"သမီးထည့်စားနော်...."ဒေါ်ရတနာမောင်(နေမင်းမောင် မာမီ)ဆိုပြီးဟင်းထည့်ပေးလိုက်သည်။
"ဟုတ်ကဲ့..အန်တီ.."
ဒေါ်ရတနာမောင်ပြုံးပြလိုက်ပြီး...
"သား...မင်းလည်းအိမ်ကိုမကြာမကြာလာလည်ပါအုံး...ဒီကမာမီကမျှော်နေရတာ..."
နေမင်းမောင်မာမီ့အပြောကိုရယ်လိုက်ရင်း...
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ...သားကအလုပ်ရှုပ်နေလို့ပါ...သားလဲမာမီ့ကိုသတိရပါတယ်...."
"တော်ပါ...ဒီမအေကြီးကခေါ်မှလာတာကိုများ...ဒါနဲ့..မင်းအိမ်ထောင်ပြုဖို့သင်ဲ့ပြီနော်...ဒါမှမဟုတ်မာမီစီစဥ်လိုက်ရတော့မလား..."
"မာမီ...သား.."
"ကဲပါ..ရတနာရယ်..ထမင်းကိုဖျောင့်ဖျောင့်စားပါစေအုံး..."
"ရှင်ကလည်း...ရတနာကမြေးချီချင်ပြီ...ေချွးမလည်းအဆင်သင့်ရှိနေပြီ...ရှင့်သားဘဲမူနေတာ..မိန်းကလေးလဲမဟုတ်ဘဲနဲ့..."
"ကဲပါ..မာမီရယ်...ဒီကိစ္စနောက်မှပြောရအောင်နော်..."
နေမင်းမောင်ပြောလိုက်မှဒယ်ဒီနှင့်မာမီလဲငြင်းခုန်တာရပ်သွားသည်။သက်လွှာကိုကြည့်လိုက်တော့ထမင်းသာငုံ့စားနေသောကြောင့်စိတ်အေးသွားရသည်။ကိုယ်ကချစ်ရသူလှိုင်းရှိတယ်ဆိုပေမယ့်မာမီကမသိသေးတော့သက်လွှာကိုအားနာရသည်။
ထမင်းစားသောက်ပြီးတော့နေမင်းမောင်ကတော့ဒယ်ဒီ့စာကြည့်ခန်းထဲမှာစကားပြောနေပြီးသက်လွှာကတော့မာမီနှင့်ဧည့်ခန်းထဲမှာစကားပြောနေသည်။
"သမီး...အန်တီတစ်ခုလောက်ပြောချင်တယ်.."
"ဟုတ်...ပြောပါအန်တီ..."
"အန်တီသမီးကိုချွေးမတော်ချင်တယ်သမီး...ကမ်းလှမ်းတာပါ...သမီးနဲ့သားနဲ့ကလည်းရင်းနှီးနေတာကြာပြီဆိုတော့..သားကိုသမီးနဲ့အန်တီလက်ထပ်စေချင်တယ်...အန်တီမသေခင်လေးတော့သားကိုစိတ်ချချင်တယ်ကွယ်...သမီးမှာချစ်သူမရှိဘူးဆိုရင်အန်တီပြောတာဘယ်လိုသဘောရလဲဟင်..."
"ဟို...အန်တီ..ကိုနေက..."
"သားကအန်တီပြောရင်ရပါတယ်ကွယ်...သမီးဘက်ကသာသေချာဖို့လိုတာပါ.."
