Yankı

22

Zile basan ellerim karıncalanırken o karşıma çıkmıştı. Aşina olduğum güzelliğe yine hayran hayran bakmıştım.

"Yankı..." Fısıltıdan farksız bir sesle adımı söylediğinde nerdeyse kendi adıma aşık olacaktım. "Hayır." Dedi kendini geriye iterken. "Rüya görüyorum." Dedi titreyen sesiyle. Dolan gözlerimle kafamı hayır anlamında salladım.

"Rüya görüyorum yine...Evet, rüya."

Tekrar ettiği şeyler canımı yakarcasına işkence ediyordu.

"Ada, sevgilim." Ona bir adım attığımda o duvar kenarına çökmüştü. "Burda değilsin, biliyorum rüya." Dedi kafasını dizlerini gömerken. Ne hale gelmiştik biz böyle.

Ardımda kalan kapıyı kapatıp, yanına çöktüm. Elim çenesine gittiğinde ona dokunmak adeta titretmişti. "Ada." Kafasını kaldırdığında akan yaşlarla bana baktı.

"Ben artık rüya görmek istemiyorum! O lanet ilaçlar neden işe yaramıyor!"

Nefesim kesilmişti.

"Gerçek, yemine ederim gerçek." Dedim acıyla. Yüzümü yüzüne yaklaştırdığımda bana özlemle bakıyordu. "Burdayım, yanında." Dudaklarına kayan gözlerimle sertçe yutkundum. "Burdasın..." Dedi inanmakta zorlanırken.

"Burdayım sevgilim."

Dudaklarına bastırdığım dudaklarımla onu kendime çektim. Deli gibi özlemiştim. Nefes nefese kaldığımızda bana şaşkın gözlerle bakıyordu. "Nasıl..." Dedi yüzüme bakarken. "Biz yeniden bir araya gelecektik, geldik şimdi."

Elim yanağıma gittiğinde o elime yanağını uzandırmıştı. "Yankı..." Bir anda sıkıca sarıldığında kollarımı ona sardım. "Geldin, gerçekten geldin." Dedi omzuma gömülürken. "Söz verdim."

"Sen hep sözünü tutarsın." Dedi ağlarken. "Hala inanamıyorum." Dedi göz yaşları içinde. "İnan." dedim daha sıkı sarılıp, saçlarından öperken. "Sana geldim sonunda." Diye mırıldandım. "Çok özledim..." Dedi sessizce ağlarken.

"Küçük umutların yok olmasından korktum hep."

Dudaklarımda buruk bir tebessüm peydah oldu.

"Geride kaldı Ada, her şey geride kaldı." Benden ayrıldığında yüzümü küçük avuçlarına aldı. "Nasıl buldun beni?" Yüzümdeki elini dudaklarıma bastırdım. "Abim sayesinde." Kaşları havalanırken ona nerden başlıyacağımı bilmiyordum...

"Anlamıyorum." Dedi. "Oturalım bir yere anlatırım." Beraber yerden kalktığımızda o elimi sıkıca kavrayıp, koltuğa yönlendirmişti. Gözlerim evinde gezindiğinde acı bir tebessüm belirdi dudaklarımda.

"Hayallerimizi gerçekleştirmişin." Dedim ona dönerken. Üniversiteye geçince bir ev tutup, beraber yaşayacaktık. Bu hayali bile bize çok görmüşlerdi.

"Gerçekleştirebiliriz beraber yine." Dedi umutla. "Hangi harp okulunu kazandın ? Uzak mı yoksa ?" Sesindeki çocuksuluğa iç çekip, onu göğsüme yatırdım. "Sınava girmedim." Dedim.

Göğsümden hızla doğrulurken bana şaşkın gözlerle bakıyordu.

"Bana lütfen o adam deme." Dedi titreyen sesiyle. "O adam yüzünden değil." Kaşları havalanırken ona tüm olanları anlatıp, anlatmamak arasında gidiyordum.

"Yankı...Sevgilim. Bana bak." İnce parmakları beni kendine çektiğinde o baş parmağı ile yanağımı okşadı. Hala onun sevgilisiydim.