TOGIS7: BEHIND THE MASK (S2)

CHAPTER 7

Ibinigay sa akin ng hari ang cellphone ko kaya tuwang tuwa ako. Bruh! Hindi na ako maboboring sa byahe. On the way na kami sa mansion nina eshang.

Tumawag si eshang, huminga ako ng malalim bago sinagot.

Ye–

Veb....

Ezekiel? Saan si eshang?

Hurry up! Nasa hospital kami,

Saang hospital?

Alam mo na ‘yon.

Okay, okay. Teka.... Bakit kayo nasa ospital?

Just hurry up!

Galit yarn?

Please.....?

Oo na. Papunta na kami.

Thank you.

*Call ended*

Bakit kaya? Bakit kaya nasa hospital sila?

Hys..... Baka si eshang ‘yon, kasi natumba siya kanina–taena! Bakit bigla akong kinabahan?

"Hospital tayo, sa dating hospital. Andun sina eshang," sambit ko sa hari kaya tumango-tango ito.

"W-what happened?" Gulat na tanong ni blue, "I don't know."

Pagkarating namin sa hospital ay naabutan naming palakad balik si Ezekiel sa labas ng isang room. "Hurryy!" sigaw niya ng makita niya kami. Huminto muna ako saglit at tinext ‘yong iba. "veb!"

"Bakit ka ba nagmamadali riyan? Masyado kang ‘atat!"

"Sayang ang oras, ano ba!" Naiirita na yarn? Pinagbuksan niya ako ng pintuan at naabutan ko si eshang na hawak hawak ang cellphone habang tumatawa.

"Andito na sila." sambit ni Ezekiel kaya napalingon si eshang habang nakangiti, "BWAHAHAHA."

"Okay na ba you?"

"Oum," lumapit ako at hinipo siya sa buhok. tumingin siya kay Ezekiel at tumango-tango. Lumabas silang tatlo.

Bakit kaya?

"Abbi, pwede ka bang humiga sa tabi ko? I want to talk with you right now, kasi namiss ko lang." humiga ako sa tabi niya at niyakap siya, "ang saya ng pinagsamahan natin noh? Halos ilang years din tayong magkasama. Naalala ko ‘yong araw na pinagsiksikan ko ang sarili ko kay killua." *Tumawa*

"Natatawa nalang ako, but..... I'm happy kasi kahit na hindi naging kami at alam ko naman na hindi talaga ako para sakanya..... Atleast and’yan ka and ofcourse my Ezekiel ako!" marahan ko siyang pinisil sa tainga, "buang," I whispered.

"You know–"

"Hindi ko pa know," ngumiwi lang siya sa akin, "namiss ko ‘yong dati." bigla nalang naging malungkot ang pananalita niya.

"Ginawa ko naman ang lahat ng best ko para maging proud sila sa akin but..... wala rin hahaha. Kahit anong gawin ko, lagi nalang mali sakanila. Ni hindi ko na nga nagagawa ang mga gusto ko eh, dahil sinusunod ko ang mga gusto nila." About her family na naman.

"I'm depressed." tumingin siya sa akin habang nakangiti, "but I still want to live," I smiled. Baka eshang ‘yan.

"My parents never proud of me, kasi nga I'm basagulera and trouble maker. But you know?..... Kahit na gano'n sila sa akin, mahal na mahal ko pa rin sila, dahil mga magulang ko sila.