"ကိုလှိုင်းရေ...လွမ်းလာတယ်ဗျို့..."
"လွမ်းငယ်ကလည်းဘယ်လိုကြီးအော်နေတာလဲ..."
နက္ခတ် အပြောကြောင့်လွမ်းမျက်မှောင်ကျုံ့ကာကြည့်လိုက်ပြီး
"ဘာလည်းငြိုငြင်တာလား....ကြိုပြောနော်မစဥ်းစားပေးတော့ဘူး..."
လွမ်းပြောလိုက်သည့်စကားကြေညင့်မက္ခတ်မျက်လုံးပြူးသွားကာ.....
"ဟာ...မဟုတ်ဘူးလေ...လွမ်းငယ်...လွမ်းငယ်..."
နက္ခတ်စကားတောင်မဆုံးသေးလွမ်းကအိမ်ထဲဝင်သွာပြီဖြစ်သည်။နက္ခတ်လွမ်းနောက်လိုက်သွားလိုက်ပြီး.....
"ကိုလှိုင်း...နေမကောင်းဘူးလား....မျက်နှာကဖြူဖတ်နေတာဘဲ..."
လွမ်း..ကိုလှိုင်းမျက်နှာလေးကိုကိုင်ကာမေးတော့....
"လွမ်းလေးကလည်း...ကိုလှိုင်းအသားကိုကဖြူတာကို..."
"မဟုတ်ဘူးလေ... ခုကနှုတ်ခမ်းကပါဖြူနေလို့ပြောနေတာ..."
"ကိုလှိုင်းနေကောင်းပါတယ်...လွမ်းလေးရယ်...ကဲလာကိုလှိုင်းအုန်းနို့ခေါက်ဆွဲထည့်ပေးမယ်...ကြိုက်တယ်မလား..."
"ကြိုက်တယ်..ကြိုက်တယ်... စားမယ်...."
လွမ်းအပြုမူကြောင့်နက္ခတ်ကောလှိုင်းကောရီလိုက်မိသည်။
"နက္ခတ်လာလေ...တူတူဝင်စားလိုက်...ဒီနေ့နားတယ်ဆိုတော့တနေကုန်နေပြီးမှပြန်ပေါ့..."
"ဟုတ်အကို..."
လှိုင်းနှစ်ယောက်စလုံးကိုပြင်ပေးပြီးမှ...မောင့်တွက်ကိုအုပ်ဆောင်းလေးနဲ့အုပ်ထားလိုက်သည်။
အဟွတ်.. အဟွတ်..အဟွတ်...
လှိုင်းချောင်းဆိုးသံကြောင့်လွမ်းကထလာပြီး....
"ကိုလှိုင်း...ရလား..ချောင်းတေအဲ့လောက်ဆိုးနေတာကို..."
"ရပါတယ်...ကိုလှိုင်းတသွေးသီးသွားလို့ပါ...မောင့်ကိုသွားနိုးအုံးမယ်..."
လှိုင်းထွက်လာခဲ့ကာအခန်းထဲသို့ဝင်ကာရေချိုးခန်းထဲသို့မြန်မြန်ဝင်ကာမျက်နှာတေ...လက်မှာပေနေတဲ့သွေးတေကိုရေဆေးပစ်လိုက်သည်။အပြင်ထွက်လာပြီးမောင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့အိပ်ပျော်နေဆဲပင်...လှိုင်းစိတ်ရှုပ်တာနဲ့ကုတင်အောက်မှာဖွက်ထားတဲ့ဆေးလိပ်ဗူးကိုထုတ်ကာဆေးလိပ်တစ်ခုကိုယူကာဝရံတာသို့ထွက်လာပြီးမီးညှိကာသောက်လိုက်သည်။
