KÖRDÜĞÜM SEVGİ

1.BÖLÜM

Gülperi

Benim çocukluğum yetimhane penceresinden annemi babamı beklemekle geçti. Her gün, her akşam her sabah o pencerenin kenarında oturur büyük bir umutla beklerdim. " Onlar yok gelmeyecekler." deselerde, varlıkları bile belli olmasa da bekledim . 13 yaşıma kadar bu böyle devam etti. Sonra yavaş yavaş umutlarım tükendi.

Okulda arkadaşlarımın ailelerini gördükçe anne babanın beklenilmeyecek , aslında doğduğundan beri yanında olması gereken kişiler olduğunu anladım. Benim yoktu sadece benim de değil o yetimhanedeki hiçbir çocuğun olmadığını anladım. O zamanlar bilmiyordum tabi ama "yetim" ne demek öğrenince her şeyi anlamıştım.

Büyük bir kabulleniş yaşadım. Beni dünyaya getirenler beni kabul etmeyip tek bırakmıştı. Kimsesizdim, hem de bu koca dünyada. Pencere kenarında beklememin faydasız olduğunu anlayınca yaşadığım yıkım felaketti. Krizler,ağlamalar , sakinleştiriciler... Birbiri ardınca gelen çaresizliğin ardından bir gün yetimhane kapısından 2 aylık bir bebeğin girmesiyle tüm hayatım değişti.

Bir tek ben değildim, yetimhaneler asla boş kalmıyordu. Birçok çocuk terk ediliyordu , şanslılar ise yetimhane değiller ise sokakları mesken ediniyorlardı . Bu bizim elimizde değildi, bizi dünyaya getirirken sormamışlardı. Ama şuan yaşamak benim elimdeydi. Hayatıma yön verebilmek bendeydi.

İşte o gün değişmişti her şey. Çaresizlik devam ederken çabalarım başlamıştı, kendim için. Okula önem vermeye başladım, tek çarem oydu. Güzel bir hayatı sağlayacak ihtimal sadece okuldu. Yıllarım ders çalışarak geçti. O gün o kapıdan giren bebeği bulup onunla ilgilenmeye başlamıştım. Olmayan kardeşim gibiydi.

O şuan 4 yaşına gelmiş minik bir kızdı. Umut dolu. Ben ise artık 17 olmuştum, sadece bir yıl sonra tüm hayatımı belirleyecek adımlar atacaktım. Ya batacak yada kurtulacaktım.

Yine bir gün yetimhane bahçesinde ders çalışırken onu gördüm, elleri cebinde ,başı eğik ,yüzü ifadesiz öylece içeri doğru ilerliyordu. Adımları fazlasıyla yavaş ve dikkatliydi. Sonra aniden durdu kafasını kaldırdı ve göz göze geldik. Yakalanmanın telaşıyla elim ayağım birbirine dolanırken o ifadesiz bir şekilde bakışlarını çekti. Bu tavrı daha da utanmama sebep olurken bir yandan ise o kısacık anın etkisine kapılmıştım.

Yetimhaneye girmeden kapının önünde beklemeye başladı. Tekrar yakalanmamak için kaçamak bakışlarla onu izliyordum. Kısa bir süre sonra Ayşe Teyzenin elinden tutan Gülü gördüm. Kafasını sağ tarafa çevirip heyecanla:

- "Gökdeniz abi" diye bağırarak boynuna atladı.

Yaşadığım şaşkınlıkla dudaklarım aralandı, benim gülümün öve öve bitiremediği Gökdeniz abisi ,az önce onu izlerken yakalandığım adam mıydı? Önümdeki kitapları toparlayıp üst üste dizdim. Kalkmaya hazırlanırken gözlerim hala onlarda idi.

Gökdeniz, Gül yetimhaneye geldikten bir yıl sonra gelmeye başlamış. İlk zamanlar içeriye girmeye cesaret edememiş olsa da son bir yıldır bunu başarabilmiş. Ben daha önceden hiç karşılaşmamıştım, genelde hafta içi gündüzleri gelirmiş. Ayşe teyze kalabalıktan hoşlanmadığını ,yetimhanedekilerin ise okulda olduğunu bildiği için geldiğini söylerdi.

Gülün neyi olduğunu birçok kez sormama rağmen hiçbir zaman öğrenememiştim. Ama ona çok değer verdiğini sadece Gül'ü dinleyerek bile anlardınız. Onların arasındaki bağ gerçekten farklıydı.

O gün onu ilk görüşümdü, başlarda sadece merak sanmış olsam bile onun gelmesini heyecanla bekler olmuştum. Bazen okula gitmez onu beklerdim. Bir yıl boyunca uzaktan izledim. Her hareketini, her gülüşünü, her şeyini.

Bir yıl sonunda yetimhaneden ayrılma vaktim geldiğinde içim buruktu. Onu göremeyeceğim korkusu içimi sararken gülün varlığı bunun olmayacağının göstergesiydi. Gül beni ona bağlayan tek şeydi. Gülden her gün onu dinledim, onu izledim bir yılım onun oldu. Merak olarak nitelendirsem de ben ona baktıkça bağlandım onu gördükçe sevdim.

Bir yıl uzaklık artık beni yorarken bu duruma son verecektim. Gökdeniz ne olursa olsun seninle konuşacağım. Ve bil ki benim Gökdeniz'im olana kadar pes etmeyeceğim.

BÖLÜM SONU

Evet ilk bölümle karşınızdayım. İlk bölümlerde her şey muallakta kalsa da ilerledikçe beğeneceğinize eminim.

Kendinize iyi bakın, haoşçakalın💙