nerves.

"Pakawalan mo nga 'ko!" tinignan ko siya nang masama.

"Ano ka gold?!" Then he went out and slammed the door.

I gritted my teeth while looking at the door from which he exited.

Wag ka nang babalik!

I sighed before roaming my eyes around. Ito ay isang kwartong walang kahit na anong laman kung hindi ang isang lamesang malapit sa bintana. Ang kisame rin nito ay may sira na rin at marami rin ang alikabok sa mga sulok-sulok.

Isa lang ang bintana dito at doon pumapasok ang sinag ng araw na nakatutok ngayon sa mukha ko.

What should I do?

I suddenly remembered the 10-A...and also Raib..

Kung paano siya halos magwala at magmakaawa na pakawalan ako.

I smiled suddenly.

No one is to blame for what just happened. We already did our best to survive and to get out of here together but unfortunately, we didn't succeed.

Lord...ikaw na po ang bahala sa 'kin..I know that you're doing this for a purpose... And if I die right at this moment, I will never ever be angry with you. But can I wish for atleast one?

Please guide my 10-A, my families and friends, bring them into peace and none of them shall perish..

My head hurts...

Deceived HeartTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon