Ik heb je nodig // Bankzitters

Hoofdstuk 23

"NEE!!" Ik barst in huilen uit. Ik begin te trillen en te hyperventileren. Dit kan niet echt zijn. Matthy, dood? Dit kan ik mezelf nooit meer vergeven. "Lies, gaat het?" vraagt iemand. De stem komt me bekend voor. "M-Matthy?" Ik doe mijn ogen open en ik kijk naast me. Ik lig nog in bed naast Matthy. "Lies, je had een nachtmerrie. Alles komt goed." Ik kijk hem aan en ik geef hem een dikke knuffel. "Het komt goed Lies." "D-dankje Matthy." Zeg ik en ik leg mijn hoofd op zijn borst. Zijn ademhaling en zijn hartslag maken me al wat rustiger. Ik was zo bang dat hij dood was. Die droom voelde veel te echt. Ik heb nog nooit een droom gehad die zo echt voelde. Matthy gaat rustig met zijn handen door mijn haren. "Waar ging je nachtmerrie over?" vraagt hij aan mij als ik al wat rustiger ben. Ik kijk hem aarzelend aan en zeg: "Ehh, Ik werd wakker en jij was er niet meer." Hij kijkt me aan. "Ach liesje. Ik ben er nog. Alles komt goed." Zegt hij lief en hij geeft een kusje op mijn voorhoofd. Mijn wangen worden rood en mijn hart gaat heel erg snel bonzen. Ik tril nog wel een beetje, maar gelukkig is dat wel erg gezakt.

"Wil je slapen of wil je nog wat kijken?" vraagt hij lief aan me. "Ik ben wel een beetje moe." zeg ik tegen hem. "Is goed, slaap lekker Liesje." Zeg hij. "Welterusten Matt." Zeg ik tegen hem en ik geef hem een kusje op zijn wang. Ik had nooit verwacht dat ik dit ooit zou doen. Maar toch deed ik het. Ik kijk hem nog even aan en ik begin te blozen. Ik leg mijn hoofd weer op zijn borst en hij speelt rustig met mijn haren. Niet veel later val ik in slaap. Ik slaap erg onrustig en ik schrik best vaak wakker. Elke keer zie ik weer voor me hoe Matthy in elkaar zakte. Ik ben zo bang om hem te verliezen. Ik kijk naast me en ik zie hem nog liggen. Ik hoor ook dat hij nog ademt, dus dat stelt me wel gerust. Ik leg mijn hoofd weer terug op zijn borst en staar naar het plafond. Ik ben benieuwd of ik vandaag überhaupt nog kan slapen.

Ik heb denk ik daarna nog 3 uur wakker gelegen en misschien nog uurtje geslapen maar niet veel meer. Ik ben echt kapot. Ik heb alleen maar gepiekerd. Gelukkig gaat alles goed met Matthy. Het is ondertussen al 07:00 uur, dus ik hoop dat het niet heel erg lang meer duurt voordat Matthy wakker wordt. Ik pak mijn telefoon en ik open mijn Instagram. Heel veel mensen hebben gepost dat Matthy in het ziekenhuis ligt. Ik kijk tussen mijn dm's en ik zie een aantal berichten staan.

'Door jou ligt Matthy in het ziekenhuis. Het is allemaal jouw schuld! Jij had daar moeten liggen, niet Matthy!'

Ik krijg nog meer doodbedreigingen. Hoe weten al die mensen dat Matthy in het ziekenhuis ligt? En dat het mijn schuld is. Als ik al mijn dm's lees voel ik tranen over mijn wangen stromen. Het is allemaal mijn schuld. Ik begin zachtjes te huilen, ik wil Matthy niet wakker maken. Maar toch lukt dat niet, want ik voel hem bewegen. Ik draai me om zodat hij mijn gezicht in ieder geval niet kan zien. "Goedemorgen, Liesje." Zegt hij met zijn ochtendstem. Zijn ochtendstem is echt heel schattig. "Goedemorgen." Zeg ik zachtjes. Als ik harder praat zou je makkelijker kunnen horen dat ik aan het huilen ben. "Gaat het Lies?" vraagt hij aan mij. Ik negeer wat hij zegt. "Lies, kijk mij eens aan." zegt hij rustig. Ik slik de brok in mijn keel weg en ik beweeg mijn hoofd naar boven. "Lies, wat is er aan de hand?" vraagt hij terwijl hij over mijn rug wrijft om mij gerust te stellen. Ik geef mijn telefoon aan hem en hij begint de berichten te lezen. Hij kijkt me geschokt aan. "Lies, het is niet jouw schuld. Echt niet. Wil je dat onthouden?" zegt hij tegen mij. Ik knik twijfelend en hij geeft een kusje op mijn hoofd. Ik voel me al gelijk ietsje beter. "Ze weten niet eens hoe het eigenlijk zit, dus ze zeggen maar wat." Zegt Matthy op een geïrriteerde toon. "Ze doen zo gemeen tegen jou zonder enige reden." Ik haal mijn schouders op en zeg: "Het komt wel door mij dat je hier ligt." Zeg ik. "Dat is niet waar, je hebt mij juist gered. Als jij de ambulance niet had gebeld was ik er misschien niet geweest." Zegt hij. Zo had ik het eigenlijk nog nooit bekeken. Maar toch voelt het niet zo.

Ik hoor voetstappen. Voetstappen die steeds dichterbij komen. Niet veel later gaat de deur open.

Heeyy, ik hoop dat jullie het boek leuk vinden. Jullie leuke reacties maken me erg blij! Ik ga proberen om morgen een nieuw deel online te zetten! Groetjes Suus.