Yankı

-özel bölüm-

Önemli!

Yeni abilerim kurgusu -Aray- yayında! Destek verirseniz mutlu olurum. :)

***

Hastaneden çıkmamızla kendimizi abimlerin evinde bulmuştuk. Uraz abim yanıma geldiğinde bakışlarım ona dönmüştü. "Senin prenses galiba biraz kıskandı. Odadan çıkmıyor." dedi gülümserken.

Ada ile gülümsemeden edemedim. Kıskanacağını bu olayı öğrendiğinde anlamıştım. "Prensese bakayım ben."

Onların yanından ayrılıp, odasına ilerlediğimde açıkta kalan kapıda sesini işittim.

"Abim beni sevmeyecek mi ?" Sorusu ile kaşlarım havalanmıştı. "Niye Ayaz oldu ki! Ben de onun çocuğu olurum!" Sitemine sessizce kıkırdadım. Bu ailedeki herkes kıskanç derken fazlasıyla haklıymışım.

"Ben abimi paylaşmak istemiyorum Pamuk." Ayıcığı ile konuşmasını odaya girerek kestim. Hafiften kızaran gözleri ağladığını söylüyordu bana. "Abisinin küçüğü." Yanına oturduğumda benden uzaklaşmıştı biraz.

"Abiye mi küsüz?" Dedim üzgün bir şekilde. "Evet!" Dedi sitemle. Gülüp, küçük bedenini kendime çektim. "Abiye küsülmez." dedim boynundan öperken. "Küsülür ki! Ayaz olmasaydı küsmezdim." Masum itirafı onu o kadar tatlı yapıyordu ki ciddiye almakta zorlanıyordum.

"Ayaz daha bebek abiciğim. Sana ne yaptı ki ?"

Sorumla gözleri bana dönmüştü. "Ben seni paylaşmak istemiyorum banane!" Kollarını küskün bir şekilde bağladığında onları ayırıp, elini avuçlarımın içine aldım. "Ama neden ? Ben senin ona ablalık yapacağını düşünmüştüm..." Dedim.

Bana dönmüyordu hala.

"Yok, istemiyorum." Dedi küskün şekilde. "Ayaz çok üzülür, ben ona senin ablalık yapacağını hep anlatmıştım oysa." Dedim üzülerek. Bu sahte üzüntüyü ne kadar ciddiye alırdı bilemedim.

"Beni ona mı anlattın?" Dedi bir an küslüğünü unutarak. "Evet. Bir ablan var dedim böyle çok güzel, tatlı birisi dedim. Sana ablalık yapacak, yanında olacak her zaman diye anlatmıştım."

Benim çocukluğumda kimse olmamıştı ama oğlumun bu yalnızlığı yaşamıyacağından eminim. Çünkü yanında anne ve babası olmayacak sadece.

"Ya beni senden alırsa?" Dedi birden titreyen sesiyle. Daha fazla dayanamayıp, kucağıma aldım. "Öyle bir şey mi mümkün cadı? İlk göz ağrım, ilk çocuğum, ilk kardeşim sensin." Gözleri parlamıştı adeta dediklerimle.

"Gerçekten mi?" Dedi heyecanla. Yanaklarından öpüp gülümsedim. "Gerçekten bebeğim. Senin yerin her zaman ayrı." Bana bir anda sıkıca sarıldığında kollarımı ona sardım. Çok seviyordum cadıyı.

"Ayaz'a abla olurum o da beni sever mi abi?"

Siz bir kaynaşın, bizi bile unutursunuz...

"Sever tabi! Senin gibi güzelliği kim sevmez?" Kıkırdayıp, beni öpmüştü. "Hadi onun yanına gidelim o zaman!" Dedi kucağımdan inip, elimi çekiştirirken. "Az önce yüzüme bakmıyordun cadı!" Diye homurdandım.

"O az önceydi abicim." dedi tatlı tatlı.

Gerçekten çok fena biriydi. Böyle tatlı tatlı konuşursa bana her şeyi yaptırır...Yaptırıyor da.

Elini tutup, beraber aşağıya indiğimizde Ela Ada'nın yanına oturmuştu. "Ada abla benimle ne zaman oynar?" Ada bu soruyla gülüp, Ela'ya döndü. "Biraz daha büyümesi gerekiyor bunun için..."