Dev Adam | Texting

34

Bir yandan final yapmak  istiyorum bir yandan karakterlerim hiç mutlu olamadı diyorum ah ah şhçmvğşkğcmekxnd

Hey, uzun zaman oldu🥺 burayı özledim.. Yks sınavına hazırlandığım için hiçbir kitabıma bölüm atamıyorum. Texting yazarak kafa dağıtmak için bölümün başına oturdum, okurken bol yorum yapar mısınız?😽 

Barıştan anlatmaya devam ediyoruz, keyifli okumalar 💖

°

Ruhuma izini bırakan o olayın tekrar edeceğini sanmıştım, ikinci kez savunmasız hissetmiş ve herkesten nefret etmiştim. Zorbalığa uğrarken bile bu denli utanç, öfke ve korku hissetmemiştim.

Alperen abi yavaşça bana yaklaşırken sert sesiyle "Bugünlük bu kadar, herkes dışarı çıkabilir mi?" dediğinde Menekşe ablanın onaylayarak odayı terk ettiğini fark ettim. Peşinden Ercan abi gitti, bakışları bir anlığına bana değdiğinde çok tuhaf hissettim.

Bana seni anlıyorum, der gibi bakıyordu. Titreyen dudaklarımla gülümsedim, her daim parladığını düşündüğümüz gözleri zamanında geçmişte yaşadığı bir olayın acısıyla ışığını kaybetmişti. Biliyordum çünkü bu bakışlar, benzer hadiseyi yaşamış birinin bakışlarıydı.

Başak abla yanıma gelmek istediğinde Alperen abi gitmesini rica etti, Başak abla kafasını salladı. Yalnızca ikimiz kaldığımızda bir müddet sustu, yan tarafımda boş kalan koltuğa oturdu.

"Sildim videoyu, Dila ile plan yapmış-" Düz sesle anlatmaya kaldığım yerden devam ediyordum ki Alperen abi tek elini kaldırdı ve beni susturdu. "Anlatmak zorunda değilsin, seni geçmişine götürecek hiçbir şeyi anlatmak zorunda değilsin."

Sustum fakat kısa bir süre sonra dilimden dökülen kelimelere engel olamadım. "Alperen abi, sence ben kirli miyim?"

Kahveleri bana hızlıca döndü, bakışlarında merhamet ama çokça öfke vardı. Öfkesi bana değildi, anlamıştım.

"Bu da nereden çıktı abim, olur mu öyle şey?" Gülümsemeye çalıştı.

"Biri bana dokununca kirlenmiş gibi hissediyorum." dedim zorlukla, bu düşüncelerimi yalnızca doktoruma anlatmıştım fakat şimdi Alperen abinin doğru kişi olduğunu biliyordum.

"Sen temizsin, hiç de kirlenmedin abim." dedi. Teselli cümleleri değildi, yürekten söylüyordu. Gözlerinin dolduğunu fark ettim, ben ise gözyaşlarımı tüketmiştim. Çığlıklarımı duyurmaya çalışırken sesimi mahvetmiştim, sevdiklerime bile sarılamadığım için eksik hissetmiştim.

"Kemal şerefsizin tekiydi ama beni çocukluğumda yaşadığım o güne göndereceğini hiç düşünmemiştim." dedim donuk sesle, hassas noktamdan vurmuştu beni.

"Zorlama kendini-"

"Hayır, isteyerek anlatıyorum. Anlatamadığım her an boğuluyorum düşüncelerimde, düşünmek istemiyorum ama elimde değil. Geçmişe dönüp çocuk Barış'a baktığımda kalbim kırılıyor, gözlerindeki ışığı alan herkesten nefret ediyorum. Şimdiyse kendime baktığımda zavallı gibi hissediyorum, bir insan kendine ne kadar acırsa o kadar acıyorum."