Gökdeniz kusurundan dolayı kendini sevgiye kapatmış bir adamdı, Gülperi hiç görmediği sevgiyi ondan bekleyen bir kadındı.
Gökdeniz âmâ bir adamdı gülperi ise yetim, bu hikaye onların.
19.11.22 acı kategorisinde 1.✨
30.05.23 aile kategorisinde 1.✨
2...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Sözü: " Sessiz insanlar gürültülü düşünür"
Gülperi
Sessizce oturuyorduk. Ne o ne de ben konuşmak için bir hamle yapmıyorduk. Belki de yapamıyorduk . Çünkü bu konuşma ya bitiş yada başlangıçlara olan umudu getirecekti. Korku vardı hemde nefesimi tekleyecek kadar şiddetli bir korku.
Yanımdaki adam benim her şeyimdi. Yanımda nefes alıyor oluşu bile kalbimin ritmini düzensizleştirirken hayatımda olmayışı beni tüketirdi. Yıkılırdım, gerçek anlamda. Gökdeniz'i kaybedecek kadar güçlü değildim.
Daha öncesinde de tam kazanmış sayılmazdım hatta belki varlığımdan bile haberi olmadığı zamanlar geçirmiştim ama şimdi buradaydı. Beni biliyordu, tanıyordu, sevgimi biliyordu. Geçirdiğimiz sürenin önemi yoktu. Bazen hislerin kuvveti zamanı yenerdi. Umarım Gökdeniz benimleyken sende zamanın ne olduğunu unutuyorsundur.
-" Gülperi, ben özür dilerim."
Sahiciydi. Ve çok üzgündü. Geldiğimizden beri benden tek bir olumlu hareket beklemişti lakin o olanağı sağlamamıştım. Şimdi ise hem tereddütlü hem de pişmandı. Başımı salladım, göremese bile...
Özür dilemeliydi, kendisini sadece bir organla kıymetli zannettiği için benden değil ruhundan özür dilemeliydi. Çünkü asıl Gökdeniz, herkesin gördüğü beden değil o bedene can veren ruhuydu. Gökdeniz ruhundaydı. Ve onun hiçbir engeli yoktu. Sevilmeye layıktı hatta fazlasıyla.
Herkes mutlu olmayı hak ederdi. Ne yaşanırsa yaşansın, ne kadar karanlığın içinde kalınırsa kalınsın elbet bir ışık görünürdü. Maddi olarak olmasa da maneviyatta her zaman bir umut, bir çıkış yolu vardır. Hayatımızı illaki bir şeyleri düşünerek, onların içinde hapsolarak geçireceksek bu umut olmalı. Her şeye ve herkese rağmen yaşamak en güçlü ders.
-" Benden değil çimen gözlüm kendinden dilemelisin."
Ona doğru döndüm.
-" Ben seni affederim çünkü seni çok seviyorum. Ama sen içindeki Gökdeniz'den af dileyebilecek misin? Hem de onu bu kadar sevmiyorken seni affetmesini bekleyebilecek misin?"
-" Gökdeniz, Gökdeniz'im kendine yaptığın eziyet yetmedi mi? Gülüm artık hayatına ket vurmayı bırak. " uzanıp titreyen elini tereddütle tuttum. Elimi sıkıca tutarak iki elinin arasına aldı. Gülümsedim. " Yaşa artık Gökdeniz ama geçmişinde değil. "
Öyle bir güldü ki içim titredi. İlk defa böyle güzel gülümsemişti. İçimi eriten türden... Bana doğru döndü elimi tutuşu sıkılaştı. Gözleri dolu doluydu tıpkı benim gibi.
-" Nerden geldin, bu koca İstanbul'da gönlün beni nasıl buldu bilmiyorum. Bunun önemi de yok aslında. Sadece iyiki geldin be Peri'm, iyiki. Hiç gitme olur mu?"
Gözlerimden yaşlar akarken aksi gibi yüreğime bir ferahlık düşmüştü. Mutluydum hemde çok mutlu. Diğer elimi de Gökdeniz'in elimi tuttuğu elinin üstüne koydum. Sıkıca tuttum söz verir gibi.
-" Burdayım Gökdeniz, git desen bile hep sendeyim."
Gözünden akan yaşla beraber gülümsedi. Ardından yüzü sitemli bir hal aldı.
-" Dün öyle değildin ama. Yanımdan geçtin bir yabancı gibi. Canım yandı Peri'm daha önce hiç yanmadığı kadar yandı."
Elini elimden ayırıp yavaşça havaya kaldırdı. Yüzümü eline yaklaştırdım. Yanağımı bulan avuç içiyle huzurla gözlerimi kapattım. Başparmağı ile yanağımı okşamaya başladı.
-" Belki seninle yeni tanıştım ama ruhum seni çoktandır tanır gibi. Bir daha bana sırtını hiç dönme olur mu? Bu his çok kötüymüş yani senin tarafından yok sayılmak berbatmış." dedi.
Sözleri biter bitmez kollarımı boynuna doladım. Gözyaşlarım akarken ona cevabımı sarılarak vermiştim. Çünkü sarılmak tamamlanmak bir olmak demekti. Birbirinizin sağ yanını sol yanınızla doldurmaktı. Kalbim sana emanet demekti.
Elleri belimi, yüzü saçlarımla boynum arasını buldu. Sıkıca sarıldı tıpkı benim gibi. " bu koku ömür harcar" dedi fısıltıyla. Ağlamalarım gülmeye karışmıştı. Yaşadığım bu ana inanamıyordum. Gökdeniz ve ben biz olacak mıydık yani?
Çalan telefonumla Gökdeniz'e doladığım kollarımı geri çektim. O da kollarını çekip uzaklaştı. Yaşadığım boşluktan kurtulmak için hafifçe boğazımı temizledim. Kayıtlı olmayan bir numara arıyordu. Aramayı yanıtladım.
-"Efendim"
Karşı taraftan bir erkek sesi geldi. O sırada Gökdeniz oturuşunu düzelterek biraz bana doğru yanaştı. Göz ucuyla onu izliyordum.
-" Merhaba Gülperi Hanımla mı görüşüyorum ?
-"Evet benim buyrun "
- "Ben Mert, yetimhane için yardım kampanyası düzenleyeceğiz iletişim için siz de numaranızı bırakmışsınız"
Heyecanla oturduğum yerde dikeldim.
- Evet bırakmıştım Mert bey
-" Biz bir şeyler planlamıştık yardımcı olmak ister misiniz diye aramıştım" dedi
-" Elbette isterim "
- Peki o halde, yetimhanenin oradaki inci kafeyi biliyor musunuz?
-" Evet"
-" O halde yarın sizi oraya bekliyorum bir de aramızdaki şu resmiyeti kaldırabilir miyiz? Pek hoşlanmıyorum da"
Dediklerine hafif gülüp
- Olur dedim
-" Tamam o halde yarın görüşürüz Gülperi ben sana yine mesaj atarım " dedi.
Onaylayıp telefonu kapattım. Heyecanla Gökdeniz'e döndüm . Yüzünde huysuz bir ifade vardı.
Bankta geriye yaslanarak gülümsedim. En büyük hayallerimden biriydi ileride büyüdüğüm bu yer, çocuklar için bir şeyler yapmak. Şimdi onu gerçekleştirecek olmanın mutluluğu vardı.
-" Yarın yanıma geleceksin ama değil mi? "
Muhtemelen gelemezdim. Biz hep öğlen buluşuyorduk ama yarınki görüşmede büyük ihtimalle bu saatlerde olurdu.
-" Maalesef çimen gözlüm buluşma saatine denk gelebilir."
Morali iyice bozulurken surat asmaya başlamasıyla gülümsemeye başladım.
Sanki büyük bir savaşı kazanmış gibi gülümsemeye başladı. Gülümseyerek başımı iki yana salladım. Derdi yanına gelmeyecek olmam değildi, anlamıştım. Telefonda Mert'in sesini duyduğundan beri çocuk gibi surat asıyordu. Anlaşılan senin bu kıskançlıklarınla çok işim var çimen gözlüm.
