ဒီနေ့ကတော့အိမ်ရဲ့အချစ်တော်လေးထဲကတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့သားသား (နေလှိုင်းမဟာ) ရဲ့ ၆နှစ်ပြည့်မွေးနေ့ဖြစ်သည်။ကိုယ်တော်ချောကသူ့ကို ဦးဦးတေဖိတ်ပြီးကိတိခွဲပေးမယ်ဆိုတော့မနက်အစောကြီးထကာ ပြင်ဆင်နေတာလုထိမပြီး...ရှာပေးမယ်ဆိုတာလဲမဟုတ်....
"သားသားရယ်...ပါးပါးရှာပေးပါ့မယ်...မင်းလုပ်တာအဝတ်တေလဲအောက်မှာပြမ့်ကျဲနေတာဘဲ...."
"ရပါတယ်..ပါးပါးရဲ့...သားသားလူကြီးဖြစ်ပါပြီ..."
လှိုင်းလဲဘာမှမပြောတော့ဘဲလွတ်တဲ့နေရာမှာထိုင်ကြည့်နေလိုက်သည်။
"ပါးပါး...ဒီမှာကြည့်..."
ခနအကြာခေါ်လို့ကြည့်တော့ အကျီအဖြူစတစ်လက်ရှည်ဝတ်ထားပြီး...ပြီးတော့အောက်ကပုဆိုးအနက်ရယ်ကိုကိုင်ထားသည်။ပုဆိုးကိုမဝတ်တတ်တာကြောင့်ကိုင်ပြီး....
"သားသားကိုဒါလေးလုပ်ပေးအုံး..."
"ကဲ...ပေး..မင်းသာလေးကလည်းမပြီးနိုင်ဘူး.."
"သားသားရေပြီးပြီလား..."
မောင်ကတံခါးဝကနေပြီးမေးသည်။လက်ထဲမှယလဲသားငယ်ကိုချီထားသေးသည်။မောင်ကတော့သားငယ်ကိုသူ့စိတ်ကြိုက်ဆင်ထားသည်။ ဝက်ဝံရုပ်လေးတေပါတဲ့ဝမ်းစက်အနီလေးကိုဝန်ထားပေးပြီးမောင်ကတော့လှိုင်းနဲ့တူတူ အကျီစတစ်ခရမ်းရာင်လက်ရှည်လေးကိုမှပုဆိုးခရမ်းယောင်လေးနဲ့တွဲဝတ်ထားတာကြောင့်မောင်လဲပိုကြည့်ကောင်းနေသည်။
"ကဲ...ပြီးပြီ..သွား..အိမ်ရှေ့မှာဦးဦးတို့ကိုစောင့်နေ..."
"တားတားတိုတိုနဲ့ရိုက်တွားမယ်...ဒယ်ဒီ ချပေး..."
နေမင်းမောင် လက်ထဲကကော့ထိုးနေသောကြောင့်ချပေးလိုက်တော့ညီကိုနှစ်ယောက်လက်တွဲကာအိမ်ရှေ့ကိုပြေးသွားသည်။
"မောင့်လှိုင်းကဒီနေ့လှနေပါလား..."
ပြောပြီးခါကနေဆွဲဖက်လိုက်သည်။
"ဘာလှတာလဲ...ငါမိန်းကလေးမဟုတ်ဘူး..."
လှိုင်းရဲ့မကျေမနပ်စကားကြောင့်နေမင်းမောင်အားရစွာရီလိုက်သည်။
