KÖRDÜĞÜM SEVGİ

2.Bölüm

Bölüm şarkısı: Furkan Halıcı~ Gözlerin İstanbul

Gülperi

Elimde valiz, dolu gözlerimle son kez derin bir nefes aldım. Büyüdüğüm yetimhanede son dakikalarımda iken arkamda ağlayan Gül' e üzgünce baktım. Burasının bana kazandırdığı en güzel şeylerdendi. Küçük olmasına rağmen gidişimi fark ediyormuş gibi ağlıyordu. Burukça gülümsedim .

Göz yaşlarımı elimle silip tekrar önüme döndüm. Başarmıştım, kurtuluş biletini alıp yepyeni bir hayata adım atmaya hazırdım. Valizimi sıkıca tutup yetimhane çıkışına yürümeye başladım.

2 GÜN SONRA

İki gündür yetimhaneye gitmemiştim. Gülü çok özlemiştim. Tabi birini daha... Özlem artık dayanılmayacak raddedeyken adımlarım usulca yetimhane yolunu buldu. Sessiz ve heyecanlı nefes alışverişlerimle büyük bir hüzünle gittiğim bu yolu şimdi buruk bir mutlulukla dönüyorum.

Yetimhanenin olduğu sokağa girdiğimde bankta oturan Gökdeniz'i gördüm . Yetimhanenin biraz ilerisindeydi bu bank. Olduğum yerde durdum. Yanına gitmem için çok iyi bir fırsat olmasıyla beraber ne yapacağımı bilmez halim bu fırsatı değerlendirmemi engelliyordu.

Derin bir nefes aldım. Bu sefer adımlarım her an geri dönmeye hazır olsa da inatla Gökdeniz'in yanına ulaştım. Yanına oturmadan öylece ayakta dikildim. Yerde olan gözlerini kaldırmasa da kaşları hafif çatılmıştı.

Gözlerinin bana çevrilmesini beklesemde bakmamıştı. Peki, üstelemeye devam o halde. Hafifçe boğazımı temizleyip dikkatini bana vermesini bekledim. Kafasını hafifçe ayaklarıma doğru çevirdi. Kaşları hala çatıktı. İstediğime ulaşamasam da bu hareketle destek alıp bu sefer konuşmaya başladım.

- Rahatsız etmezsem oturabilir miyim?

Vereceği cevabı heyecanla beklerken oturduğu yerde dikeldi. Bacaklarını kendine çekerek:

- "Tabi, oturabilirsiniz" dedi.

Sesini bu kadar yakından duymak heyecanıma heyecan katarken gülümseyip oturdum. Aramızda bir kişi oturacak kadar mesafe olsa da kokusu burnuma doluyordu. İstemsizce gözlerimi kapattım.
Çok güzeldi, her şeyi gibi kokusu da güzeldi. Yakalanma ihtimaliyle telaşla gözümü açtım ancak Gökdeniz ben gelmeden önce yaptığı gibi yine yere bakıyordu. Rahatlayarak gülümsedim.

-"Ee şey, buralarda başka bir bank göremedim sizi rahatsız etmek istemezdim ama bir tek burası vardı"dedim sakince.

Amacım konuşacak konu bulmaktı. Yüzünde mahcup bir ifade vardı. Üstelik ben yanına geldiğimden beri. Rahatsız mı olmuştu acaba?

-" Yok hayır elbette oturabilirsiniz. Rahatsız olmadım ben ." dedi

Mutlulukla:

- " Peki o zaman çok sevindim " dedim neşeyle.

Yüzünde şaşkın bir ifade oluştu. Ani değişen ruh halim onu şaşırtmışsa benziyordu. Durumu toparlamak ister gibi:

- " Yani rahatsız etmediğime sevindim demek istedim" dedim. Sesim bu sefer daha sakindi.

Başını salladı hafifçe, sorun yok der gibiydi bu tavrı. Çantamı bacaklarımın üstüne alıp hafifçe yan döndüm. Gökdeniz'e doğru. Gözlerim yüzünde gezinirken yaşadığım bu ana inanamıyordum.

Yeşil gözleri gözlerimle buluştu. Gözlerinin güzelliğine bakamadan boş bakışları karşısında kalakaldım. Ben daha önce hiç kimse de bu kadar duygusuz bakışlar görmemiştim. Çok, çok hisssizdi.
Gözlerini tekrar önüne çevirdi.

Gördüklerimin etkisiyle tüm heyecanım kaybolup gitmişti. Bu bakışı hak edecek kadar mı rahatsız olmuştu? Yani şu kısacık zaman diliminde ben ne yapmıştım ki?

Gelen ağlama isteğiyle öylece yüzüne bakıyordum. Onun ise umrunda bile değildim. Ağlamamak için boğazımı temizledim. Gökdeniz'in bu umursamaz tavrını sindirmeye çalıştım. Sonuçta beni tanımıyordu. Yanına ben gelmiştim ve ilk adımı benim atmam gerekti. Hadi Gülperi , pes etmek yok.

- "Ben Gülperi" dedim. Gülümsemeye çalışarak tokalaşmak üzere elimi uzattım.

Yandan bacaklarıma doğru kısa bir an bakıp önüne döndü. Ardından sessizce:

- "Gökdeniz" dedi.

Bugün yaşadığım ikinci hayal kırıklığıyla uzattığım elimi geri çektim. Görmesine rağmen elimi sıkmamıştı. Sanırım onu gerçekten rahatsız etmiştim. Mutsuzca oturduğum yerden kalktım ve alelacele yürümeye başladım.

BÖLÜM SONU

Umarım beğenmişsinizdir, vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen 🙏

Kendinize iyi bakın, hoşçakalın💙