Every Chase Has It's Ending (Completed)

Kabanata 41

I supposed to forget Monica and her family not until I found out that she is entertaining another man. At some point I hated her because of her Mom.. my mom left me. At the early age I got depressed without anyone knowing. I have lost my track and my courage to live life. At the early age I have hated my father.. I feel alone and.. lonely.

I don't know if she felt it too knowing that her mom is inlove with someone else. However little did I know that because of her I have learned to set aside my drama to make her happy. I have learned to act like I'm alright eventhough I'm not. I have learned to smile despite the hardships that I've been through and lastly, my Mom broke my heart but Monica fixed it for me. Because of her I lived and in love again. Damn, girl!

I chose to stalk her secretly dahil may kaunti pa naman akong hiya sa katawan. Halos isang taon akong nawala tapos bigla nalang akong susulpot? Baka atakehin siya sa puso dahil sa galit. Madalas parin siyang tumatambay sa soccerfield habang nagtatago ako sa puno ng mangga. Sometimes I caught her crying hindi ko alam kung dahil ba yun sakin o gawa iyon ng ibang lalaki. I hate that idea! Hindi ko na napigilan at tuluyan ko na siyang nilapitan.

My heart is jumping too fast as if this is the first time that we met. Nothing changed. Her face is still angelic she was like the younger version of her mom. Hindi ko rin namalayan na humaba na ng tuluyan ang kanyang buhok kapansin pansin rin ang pagbabago ng kanyang katawan. She was skinny before but now she has that curve.

Tama nga ang hinala ko. Halos mapatay na niya ako sa galit. But I will never tell her what I know. I don't want her to feel what I felt. I'm sure she'll breakdown.

She became my universe. Sa sobrang pagmamahal na binuhos ko nakalimutan ko ang sarili ko. I want to protect her at all cost and love her in my own way. I wish to be his shining armor but I never notice that I became a monster to her.

"Nasasakal na ako."

"Hindi na kita mahal."

"Maghiwalay na tayo."

Kasalanan ko ba kung na trauma ako sa pagkawala ni Mommy? Nawala lang ako ng ilang saglit sa tabi niya tuluyan at panghabang buhay na siyang nawala sakin. Papano kung mangyari ulit iyon sakin? Papano paggising ko.. pagkurap ko.. kunin narin siya sakin? I want to be at her side all the time. At nangyari nga ang pinipigilan kong mangyari. She left me.

Am I really selfish? Hindi ko alam. I cried and beg, but she didn't listened. Ayos lang sakin kahit hindi na niya ako kayang mahalin ulit. Kasi ako.. mahal na mahal ko parin siya. Ayos nga lang sakin kahit may mahal na siyang iba basta huwag niya lang akong burahin sa buhay niya.

"Tunay ngang bukod sa mukha ay namana mo pa saiyong ama ang pagkabaliw niya sa isang Galorport. Bakit hindi kayo mag inomang dalawa?" Pagtatalak ni Betty.

I laughed. "Just like father. Nasa dugo na yata."

Iniligpit niya ang mga boteng nagkalat sa buong kwarto ko.

"Señorito? Bakit hindi nalang kayo magpakamatay? Mukhang ako yata ang papatayin mo sa pagkakalat mo. Itong batang ito talaga, oo." Napahawak siya sa kanyang baywang.

I smiled. "Sana nga namatay nalang ako. I want to die badly. Ang sakit ng sakit.. hanggang kailan ko ba mararanasan to? Bakit.. paulit ulit nalang? Nakakapagod. Shit!"

She look worried.

"Itong batang ito hindi na mabiro. Mabuti na't bata ka pa at iyo ng napagtanto na hindi kayo nababagay sa isa't isa. Marahil ay ayaw rin ng mommy mo na magkatuluyan kayo. Kung buhay pa iyon naku! Tiyak kong tinadyakan na iyon sa puson ng mommy mo. Kalimutan mo na siya't hindi naman iyon kagandahan! Huwag na huwag kang tumulad sa Daddy mo na tumanda ng tanga!" Pangumbinsi niya.

"Anong sabi mo?" Dad's voice thundered.

"Putang i*a, diyos ko. Oo! Wala ho Mr. Avelardo. Ako'y nagliligpit lamang dito."

I smirked.

"Iwan mo muna kami." He commanded.

"Tama nga iyan! Kailangan niyo ngang mag usap." She walked out.

My room is dark. Sinadya kong patayin ang mga ilaw pero kahit ganon alam kong tinititigan niya ako ngayon.

"What do you want?" I asked.

He remain silent for a few minutes now.

"If you don't need anything from me. Just leave me alone. I don't need your presence."

He sighed. "I've been there. I won't advice you to forget her. Because I know.. hindi mo kaya."

I laughed. Napabangon ako. Is he joking?

"Kaya ba hindi mo siya makalimutan kahit noong buhay pa si Mommy? You betrayed her!"

"Ang kailangan mo lang gawin ay ang matutong mamuhay ng wala siya." He continued like he didn't heard anything.

How can I fucking do that? Ni hindi ako makabangon. Mamuhay pa kaya?

"It's easy to say." I smirked.

"It's never been easy and will never be. Just always think that you don't have a choice but to continue life with or without her."

I closed my eyes for a moment. Nagulat ako ng ibinato niya sa akin ang isang bote ng alak.

"Uminom ka hangga't gusto mo. Magkulong ka hanggang sa magsawa ka. Isa lang ang sigurado ako, isang araw mapapagod ka din. At kapag napagod ka na you'll look for something new. New experience, new lifestyle and routine. Makakaahon ka din."

"Why are you saying this?" I asked seriously.

"Matanda na ako. Pero hindi ko pa naman nakalimutan na anak kita." He's voice is shaking.

I laughed with a teary eyes.

"Hiling ko'y bago pa man ako mawala sa mundo ay mapatawad mo na ako. Alam kong buong buhay mo galit kana sakin. Ngunit minamahal lamang kita sa pamamaraang alam ko."

Just like I love Monica in my own way.

"Matanda kana, magtino kana sana." Wala sa sarili kong sambit.

He laughed. "Matanda na ako huwag mo na sana akong pigilan pa."