„Czy mam inny wybór?" DISCONNECTED

Rozdział 45

Kyubii przejmujący kontrolę zadziwiająco mnie wymęczył. Leżałem na futonie praktycznie nie przytomnie. Kiedyś śnieżnobiała pościel zdążyła przesiąknąć krwią jednak banshee okupowała łazienkę prawie od godziny. U mojego boku siedzieli Hatake i Sasuke nie zamieniający ze sobą żadnego słowa.
Spróbowałem się podnieść bo miałem już dość leżenia we krwi. Usiadłem powoli na łóżku, przyglądając się twarzą moich towarzyszy. Sasuke wydawał się pogrążony w myślach a Kakashi wyjątkowo nie czytał tej swojej książki.
Chciałem wstać ale do pokoju wparowała Sakura

-...Łazienka wolna.- szepnęła prawie, że od razu wychodząc zostawiając otwarte na oścież drzwi.

-Sasuke, idź.- powiedziałem. Ten bez słowa sprzeciwu udał się do łazienki, widocznie zmęczony. Wtedy dopiero głęboko odetchnąłem.

-Jak się czujesz?- spytał po raz któryś Kakashi.

-Tak samo jak sześć minut i trzydzieści cztery sekundy temu.- fuknąłem.

-Ale humor ci widzę dopisuje.- westchnął.- muszę iść porozmawiać z... Tsunami-san. Poradzisz sobie?- zapytał i wstał.

-Tak, tak. Nic mi przecież nie jest.- wywróciłem oczami. Hatake skinął głową i wyszedł.

Chwile później po pomieszczeniu rozległo się pukanie do drzwi. Wyczułem na korytarzu chakre Tazuny.

-Proszę...- powiedziałem cicho po chwili namysłu. Do pokoju niepewnie wszedł starszy mężczyzna. Usadowiłem się prosto, patrząc na niego uważnie. Stanął praktycznie, że na środku pomieszczenia i chwile milczał.
-Em... Coś się stało?- zapytałem, unosząc brew.

-Słuchaj, dzieciaku. Może trochę źle cie oceniłem...- mruknął, patrząc w dół. Przekręciłem głowę, nie wiedząc zbytnio o co mu chodzi.
-Gdyby nie ty, ta wioska najprawdopodobniej legła by w gruzach, a Gatō dalej by się panoszył.- kontynuował. Skinąłem głową, przymykając lekko oczy.

-Jeżeli przyszedł pan przepraszać, to proszę to zrobić i wyjść.- powiedziałem beznamiętnie. Starszy wyraźnie bił się z myślami. Zapewne w kwestii przeprosin.

Dłuższą chwile milczeliśmy, aż mężczyzna odwrócił się na pięcie.

-Wiedz tylko, że... Jestem ci wdzięczny.- szepnął i wyszedł. Duma go przygniotła? Prawdopodobnie. Ale chociaż próbował.
Zaraz po starcu do pokoju wbiegł Inari.

-Naruto-san!- krzyknął i rzucił się na moje łóżko. Jego głowa zwisała nisko, co chwila pociągał nosem. Płakał.
Uśmiechnąłem się lekko widząc go.

-Już w porządku, Inari.- zapewniłem, starając się go uspokoić. Ośmiolatek zamiast tego zaczął się lekko trząść.

-J-ja, uratowałeś mnie i-i... wszystkich. Dziadek opowiadał. Powiedział, że za-zabiłeś Gatō. T-ty...- co chwile się jąkał albo przerywał mu szloch. Westchnąłem cicho i pogładziłem go po plecach.

-Głęboki oddech, uspokój się i potem wysłów.- mruknąłem. Chłopiec nic sobie jednak z tego nie zrobił.

-J-jesteś bohaterem. Przepraszam, ż-e wcześniej... wcześniej...- zaniósł się głośniejszym płaczem. Nie wiedziałem zbytnio co mam zrobić.

-Nic nie szkodzi, naprawdę. Zrobiłem to, co należało.- uśmiechnąłem się niezręcznie.- Teraz się uspokój. Już wszystko w porządku...- znów wymruczałem. Chłopczyk skinął głową, potym zaczął wycierać sobie łzy. Patrzyłem na to z niemocą ale tą niezręczną chwile przerwał Sasuke wchodzący do pomieszczenia. Głowa Inariego od razu powędrowała w jego kierunku.

-Panie Sasukee!- krzyknął i znów zaniósł się płaczem. Szybko poderwał się z posłania. Czarnowłosy spojrzał na niego skonfundowany. Inari podbiegł do niego i... przytulił go. Aż parsknąłem śmiechem widząc Uchihe któremu z wrażenia wypadły aż rzeczy z rąk.