KÖRDÜĞÜM SEVGİ

16.BÖLÜM

Bölüm Şarkısı: Yol Boyunca- Veda Mesajları Hep Yanlış Yazılır

Gülperi

İnsanlar değişir yada değişmek zorunda kalır. Ama sonucunda hiç kimse ilk tanıdığın, sevdiğin gibi kalmaz. Ki öyle kalmak için çabalayanlar da çok azdır. Bencillik var ruhta, ondandır yaşamdaki bu gel gitler.

Sizce giden hep hatalı mıdır? Her şey normal görünüyor diye aslı da öyle midir? Öyleyse benim şuanki durumum ne olacaktı?

Her gün mutlulukla gittiğim, yeni anılar biriktirdiğimiz o banka bugün büyük bir yenilgiyle gidiyor olmam benim suçum muydu? Çaresizdim, gerçek anlamda tek çıkış yolu bulamıyordum.

Bazen gitmen gerekirdi. Toparlanmak için kendine gelmen için uzaklaşman gerekirdi. Geride bıraktıklarına rağmen gitmek.. Fazlasıyla zor. Gözyaşlarımı silip derin bir nefes aldım. Karşımda bizim bankımızda oturup beni bekleyen çimen gözlüme baktım.

Huzurluydu. Onu tanıdığımdan beri değişen en önemli şey yüz ifadesine vuran huzur olmuştu. Ama şimdi o , benim yüzümden silinebilirdi. Anlayışlı olur muydu? Gitmem gerek desem bekler miydi? Yada bunu istemeye hakkım var mıydı?

Bilmiyordum. İçinde bulunduğum bu duruma nasıl düştüm bilmiyorum. Oysaki bir hafta önce Gökdeniz'in evinde birbirimize sözler vermiştik, bu sözü bozacak kişi ben olacaktım sanırım.

Gitmem gerekiyordu, belki bir günlüğüne belki bir ay veya daha fazlası. Ama gitmeliydim. Öğrendiğim şeyleri sindirmeli, sonuçlara hazırlıklı olmalıydım . Hayatım tepetaklak olmuştu. Ben o enkazın altından çıkamazken Gökdeniz'i de yanıma alamazdım. İki yaralı aynı yolda yürüyemezdi.

Ben gülperi, hayatına yalnız gözlerini açmış sonra bir adamla hayata tutunmuş gülperi . Şimdi her şey düzeliyor derken gerimde tüm mutluluklarımı, sevdiğim adamı geride bırakmak zorunda olan gülperi .

Belki benim yerimde başkası olsa Gökdeniz'i bırakmazdı . Ama ben başkası değildim, Gökdeniz ise öylesine biri değildi. Mecburdum, bunu yapmaya mecburdum.

Sessizce ilerleyen adımlarla banka oturdum. Ellerimi birbirine kenetleyip dizlerimin üzerine koydum. O kadar çok sıkıyordum ki kendimi bu ellerimin boğumlarının beyazlamasına, sıkıntıdan nefes alışverişlerimin değişmesine yol açıyordu. Gözlerimi kapattım, sakinleşmeliydim.

Fark etmişti. Bende bir gariplik olduğunu anlamıştı. Hani o yüzünde huzur vardı demiştim ya o artık yoktu. Endişeli bakıyordu. Bankta bana doğru döndü. Elini öne uzattı, elimi bulamayınca biraz aşağı indirdi. Elime değen eliyle derin bir nefes aldım. Belki son dokunuşuydu.

Gözümden düşen yaşlara engel olamadım. Sessizce bekledim. Gözlerimi yüzünün her santiminde gezdirdim . Şuan tam olarak veda ediyordum. Çimen gözlüme vedamı içimden yaşıyordum.

" Peri'm iyi misin?"

Başımı iki yana salladım. İyi değildim. Peri'n hiç iyi değil çimen gözlüm. Hiçbir şeyim kalmadı. Zaten her şeyim senken ardıma bakmadan sana veda ediyor oluşum beni mahvediyor. Ben yıkılıyorum çimen gözlüm , sessiz sedasız ama bir o kadar da gürültülü bir yıkım.

" Gökdeniz, benim sana bir şey söylemem gerek."

Elimi ellerinden çektim. Sakin olmalı ve bu konuşmayı gerçekleştirmeliydim. Bazı aşklarda vedalar olurdu, zamansız vedalar. Bizde olacağı gibi.

" Söyle güzelim, dinliyorum"

Hala endişeli olmasına rağmen yumuşak ses tonu beni ne kadar zorlasa da olabildiğim en sert ifademe büründüm . Bu hali kendim için yapıyordum. Gökdeniz'e sırtımı döndüğümde geri dönmeyeyeyim diye ondan gidebileyim diye.