Ik heb je nodig // Bankzitters

Hoofdstuk 19

Het is zwart. Wat is er gebeurt? Ik voel dat ik lig, maar ik weet niet waar. Ik kan mijn ogen niet opendoen en ik kan niets zeggen. Wat gebeurt er met me? Ben ik dood? Ik weet het allemaal niet meer. Niet veel later krijg ik mijn ogen toch open. Ik zie eerst nog een beetje wazig, maar ik heb wel door dat ik op de grond lig. Niet veel later zie ik een gezicht boven me verschijnen. Het is Raoul. "Lies, gaat het een beetje?" Ik heb knallende koppijn en ik ben nog een beetje duizelig. "Ehh, ja gaat wel." Zeg ik. Ik wil rechtop gaan zitten, maar ik voel dat ik gelijk weel duizelig word en weer bijna omval. Ik ga weer liggen en kijk Raoul aan. "Ja, gaat wel?" zegt hij sarcastisch. Ik slik de brok in mijn keel weg en zeg: "Ik heb gewoon een beetje hoofdpijn, meer niet." "Lies, je viel om. Zomaar. Wil je alsjeblieft de waarheid vertellen? Ik wil je helpen Lies. Echt." Zegt Raoul. Ik kijk hem aarzelend aan. In mijn ooghoek zie ik iemand aankomen lopen. Met wat water en snoepjes in zijn hand. Hij komt naar me toe lopen. "Lisa, toch?" Ik knik. "Het komt goed. Drink rustig wat water en wat suiker is ook goed voor je. Daarna rustig rechtop zitten en dan pas rustig opstaan." Ik doe wat hij vraagt. Ik drink een paar slokjes water en ik eet een paar snoepjes. Het zijn erg zoete snoepjes, maar dat is volgens mij de bedoeling. Ik ga rustig rechtop zitten. Ik ben nog wel erg duizelig, maar het gaat wel iets beter. Mijn hoofd bonkt nog wel enorm. "Wanneer heeft u voor het laatst wat gegeten." Ik kijk naar Raoul en Raoul naar mij. Bel en de jongens kijken mij ook aan. "Lies?" zegt Raoul. "Eh gisteravond. Toen heb ik pizza met Bel gegeten." Bel kijkt me aan. En Raoul kijkt naar Bel. "Klopt dat?" vraagt Raoul aan Bella. "Ja, maar je hebt toen echt maar twee stukjes op."

Raoul kijkt weer naar mij. "Ik had toen gewoon niet zo veel trek." Zeg ik. "En daarvoor? Wat heb je daarvoor gegeten?" vraagt de dokter aan mij. Ik heb gisteren niet geluncht en niet ontbeten, dus ik denk het avondeten van die dag daarvoor. "Avondeten van eergisteren, denk ik." "Zullen we anders zo meteen even wat eten met z'n allen." Vraagt Bel aan ons. "Dat lijkt me een goed idee." zegt de dokter. Maar ik wil naar Matthy. Eten kan toch wachten, Matthy niet. Ik heb denk ik alleen geen keuze. Na een kwartiertje gaat het al wat beter en besluiten we beneden in het ziekenhuis wat te gaan eten. Dan zijn we in ieder geval nog dichtbij Matthy. Ik eet een broodje en ik zie dat Raoul mij blij aan kijkt. "Ik ben trots op je." Zegt hij zachtjes tegen mij als ik mijn broodje op heb. Ik lach naar hem en hij geeft me een knuffel.

"Kunnen we naar Matthy?" vraag ik. Ik wil echt naar hem toe. Het zou fijn zijn als we zo boven komen dat we te horen krijgen dat het goed met hem gaat. Dat hij weer aanspreekbaar is. En dat ik sorry tegen hem kan zeggen... "Is goed, zullen we anders even in groepjes opsplitsen, dan is het ook wat rustiger." Ik knik en de rest vindt het ook een goed idee. Ik ga als eerste met Raoul en Koen. En daarna gaan Bel, Milo en Rob. We lopen de trappen op, want ik ben niets zo van liften. Het idee dat je daar vast kan blijven hangen, op hoge hoogte, aan een soort touw. Liever niet. Gelukkig ligt Matthy niet zo hoog. We lopen de trappen op en we lopen naar de dokter toe. "Mogen we al naar Matthy?" vraagt Koen. De dokter knikt en we lopen achter hem aan.

Hij doet de deur open van de kamer van Matthy. Mijn hartslag stijgt heel snel. Ik ben heel bang voor wat ik ga zien. Straks overleeft hij het niet. Lies, daar moet je nu niet aan denken. Hij leeft nu nog. De deur is open en ik zie een bed staan met Matthy daarin. Ik voel gelijk de tranen weer opkomen. Ik heb het allemaal veroorzaakt. Als ik niet zo onhandig had gedaan, dan was dit nooit gebeurd. We lopen naar hem toe. Hij is helemaal aangesloten aan allerlei draadjes. Wij gaan op een stoel naast hem zitten. Ik kijk hem aan en ik voel dat de tranen over mijn wangen rollen. "Het komt goed, Lies. Daar geloof ik in." Zeg Koen die me een knuffel geeft. Ik weet niet meer of dit goed komt en of ik me dit ooit kan vergeven. Door een bezem ligt hij hier, dat is een heel raar idee. Hoe kan die bezem nou zo'n wond veroorzaken. Ik heb ook niet echt gekeken of er misschien scherpe stukken zaten op die bezem. Ik pak Matthy zijn hand vast. Zijn hand voelt koud. Niet veel later hoor ik een harde piep...

Heel erg bedankt voor de 1700 reads!!! Al jullie leuke reacties maken me erg blij. Ik ga proberen om wat vaker een deel online te zetten. Sorry dat het even heeft geduurd. Groetjes Suus!