"လှိုင်း...မောင့်ကိုကြည့်ပါအုံး....လှိုင်း...နက္ခတ်!. .လာကြအုံး...."
နေမင်းမောင်...လှိုင်းကမျက်လုံးမှိတ်ကာအသက်ကိုသာရှူနေတာကြောင့်နက္ခတ်ကိုအမြန်ခေါ်ရတော့သည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ...ကိုလှိုင်း..."
"ကိုလှိုင်း...ဟင့်..ဘာဖြစ်တာလဲ...သွေးတေအများကြီးဘဲ..."
လွမ်းနဲ့နက္ခတ်နဲ့ဝင်လာတော့ကိုလှိုင်းကိုဖက်ထားတဲ့နေမင်းမောင်ရယ်...သွေးတေနဲ့ကိုလှိုင်းရယ်....
"နေမင်မောင်စိတ်အေးအေးထား...လာဆေးရုံပို့မယ်..."
နေမင်းမောင် လှိုင်းကိုပွေ့ချီကာ....
"သက်လွှာမေ....လှိုင်းတစ်ခုခုဖြစ်ရင်အရှင်မထားဘူး"
သက်လွှာမေကတော့ အဲ့နေရာကနေမရွေ့ပေ....
"လွမ်း...သွားလိုက်...ကိုယ်နောက်မှလိုက်ခဲ့မယ်..."
လွမ်းခေါင်းငြိမ့်ကာအကို့နောက်သို့အြန်မြန်ပြေးလိုက်သွားသည်။
"မင်းကျေနပ်ပြီလား...လိုချင်သေးလား....နေမင်းမောင်ကို...ဟမ်..."
"သက်လွှာဘာမှမလုပ်ဖူး....သက်လွှာလုပ်လိုက်တာမဟုတိဘူး..."
"တော်တော့...မင်းခုချိန်ထိတောင်ဘူးခံငြင်းနေတယ်...နောင်တမရသေးဘူးလား....မင်း..နေမင်းမောင် မိဘတေကိုသတ်လိုက်တယ်ဆိုတဲ့သတ်သေတေလဲရှိပြီ...ဒီလောက်လုပ်တော်ရောပေါ့...သားသားတောင်အလွတ်မပေးဘူး..."
သက်လွှာကတော့အသက်မဲ့တဲ့မျက်နှာနဲ့ကြမ်းပြင်ကိုသာစိုက်ကြည်ကြာမျက်ရည်တေကျနေသည်။
"မဟုတ်ဘူး...သက်လွှာဘာတေများမှားနေလို့မချစ်နိုင်ရတာလဲ...သက်လွှာကို့ကိုရချင်လို့ဒီလိုတေလုပ်ရတာ...သက်လွှာမမှားဘူး..."
နက္ခတ်ရှေ့ကသက်လွှာကိုကြည့်ကာစိတ်ပျက်မိသည်။အကုန်လုံးကိုဘူးခံပြီးငြင်းနေတာသက်သေကအားလုံးအတည်ပြုပေးနေပြီ....
"မင်ကအချစ်ကိုရယူခြင်းလို့ထင်နေတာဘဲ...အဲ့ဒါဆိုမင်းမှားနေတာ...ကဲ..မင်းနေမင်းမောင်ကိုရပါပြီရဲ့သူကမင်းကိုမချစ်ဘဲမင်းနဲ့တူတူနေသွားရမှာမင်းစိတ်ချမ်းသာပါ့မလား...သူစိတ်မချမ်းသာတာကောမြင်ရင်မင်းပျော်လား...မင်းခုနာကျင်တာထက်အဆပေါင်းများစွာကိုမင်းလဲခံစားရမယ်သူလဲခံစားရမယ်...မင်းအပြစ်တေကိုဝန်ခံပြီးမင်းထောင်ထဲကထွက်လာရင်ဘဝသစ်တစ်ခုကိုစပြိးငါတို့ကိုအရင်လိုဘဲအကိုတေလိုသဘောထားပြီးနေလို့ရတယ်လေ...."
