လွန်ခဲ့သော ၂နှစ်ခန့်က............
နေမင်းမောင်ကုမ္ပဏီမှ အပြန်လမ်းတစ်ခုတွင်....
Ring ~~~~~
" ဟယ်လို.....မာမီ...."
" သား....ခုကုမ္ပဏီမှာလား.."
" မဟုတ်ဘူး...မာမီ..သားကွန်ဒိုပြန်နေပြီ...ဘာပြောဖို့လဲ..."
" အင်း....အပြန်လမ်းမှာဆို..သက်လွှာယလေးတို့အိမ်ဝင်လိုက်ပါအုံး...သက်လွှာလေးနေမကောင်းဘူးတဲ့သူအမေဖုန်းဆက်ပြီးပြောတယ်....."
ကျစ်! လာပြန်ပြီသက်လွှာ....ဘယ်တော့များမှပြီးမှာလဲ...အဲ့ကိစ္စတေကိုစိတ်ကုန်လို့ ကွန်ဒိုမှာလာနေပါတယ်ဆိုနေ.....
" မာမီ....သားပင်ပန်းနေလို့မနက်ဖျန်မှသွားလိုက်တော့မယ်...."
" ဒီနေ့သွားတွေ့လိုက်ပါသားရယ်....မာမီကလာမယ်လို့ပြောထားတယ်...သက်လွှာလေးစောင့်နေလိမ့်မယ်...."
" မာမီ..ကလည်းဗျာ...ညနေသားဖုန်းဆက်လိုက်မယ်သူ့ကို..."
" နေမင်းမောင်..! မင်းမာမီ့စကားကိုတခါတလေလေးနားထောင်ပါ့လားဟမ်...ဒီတခါပြောလိုက်တာ...ငါမဟုတ်ဘူးမင်းဒယ်ဒီ..အဲ့တော့မင်းတို့သားဖနှစ်ယောက်ရှင်းကြ....ဒါဘဲ.."
မာမီဖုန်းကျသွားတော့ဖုန်းမျက်နှာပြင်ကိုအတန်ကြာအောင်ငေးမိသညိ။သွားရင်ကောင်းမလား..မသွားရင်လဲငါနားကန်းအုံးမယ်ဒယ်ဒီ့ကြောင့်......ဟူးးးးးငါ့ဘဝမလွယ်ပါ့လား...
ထို့နောက်ကားပြန်လှည့်ပြီးသက်လွှာတို့အိမ်ဦးတည်လိုက်သည်။
သက်လွှာတို့အိမ်ရောက်တော့အိမ်ကအလုပ်သမားကတခါးလာဖွင့်ပေးသည်။အိမ်ထဲရောက်သည်နှင့်အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်ထိုင်နေသောသက်လွှာအမေဒေါ်ဝတ်လွှာမေကိုတွေ့လိုက်သည်။
" အော်...သားနေ...ရောက်ပြီလား..သားမာမီဖုန်းဆက်တယ်လာမယ်လို့....မင်းသက်လွှာကတော့အပေါ်မှာအိပ်နေတယ်ထင်တယ်တက်သွားလိုက်လေ..."
"ဟုတ်ကဲ့..."
သက်လွှာအမေကိုနှုတ်ဆက်ပြီးအပေါ်ကိုတက်လာခဲ့သည်။သက်လွှာအခန်းရှေ့ရောက်တော့တခါးကို၂ချက်လောက်ဘဲခေါက်ရသေးသည် တခါထဲလာဖွင့်သည်။ သက်လွှာ ပုံစံသည် ဖျားနေသည့်ပုံစံနှင့်မတူဘဲ..ပုံမှန်တိုင်းသာရှိနေသောကြောင့်မျက်မှောင်ကျုံ့လိုက်မိသည်။
