"သားသားရေ...ပူတူးရေ..."
"ပူတူး..ပါပါးစိတ်ပူလာပြီနော်...ဘယ်မှာလဲ..."
"ပါးပါးတကယ်စိတ်ဆိုးတော့မှာနော်...ပူ.."
ဟော...တွေ့ပါပြီ။ကိုယ်ကသာစိုးရိမ်ပြီးလိုက်ရှာနေတာ..ဒင်းလေးကတော့စတော်ဘာ်ရီပင်ကြားမှာထိုင်ပြီးဘယ်ဘက်လက်မှာတစ်လုံးညာဘက်တစ်ဖက်မှာတစ်လုံးအပီပြင်ကိုထိုင်စားနေသည်။
"နေလှိုင်းမဟာ!.."
ခေါ်လိုက်တော့ကိုယ်လေးတုန်သွားပြီးမျက်နှာငယ်လေးနဲ့လှည့်ကြည့်လာသည်။
"လာခဲ့...ဒီကို...ပါးပါးဘယ်လောက်တောင်စိတ်ပူခဲ့ရလဲသိလား..."
လာဆိုတော့လဲလုံးလုံး လုံးလုံး ပြေးလာသည်။
"ကြည့်ပါအုံး... ပေပွနေတာဘဲ...ဒီနေ့တစ်နေလုံးအကျီလဲပေးရတာဘယ်နှခါရှိပြီလဲသိလား..."
ခေါင်းငြိမ့်ပြလာသည်။
"ပြီးတော့...ပူတူးစတော်ဘယ်ရီသီးစားတာများနေပြီ...အများကြီးစားရင်လေးငယ် လိုဆေးထိုးပေးရလိမ့်မယ်...."
ပြောလိုက်တော့ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်လာသောကြောင့်လှိုင်းလဲစိတ်လျော့လိုက်ရသည်။
"မငိုရဘူးလေ....ပါးပါးကသားနေမကောင်းဖြစ်မှာစိုးလို့ပါ..."
"တားမှားတွားပါရယ်..."
လှိုင်းပြုံးလိုက်ကာ.....
"ရီပြပါအုံး..."
"ဟီး..."ဆိုပြီးသွားညီညီလေးတေပေါ်အောင်ရီပြသည်။
"ကဲ..ရေသွားချိုးမယ်...လေးငယ်ခနနေပြန်လာတော့မှာ...ညစ်ပတ်နေရင်လေးငယ်ကပူတူးလေးကိုမချစ်ဘဲနေလိမ့်မယ်..."
"တွားမယ်..တွားမယ်..."
သားကိုချီပြီးအပေါ်ထပ်ကလှိုင်းတို့သားဖအခန်းထဲဝင်ကာရေချိုးပေးရတော့သည်။
"ပူတူးရေ...လေးငယ်လာပြီ...ပူတူး...ဒီမှာမင်းတွက်မုန့်တေဝယ်လာတယ်..."
"ယေး...ရေးငယ်...ရာပြီဟေ့...."
အော်ပြီးအပြာရောင်ကာတွန်းဝတ်စုံနဲ့ပြေးထွက်လာတဲ့ပူတူးကိုချီလိုက်သည်။
