Ik heb je nodig // Bankzitters

Hoofdstuk 50

Ik probeer te slapen, maar het lukt me echt niet. Waar kan hij nou zijn? Op mijn telefoon zie ik dat hij nog steeds niet geappt heeft. Met dit gevoel ga ik echt niet in slaap vallen. Ik loop naar de keuken toe en pak een glas water. De meldingen van mijn telefoon heb ik aangezet, zodat als hij belt ik het sowieso hoor. Het is inmiddels al half vijf en hij heeft nog steeds niet gereageerd. Hij heeft mijn appjes ook nog niet gelezen. Ik zit op de bank en probeer hem nog een paar keer te bellen, maar nog steeds niets. Op dat moment hoor ik de voordeur opengaan. Ik weet niet hoe snel ik daar heen moet. Als ik de gang in kom, zie ik dat het Matt is. "Matt, waar was je. Ik maakte me echt zorgen om je." Hij doet zijn schoenen uit en kijkt naar mij. Ik zie nu pas zijn gezicht. Rode ogen, tranen op zijn wangen. Ik ren naar hem toe en geef hem een knuffel. Hij geeft mij ook een goede knuffel. Ik kan horen dat hij nog aan het huilen is. Ik kijk hem aan en veeg met mijn handen zijn tranen weg. "Wat is er, schatje?" vraag ik aan hem. "M-m-mijn..." probeert hij te zeggen. "Het komt goed, liefie." Zeg ik tegen hem, maar hij schudt zijn hoofd. Ik maak me steeds meer zorgen.

We gaan op de bank zitten en ik pak een glas water voor hem. Ik ga naast hem zitten. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder. Er is echt iets ergs gebeurt, ik heb hem nog nooit zo gezien. Ik probeer hem te troosten. Hij ziet er echt gebroken uit. "M-mijn moeder..." begint hij opeens. Er rollen weer een paar tranen over zijn wangen. "Ze is o-overleden." Wat? Heb ik dat goed gehoord. Matthy barst weer in tranen uit. Ik geef hem nog een betere knuffel en hij rust zijn hoofd op mijn schouder. "Schatje..." zeg ik. Ik merk dat er ook tranen in mijn ogen ontstaan. Ik heb haar nog nooit ontmoet, maar dat wilde we binnenkort gaan doen. Ik vind het zo erg voor Matthy. Hij hield echt van zijn moeder.

We hebben een beetje geknuffeld, zodat hij wat rustiger kon worden. Hij kan ondertussen gelukkig weer een beetje praten, maar helemaal rustig is hij niet. Niet heel gek, natuurlijk. Hij heeft verteld dat hij een belletje kreeg van zijn vader dat zijn moeder een hartstilstand heeft gehad. En dat ze in het ziekenhuis lag. Maar dat heeft ze niet overleefd. Toen hij aankwam, was ze al overleden. Ik vind het zo erg voor Matt en zijn vader en broers. Dit gun je niemand.

"Liefje, zullen we anders lekker in bed liggen." stel ik voor. In bed komt Matthy gelijk dicht bij mij liggen en legt zijn hoofd op mijn borst. Ik ga met mijn handen door zijn haren. "Het komt goed, schatje." Zeg ik. Hij knikt. "Ik hou van je, Lies." Ik geef hem een kusje op zijn voorhoofd. "Ik hou ook van jou, Matt." Zeg ik en we proberen te slapen. Anders zijn we morgen heel moe. Eerlijk gezegd ben ik wel een beetje over mijn slaap heen. Ik heb me zo lang zorgen over Matt gemaakt, dat ik eigenlijk niet meer moe ben. Toch probeer ik nog even te slapen, dan kan ik er in ieder geval morgen voor Matt zijn. Ik kan me niet voorstellen waar hij nu door heen gaat. Je moeder verliezen lijkt mij echt verschrikkelijk, ook al he ik die van mij niet zo goed gekend. Nadat ik geboren was, wilde ze al snel niets meer met ons te maken hebben.

In de ochtend word ik wakker, het is pas half acht. Best vroeg, dus Matthy is nog niet wakker. Ik loop naar de keuken om een lekker ontbijtje voor Matt te maken. Tijdens dat ik het ontbijtje aan het maken ben, komt Raoul naar beneden. "Goedemorgen." Zegt hij. "Goedemorgen." "Heb je al wat gehoord van Matt?" Ik weet eigenlijk niet wat ik moet zeggen. Het is niet aan mij om dit te vertellen denk ik. Ik laat dat liever aan hem zelf over. "Ja..." begin ik. "En? Is hij al thuis?" Ik knik. "Ja hij is vannacht thuisgekomen." "Raar, waarom was hij er niet dan?" "Ehh..."

Een wat korter deel, sorry daarvoor.

Ik ga proberen om morgen een nieuw deel online te zetten!

Heel erg bedankt voor de 19,3k reads en de 534 votes! Echt niet normaal! Ik had dat echt nooit verwacht! 

Ik hoop dat jullie het boek nog leuk vinden?

Groetjes Suus!