Ik heb je nodig // Bankzitters

Hoofdstuk 42

Op de weegschaal komt een getal te staan. 45 kilo. Is dat goed? Matthy kijkt mij gelijk geschokt aan. Ze tillen mij weer rustig naar het bed toe, omdat lopen nog te zwaar is. Als ik weer op het bed zit, begint de dokter te praten. "Zoals je zag, weeg je 45 kilo. Voor een vrouw van 23 jaar, is dat echt te weinig. Het betekent dat je ondergewicht hebt. Je zit op het randje, als je namelijk nog meer afvalt dan kom je op een ernstig ondergewicht. Dus we moeten ervoor gaan zorgen dat je wat aan gaat komen. Je krijgt binnenkort een dieet om het ergste te voorkomen." Ik knik. "Heeft u ook vaker moeite met eten?" vraagt de dokter aan mij. Ik knik: "Ja, de laatste tijd heb ik echt geen trek." De dokter maakt er een aantekening van. We praten nog een beetje over mijn gewicht. Dit onderwerp vermeed ik meestal, maar nu gaat dat niet lukken. Ik wilde alleen een beetje afvallen, maar ik heb niet doorgehad dat ik was afgevallen. Voor mijn gevoel ben ik nog steeds niet dun genoeg.

Na tien minuten gaat de dokter er weer vandoor. Raoul staat in de file, dus die is wat later. Ik ben bang voor wat Matthy gaat zeggen. Gaat hij boos zijn? "Liesje." Ik kijk hem aan. "Waarom heb je me dit niet eerder verteld?" zegt hij terwijl hij mij een goede knuffel geeft. Eigenlijk weet ik niet waarom ik het niet heb verteld. Ik wilde niet zeggen dat al die reacties me toch wel wat deden. Vroeger heb ik ook al snel last gehad van het gevoel dat ik dik was. En nu door die reacties kwam dat toch weer terug. Ik haal mijn schouders op. "Weet dat je altijd naar mij toe kan komen, voor alles." Ik knik. "Je bent ook echt prachtig, schatje. Daar hoef je niets aan te doen." Hij geeft mij nog een betere knuffel. Hij kijkt mij nog even aan en geeft een lief kusje.

Na een kwartiertje komt Raoul binnen. Door het wat slechtere slapen, ben ik nu alweer best moe. Ik hou het wel even voor mij zelf, want Raoul is helemaal hierheen gekomen. Raoul komt naar ons toe lopen en geeft ons beide een knuffel. "Hey Lies, voel je je al wat beter?" vraagt hij aan mij. Eigenlijk voel ik mij niet veel beter. Het slechte nieuws van vandaag helpt ook niet echt mee. "Niet veel beter." Antwoord ik. "Dus, je mag vandaag nog niet naar huis?" vraagt Raoul. Ik schud mijn hoofd. "Jammer genoeg niet." We kletsen nog een beetje over van alles en nog wat. Ik heb het nog niet gehad over het nieuws van vandaag, want ik wil hem niet bezorgd maken. Na een halfuurtje kletsen, merk ik toch dat ik erg moe ben. Gelukkig merkt Matthy het en zegt: "Ben je moe, schatje?" Ik knik. "Ja, wel een beetje." "Pak lekker je slaap, Raoul en ik gaan wel een rondje lopen. We zijn zo terug, oké?" Ik knik. Matthy geeft mij nog even een kusje. "Als er iets is, kan je mij bellen." "Is goed." Zeg ik. Ik geef hem nog een laatste kusje en daarna verlaten ze de kamer. Ik ben echt kapot, dus ik val na een paar minuten al in slaap.

Als ik weer wakker word, is Raoul weer naar huis. Hij komt morgenochtend weer langs, want hij moest nu iets doen voor werk. Matthy heeft zijn laptop hier dus probeert de belangrijkste dingen daarop te regelen. Op Instagram heeft hij gezegd dat hij deze week waarschijnlijk geen video gaat uploaden. Ik heb ook tegen hem gezegd dat hij gewoon naar huis mag gaan, maar dat wilde hij niet. Ik vind het wel fijn dat hij er is, maar ik wil zijn werk ook niet belemmeren.

In de avond hebben we nog een aflevering gekeken. Waarschijnlijk mag ik morgen naar huis, eindelijk. Het zijn maar twee dagen geweest, maar voor mijn gevoel zit ik hier al een week. Ik heb ook wel zin om de andere jongens te zien. Als ik morgen naar huis mag, komen ze mij waarschijnlijk met z'n allen ophalen. Het is inmiddels al 23:00, dus misschien een goede tijd om een beetje te gaan slapen. "Matt, ik ga denk ik slapen." "Is goed, liefie. Slaaplekker." Hij geeft mij een kusje en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik zit nog steeds aan het infuus, maar ik hoop dat die er morgen snel uit mag. Mijn ogen worden zwaarder en niet veel later val ik in slaap.

Als ik in de ochtend wakker word, zie ik dat ik heel veel berichtjes heb op Instagram. Het zijn vast weer van die stomme reacties. Toch ben ik een beetje nieuwsgierig, dus open ik Instagram. Vol verbazing lees ik alle dm's...

Heeyy, Ik hoop dat jullie het boek nog een beetje leuk vinden?

Als jullie nog goede ideeën hebben, zijn die zeker welkom. Want ik merk dat ik steeds wat minder inspiratie hebt.

Groetjes Suus!!