Yankı

6

Yazar'dan

Gözlerindeki yorgunluk Uraz Keskin'i nasıl bir gece geçirdiğini söylüyordu. Yankı'nın gerçekleri öğrenmesiyle onu sürekli takip etmişti. Kriz geçirme korkusu onu sarıp, sarmalamıştı gece gece.

Kardeşini kontrol ederken sürekli o yorgun yüzle karşılaşmak onu sanki olduğu yerde öldürüyordu. Beraberinde gelen pişmanlık ise saatlerce kendini sorgulamasına neden oluyordu.

Kardeşinin saçlarından koklayarak öptü. Uyanmasını istemediğinden yavaş adımlarla odadan çıktı. Devran Uraz'ı tahmin ettiği yerde bulurken arkadaşının bitik hali onu üzüyordu.

"Ne bu halin Uraz?" Dedi bıkkın bir sesle. "Ne var halimde?" Uraz'ın umursamaz sesine gözlerini devirip, kahveyi uzattı.

"Deli sikmiş de sabaha kadar ayakta kalmışın, öyle bir halin var."

Uraz ağzı bozuk olan arkadaşına tek kaşını kaldırıp, elindeki kahveyi aldı. Şaşırmamalıydı, Devran'ın ağzı hep bozuktu. "Deli sikti belki de?" Devran beklemediği şey ile şaşkınca Uraz'a baktı. Uraz kolay kolay ağzını bozmazdı.

"Kim sikti seni?" Dedi hayretle. Uraz daha fazla dayanamayarak kahkaha attı. Nasıl bir muhabbet diye içinden geçirmeden edemedi. Devran kaşlarını çatıp, önüne döndü. "Beni de mal ettin amına koyayım!"

Uraz çapkınca sırıttı. Devran'la uğraşmak hoşuna gidiyordu.

"Çok istekli görünüyordun oysa?" Dedi imalı bir şekilde. Devran gözlerini kocaman açıp, arkadaşına baktı. "Tövbe tövbe! Kim bozdu oğlum seni?" Dedi kendini geriye iterken. Uraz umursamaz bir tavırla kahvesinden bir yudum alıp, arkadaşına döndü.

"Vahşi caziben Devran." Dedi ciddi bir sesle. Uraz içinden ne kadar kahkaha atmak istede bunu bastırmıştı. "Tövbe valla tövbe!" Dedi hızla uzaklaşırken. Arkasından kahkaha atan Uraz'ı bırakarak.

Bitirdiği kahvesini çöpe attığında kulaklarını hiç beklemediği o ses doldurdu.

"Uraz." dedi bitik ses.

Yankı'nın sesiydi. Arkasına döndüğünde Yankı'nın kanlı elini fark etti. Sargı yine kanlar içindeydi. Yankı kalkar kalkmaz bu görüntüyü görünce kendini lavaboda kusarken buldu. "Yardım eder misin, midem bulanıyor." Çaresiz sesi Uraz'ı derinden sarsarken Uraz onu kendisine yaslayıp, odasına yönlendirdi.

Odaya geldiklerinden Yankı yatağa oturmuştu. Uraz sargıları yavaşça çıkardığında derin bir nefes aldı. Ciğerlerine batan kan kokusu zehir gibiydi, ona acı vermişti.

"Yanındayım Yankı." Dedi titreyen elleri sıkıca tutarken. Yankı bu kelimelerden sonra iç çekti. Yanında olduğunu hissediyordu ama bu hissi içinden atmak istemişti.

Uraz iki ele pansuman yapıp, sardığında kafasını kardeşine doğru kaldırdı. Alacağı tepkiyi umursamadan sıkıca sarıldı kardeşine. Yankı bir an içinin titrediğini hissetti. Uraz'ın kollarında bulduğu güven ona bir kez daha gerçeği kabullendirmişti.

Emindi, o adamın oğlu değildi.

"Abim..." Uraz'ın titreyen sesi ile ağzından bir hıçkırık firar oldu Yankı'nın. Psikolojisi gün geçtikçe kötüleşiyordu, tedavi görsede ilk başlarındaydı daha bu sebepten ağlamak ve ani duygu değişimleri bedenini yoruyordu. Uraz bu hıçkırıkla daha sıkı sarıldı kardeşine. "Neden daha önce gelmediniz ki?" Bu soru Uraz'ı yerine mıhlarken utancı dibine kadar hissetmişti.

"Özür dilerim." Dedi pişmanlık akan sesle. "Özür dilerim abim." Dudaklarını kardeşinin saçlarına bastırdı. Yankı'yı yatağına yatırdığında yanına uzanmıştı. Onu göğsüne çekip, sıkıca sarıldı.

Kolları bırakmamak istercesine sıkı sarılırken derin bir nefes aldı.

"Hepsi geçecek." Dedi Uraz. Yankı içinde bulunduğu durumu anlamakta zorlanıyordu. Hissettiği şeye o kadar yabancıydı ki bunun sevgi ya da acıma duygusu olup, olmadığını anlamıyordu.

Emin olamadığı her an onu şüpheye sokuyordu. Hala sindiremediği şeyler vardı, nasıl 17 yıl yalan olabilir diye düşünüyordu.

"İyileşeceksin. Ben bu süreçte sürekli yanında olacağım."

Uraz kardeşinin saçlarını okşadı, Yankı daha fazla dayanamayarak sessizce hissettiği rahatlık ve huzurla abisinin göğsünde uyuya kaldı. Uraz hiç uyumamış, burnuna dolan kokuyu hafızasına kazırcasına kokladı.

Ara ara okşadığı sırtı ve saçları ile Yankı daha fazla mayışmıştı. Uraz mayıştığını anlayınca dudaklarında buruk bir tebessüm oluştu. Ömer de küçük bir okşanmayla mayışıyordu diye içinden geçirdi.

Devran odaya girdiğinde gördüğü görüntü onu afallatmış ve sevindirmişti.Dudaklarına yerleştirdiği tebessümle eli ile pardon işaretini yapıp, odadan çıktı. Uraz tebessüm etmekle yetinip, uyuyan kardeşinin yanında uyuya kaldı.

**

Sınır koymak istemiyorum ama yorum yapın 🥲