Ik heb je nodig // Bankzitters

Hoofdstuk 40

Het is stil. Ik hoor niets meer. Ben ik dood? Ik raak in paniek. Tranen vullen mijn ogen. Wat gebeurt er allemaal. Ik ben echt doodsbang. Tranen rollen over mijn wangen. Ik wil nog iet dood. Ik wil bij Matthy zijn. Ik hou zo veel van hem, ik wil hem nog niet kwijt. "Schatje, ik ben bij je." Hoor ik Matthy opeens zeggen. Ik merk nu pas dat ik mijn ogen weer open kan doen. Matthy staat voor mij. Hij heeft gehuild, dat kan ik zien. Hij vliegt mij in mijn armen. Er komen steeds meer tranen uit mijn ogen. Ik had nooit gedacht dat ik hem ooit nog zou zien. "M-m-Matthy..." kan ik nog net uitbrengen. "Het komt goed, liefie." Zegt hij terwijl hij mij nog steeds knuffelt. Ik ben zo blij dat hij bij mij is. Hij laat mij los en kijkt mij aan. Er rollen een paar tranen over zijn wangen. Ik heb hem nog nooit zien huilen. Maar het doet mij pijn om hem zo te zien. Met zijn handen veegt hij de tranen van mijn wangen. Hij kijkt mij met een glimlach aan. "Ik was zo bang dat ik je kwijt was." Zegt Matthy terwijl er wat meer tranen over zijn wangen glijden. "W-wat is er gebeurt? Waar ben ik?" vraag ik aan Matthy. "Dat leg ik je later wel uit." Hij geeft mij een klein kusje om mij gerust te stellen. Hij pakt vervolgens zijn telefoon en stuurt iemand een appje.

Ik kijk om mij heen. Ik zie nu pas waar ik ben. Ik lig in een bed. In mijn arm zie ik een naald zitten die weer aangesloten is aan een zakje. Het is een hele witte kamer. Lig ik in het ziekenhuis? Naast mij zie ik een apparaat staan die mijn hartslag bij houdt. Daar kwamen waarschijnlijk die piepjes vandaan. Ik heb geen kans om nog verder om mij heen te kijken, omdat er allerlei doctoren binnen komen lopen. "Hallo Lisa." Eén van de dokters stelt zich voor. Lynn de Wit heet ze. Ze moeten een aantal testjes doen om te kijken of alles goed gaat. Er gaan allemaal vragen door mijn hoofd. Hoe lang lig ik hier al? Waarom lig ik hier? Ik wil mijn haren even goed leggen, maar ik voel opeens iets. Het brandt als ik aan mijn hoofd zit. Ik voel nog wat beter. Volgens mij zit daar iets van een wond ofzo. Ik voel nog wat beter, maar het doet te veel pijn om goed te kunnen voelen wat daar zit.

Na ongeveer een half uurtje is de dokter klaar met alle testjes. Gelijk komen alle jongens binnen. Raoul vliegt mij gelijk in de armen. Ik geef hem een dikke knuffel. Ik geef de rest ook nog een knuffel. Ik vraag wat er gebeurd is en ze leggen uit dat ik flauw was gevallen tegen de kast, waardoor ik een grote hoofdwond heb gekregen. Hierdoor ben ik bewusteloos geraakt en ben ik anderhalve dag niet wakker geworden. De dokters vreesde dat ik het niet ging halen, door de hoeveelheid bloed die ik ben verloren. Maar wonder boven wonder leef ik nog. Ik kan niet geloven wat ik hoor. Ik was bijna dood?

Op dat moment komt de dokter weer binnen. Iedereen moet de kamer verlaten. Matthy geeft mij een kusje en verlaat daarna de kamer. Als iedereen de kamer uitloopt, zie ik de dokter heel bezorgd kijken. "Lisa, we hebben net wat testjes gedaan en er is uitgekomen dat je wat ijzertekort hebt. Ook hebben wij het idee dat je wat aan de lichte kant bent, maar daarvoor moeten we je eerst even wegen. Je kan nu nog niet zelfstandig lopen, dus dat moeten wij later nog doen. Wij geven jou sowieso medicatie. Je blijft nog even aan het infuus, zodat de wond op je hoofd wat minder pijn doet. Wij stellen voor dat je vannacht hier nog blijft slapen en waarschijnlijk morgen ook. Daarna kijken we even of je naar huis mag." Ik knik. "Mag er iemand blijven slapen?" Vraag ik aan haar. "Ja, tuurlijk mag dat." Zegt ze. Ik zucht van opluchting.

Als zij alles ook aan de jongens heeft verteld, komt iedereen weer naar mij toe. Matthy komt naast mij liggen en slaat zijn arm om mij heen. Ik rust mijn hoofd op zijn borst. Ik ben echt zo blij dat zij bij mij zijn. Ik had niet geweten wat ik zonder hun zou moeten. We kletsen nog even, maar na een uurtje moet iedereen weg. Er mag maar één iemand blijven slapen, dus ik moet kiezen wie. "Raoul, vind je het erg als Matt blijft slapen?" vraag ik aan hem. "Tuurlijk niet." zegt hij. Gelukkig vindt Raoul het niet erg. Iedereen gaat naar huis behalve Matthy. Daar lig ik dan. Samen met Matt in een ziekenhuisbed. Het is niet de eerste keer dat wij in zo'n positie liggen. De vorige keer was het omdat Matthy in het ziekenhuis lag. Ik weet nog dat ik toen me al heel erg zorgen maakte over hem. Toen hoefde ik maar een aantal uren te wachten totdat hij wakker werd. Ik kan mij niet voorstellen hoe hij zich gevoeld moet hebben. Gelukkig lig ik hier nu samen met Matthy. Mijn Matthy...

Heel erg bedankt voor de 13,6k reads en de 394 votes!! Echt niet normaal!

Ik ga proberen om morgen een nieuw deel online te zetten!!

Groetjes Suus!