လှိုင်းမျက်နှာကိုလာရိုက်တဲ့နေရောင်ကြောင့်လှိုင်းမျက်လုံးစူးနေပြီဖြစ်တာကြောင့်လှိုင်းထမည်ပြင်လိုက်တော့အောက်ပိုင်းကစူးခနဲဖစ်သွားသည်။မောင့်ကိုကြည့်လိုက်တော့သူ့ကိုလက်တစ်ဖက်ကဖက်ပြီးဘေးတစောင်းအိပ်နေသည်။သေသေချာချာကြည့်လိုက်တော့မောင်ကတော်တော်ကိုချောသည်။သူ့လိုယောကျာ်းလေးမျိုးနဲ့ဆိုလုံးဝမတန်။မဆီမဆိုင်သက်လွှာကိုပြေးမြင်ယောင်မိပေမယ့်ခေါင်းရမ်းပြီးအတွေးတေကိုဖျောက်လိုက်သည်။ထိုအခါလှိုင်းရဲ့ခေါင်းပေါ်မှာလက်တစ်ဖက်ရောက်လာပြီး......
"ဘာတေခေါင်းရမ်းနေတာလဲလှိုင်းရဲ့...."
မနက်ခင်းအိပ်ရာထစမို့မောင့်ရဲ့အသံကသြရှရှဖြစ်နေသည်။
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး.... "
"နာသေးလား....အောက်က..."
ဟင်....ဘယ်လိုကြီးမေးလိုက်တာလဲ...နာသေးလားဆိုတော်ပြီပေါ့အောက်က ကပါသေးတယ်...ကိုနေမင်းမောင်ကတော့...။လှိုင်းမျက်နှာရဲသွားတာကိုကြည့်ပြီးနေမင်းမောင်ရီလိုက်မိသည်။
"ရှက်သွားတာလား...မရှက်ပါနဲ့လှိုင်းရဲ့...ခုဆိုလှိုင်းနဲ့မောင်နဲ့လင်မယားအရာတောင်မြောက်ပြီးပြီကို....ပြောလေ... နာသေးလားလို့ဆရာဝန်ခေါ်ရအောင်လို့...."
"အင်း...နာတယ်...ဖျားလဲဖျားချင်နေတယ်ထင်တယ်..."
"အင်းအင်း...ခနနော်...မောင်...မြတ်သူဆီဖုန်းဆက်လိုက်အုံးမယ်....အရင်ဆုံးအကျီလဲရအောင်..."
"အင်း...!"
လှိုင်းကိုအဝတ်စားလဲပြီးတာနဲ့နေမင်းမောင်မြတ်သူဆီဖုန်းဆက်လိုက်သည်။
"အေး...မြတ်သူ..မင်းဆေးရုံမသွားခင်လှိုင်းအိမ်ဝင်ခဲ့အုံး...ဆေးပစ္စည်းတေပါယူခဲ့..."
"ဟင်...ဘယ်သူဘာဖြစ်တာလဲဟ..."
"အင်း..မနေ့က ကွာ...ငါတို့၂ယောက်ဆေးရှိန်နဲ့ဆိုတော့မှားသွားတယ်...ပြီးတော့ညကလည်းငါကြမ်းမိသွားတယ်ဟ...ခုဖျားလည်းဖျားချင်တယ်လို့ပြောတယ်...အဲ့ဒါကြောင့်လာပေးစမ်းပါ...."
