Ik heb je nodig // Bankzitters

Hoofdstuk 18

"Lies het komt allemaal echt goed. Wij zijn er bijna, oké?" Ik veeg mijn tranen weg. "Oké, tot zo." Zeg ik tegen Raoul en hij hangt op. Ik staar voor me uit en allemaal gedachtes gaan door mijn hoofd. Ik wil echt niet dat hij doodgaat. Hij is zo lief en aardig. De tranen komen toch weer over mijn wangen rollen. Na ongeveer een kwartier komen Raoul, Koen, Rob en Milo aanlopen. Ik kijk naar Raoul en ik sta op en geef hem een knuffel. Alles komt er weer uit. "Lies, het gaat echt goed komen." "I-ik weet het niet Raoul." Ik ga weer zitten en ik veeg mijn tranen weer een beetje weg. De wachtkamer zit nu helemaal gevuld en we zitten te wachten totdat er een dokter aan komt lopen. De dokter loopt naar ons toe en ik voel mijn hart steeds sneller bonken. Ik ben zo bang voor wat er gaat komen. "Zijn jullie er voor Matthyas het Lam?" Ik knik. "Loop maar met mij mee." We lopen achter hem aan. Gaan we naar Matthy? Is hij weer bij bewust zijn? Leeft hij nog? Ik hoop dat het allemaal goed met hem is, maar ik vrees voor het ergste. We lopen naar een kamer en de deur wordt opengedaan. Er staat geen bed in deze kamer. Dus Matthy is hier niet? We gaan daar met z'n allen op een stoel zitten en de man tegenover ons.

De dokter begint met praten: "Matthy heeft een flinke hoofdwond opgelopen en is daardoor veel bloed verloren." Alles wat ik hoor wordt dof. Ik kan me niet meer zo goed concentreren op wat er allemaal om me heen gebeurt. Hoe hij met dit gesprek begon, kan niets goeds betekenen. Ik begin te trillen. Ik wil de aandacht niet op mij leggen, het gaat nu om Matthy en niet om mij. Ik probeer het in me te houden, wat erg lastig gaat. Als een paniekaanval begint is het moeilijk om het klein te houden. Ik merk dat mijn ademhaling omhoogschiet. Niet nu, lies. Nu is niet het moment. Ik probeer het in te houden, maar mijn handen blijven maar trillen. Ik zie dat Raoul naar me kijkt. Zou hij zien dat ik me niet zo goed voel? Of is het iets dat de dokter heeft gezegd? Ik ben al de hele tijd niet aan het luisteren naar de dokter, terwijl ik juist wil weten wat er met Matthy is. Ik probeer weer te luisteren naar de man, maar het gaat met moeite. "Hij ligt nu aan het infuus en krijgt nu sondevoeding. Dat is dat hij eten krijgt via een buisje door zijn neus." Dus hij is niet dood? Maar ook niet bij? Ik heb een deel van het gesprek gemist, dus ik weet het niet meer.

Ik kijk naar Raoul die verdrietig naar de dokter kijkt. Dan is er toch iets ergs aan de hand. De dokter kijkt erg serieus naar ons. Ook kijk ik naar Koen die ook niet heel erg blij kijkt. Ik kijk weer terug via Raoul naar de dokter. Het valt me op dat Raoul waterige ogen heeft. Dit is niet goed, echt niet goed. Ik luister nog een beetje naar wat de dokter te zeggen heeft, maar dat is niet meer dan: "Het ziet ervoor nu niet heel goed uit, sorry." Ik slik de brok in mijn keel weg. Ik wil naar hem toe. Mijn excuses aanbieden voor wat ik heb gedaan. Maar niets kan. Ik zit hier vast in een nachtmerrie. Een nachtmerrie die nog erger is dan de ergste nachtmerrie die ik me kan voorstellen. Maar het is geen nachtmerrie, het is echt. En ik kan niets doen om dat te veranderen.

Ik word licht in mijn hoofd. Iedereen is aan het praten, maar alles wat ik hoor wordt steeds minder duidelijk. Het voelt alsof ik niet eens meer in deze kamer zit. Ik ben er wel, maar ik ben er ook niet. Mijn ogen worden langzaam zwaarder en daarna zwart...

Heeyy, ik ga proberen om vanavond nog een deel online te zetten. Heel erg bedankt voor de 60 votes, maakt me erg blij! En ook met de 1,4k reads!! Echt niet normaal!