KÖRDÜĞÜM SEVGİ

19.Bölüm

Gülperi

Bazı şeylerin gerçekleşmesini çok isteriz. Belki bir ömür belki günlerce olsun diye çabalarız. Peki ya sonrası? Sonrasını düşünüyor muyuz? Ben yaşadığım kısacık ama bir o kadar da bir ömürlük yaşamımda tek bir şeyi istemiştim, ailemi. Çocukluğumuzda, gençliğiminde asli hüznü ailemdi.

Bizi üzecek gerçekleri kabullenmeyiz , bende öyle yaptım. Bir bebeğin yetimhanede büyümesinin nedenini hep mecburiyet olarak gördüm. Hep dedim kendime, ya başlarına bir şey geldiyse gülperi, ya seni hiç bırakmak istemedilerse? Çocukken avutuyordu bu düşünceler fakat yetimhaneden çıktığım günden beri avutmaktan ziyade büyük bir ikileme ev sahipliği yapıyordu.

Şüphe öldürür. Öyle alenen de değil yavaş ve temkinli. Önce aklına düşer acaba dedirtir daha sonra da baş edemezsen kalbine düşer. İşte tam da o an şüphe seni ele geçirir. Her ne kadar tüm yönetim akılda gibi dursa da kalp her şeyin sahibidir. Ruhu ruh yapan, bedeni " can" yapan kalp.

O şüphe benim kalbime de düştü. Önüne geçemedim. Tek bir düşünce:" Ben neden yetimhanede büyüdüm?" Tek bir soru bir yanıt aradım. Ve buldum da. Ancak dedim ya bazen çabalamamak daha iyi oluyormuş.

Bulduklarım hoşuma gitmemekten ziyade başıma bela oldu. Sessiz sakin ve yalnızca Gökdeniz'le geçen bu hayatımda başıma öyle işler açtım ki sessiz sakinliği bırak gülperiyi peri yapan adamdan bile kaçacak raddeye geldim. Evet, belki ailemi merak etmek en doğal hakkımdı. Bu hayatta bir şeyler istemek de en doğal hak. Ancak kabullenmek daha fazlasını istemekten daha önemliymiş.

Eksiklikler yerini dolduruyor. Öyle yada böyle gidenlerin yerine mutlaka gelenler oluyor. Benim hiç gelmeden giden ailemin yerini Gökdeniz doldurmuştu. Onunkini de ben. Bu güzelliğin arasında hep geçmişi irdelemek bana ne katacaktı?

Olmayacağını bildiklerimin peşinde koşarken şimdimde bıraktıklarıma bunun telafisini nasıl verecektim? Hayatımız hep bazı anları kaçırmakla geçiyor. Çocukken geleceği merak edip o anı, gençken çocukluğu özleyip gençliği ve yaş ilerledikçe de geçen tüm ömrü düşünüp yaşlılığı kaçırıyoruz. Oysaki sadece anı yaşamak çok mu zordu? Değilde aksine hep Özlem duymaktaysa yaşamak en kolayıydı.

Ailemin bana il ve muhtemelen de kattıkları bir dersti bu : anı yaşamak. Bunu yapacaktım tıpkı şuan da yaptığım gibi. Elini tuttuğum güle baktım. Yüzündeki bariz heyecanla gülümseyerek ilk defa geldiği lunaparka bakıyordu. Bir çocuğun en büyük arzusu. Daha sonra onun elinden tutan aynı zamanda etrafa şaşkın bakışlar atan çimen gözlüme döndüm. Muhtemelen onun içinde bir ilkti. Tıpkı benim olduğu gibi.

Etrafta koşuşturan çocuklar onların peşinden ordan oraya savrulan anne babalar. Herkesinde yüzünde bir gülümseme, kimi çocuklarda istekleri olmamasından dolayı oluşan bir sinir patlarımı. Herkes o an ne hissediyorsa onu yaşıyordu. Tıpkı bizim gibi. Onların aksine biz şaşkın ve heyecanlıydık. Evet lunaparkı görmek çok olağandışı bir şey değildi, ama kime göre?

Ömrü boyunca tüm hayatı izlemekle geçiren bizim gibi çocuklar için yaşamak ne kadar önemli bilir misiniz ?

-" Gökdeniz abii , hadi atlı karıncaya gidelim nolur.

Gökdeniz yüzündeki gülümsemeyle güle döndü

" Gidelim fıstık, ancak sen götüreceksin malum ben bilmiyorum yerini"

Gökdeniz'in güle karşı ayrı bir mahcubiyeti vardı. Belki de gözlerinin görememesi en çok gülün yanındayken zoruna gidiyordu. Çünkü o gözlerin görmemişim gülün bir ömür yetimhanede büyümesine neden olmuştu. Bunun suçluluğu her ne kadar onun olmamada kendisindeymiş gibi hissediyordu. Ona da söyledim, seçim yapamadığım hiçbir olgudan dolayı suçlu olmazsın.

O günü Gökdeniz ve gülü izleyerek geçirdim. Ve bir şey fark ettimki bu iki kardeş beraberken çok daha güzeller. Ve gülün çocukluğu henüz mahvolmamışken, henüz yalnızlığı tatmamışken kurtulma ihtimali vardı. Ve bunu ben yapacaktım, Gökdeniz'le evlenerek.

Öncelikle merhaba söylediğim günde bölümü atamadım ne yazıkki. Bu bölümde içime sinmedi. Sanırım zihnimdeki peri ve Gökdeniz'in biraz dinlenmeye ihtiyaçları var. Bu sefer söz vermiyorum ancak umarım en kısa sürede atabilirim yeni bölümü.

Hoşçakalın.