Constellation Under the Plane

32

Huling Sandali... playing.

All the pain i endure. Nakakulong lang ako sa apartment. Ni magabalang buksan ang mga ilaw ay hindi ko na nagawa. Hindi ko na naubad ang suot na uniform.

When i reach my apartment i just locked my self. Nakasubsob ang mukha sa mga binti at iniiyak lahat.

This is what I'm afraid of.

Pinagsusuntok ko ang dibdib ko at huminga ng malalim. I know. I know i could feel this again. Ang ginawa ko lang naman ay sumugal.

Pumikit ako ng mariin ng maalala ang mukha niya na nakangiting kaharap ang dalaga kanina.

Those smile.

Mas sumakit ang dibdib ko. Sumisikit iyon. I can't hold my scream.

Hindi na ako nakapagpigil na isigaw ang nararamdaman. Hindi ko na inalala ang mga kapitbahay na kung makipagchismis ay wagas.

All i do is scream in pain.

"Ayoko na! masakit na!"

My phone keep on ringing. Bea is calling me. I ignore it and cry more.

Humahagulgol ako habang inaalala ang mga ngiti nila kanina. I can't. My heart can't. Hindi kinaya nang puso ko ang nararamdaman ko.

Sa huling pag kakataon sumugal ako at mas ginustong gamitin ang puso ko. All his promises meant to be broken.

"You promise... y-you promised... k-kala ko ba ako ang pakakasalan mo? t-then why are you there... why are you there... smiling and having a glint of love in eyes while s-staring at her. Why? why do you need to be with me! Dahil ba nakuha mona ang pinakahuling bala ko? d-dahil ba..."

Umagulgol ako at hinayahan ang sariling humiga at sa sahig. Pumikit ako habang hawak ang puso.

My phone die. And it rings again. This time it's not Bea, it's Cloud.

Pumikit ako ng mariin at hindi iyon pinansin. I slowly stand up and remove my cloths. I walk to my bed and let my self has my own peace.

Humiga ako at ikinalma ang sarili. Ipinikit ko ang mata ko.

I need a space for my self. Ako na lang ang makakapagpapahalaga sa sarili ko. Ako na lang ang makakabuo sa mga pangako niya.

Ipinikit ko ang mata. Bakit ba sa bawat minuto hindi na ako natututo. Lagi ko na lang ikinukumpara ang naranasan ni Mama sa buhay ko.

Humiling ako na... kahit sandali lang. Kahit sandali palayain ang pusong 'di mapigil. Parang kanta lang. Gusto kong payain ang nararamdaman ko ngayon kahit sandali lang. Sana utak na lang ang gumagana sa tuwing may nahuhulog. Dahil may masasaktan.

Kinabukasan ay maaga akong nagising. Madilim pa sa labas. Namumugto ang mga mata ko at hinanap ang cellphone ko.

When i saw a lot of missed call i delete it all. Pumunta ako sa schedule flight ko. Buti na lang at wala. Pumunta ako sa kama at binagsak ulit ang katawan.

There's twenty missed calls from Bea. I texted her that I'm okay.

While there's an thirty one missed calls from Cloud and twenty five unread messages.

I read the last one.

From Love.
'Ganda. Please buksan mo ang pintuhan.. ano ba nangyayari sa'yo? nag-aalala na ako.'

Other tear fell from my eyes. Kaagad ko iyong inalis at pinatay ang phone ko. There's also missed called from Theo.

I look at the window. Hindi pa maliwanag sa labas kaya naisipan kong baka meron pang bituin. The stars is my peace.