My kidnapper's Son [L.T]

Chapter 12.

Louis' Pov

Ακούμπησα το μεταλλικό κρύο πόμολο, κάτι που με έκανε να νιώσω πολύ περίεργα. Σαν το ίδιο το δωμάτιο να εξέπεμπε αυτό το κρύο που τα πάγωνε όλα και όχι ο καιρός. Το κούνησα πάνω κάτω για να ανοίξω την πόρτα, δίχως όμως αποτέλεσμα. Η πόρτα ήταν κλειδωμένη, οπότε πιθανόν να μην ήταν αυτό το δικό μου δωμάτιο, αλλά τι ήταν;

-Τι κάνεις εκεί; Από την άλλη είναι το δωμάτιό σου, ακούστηκε η χοντρή φωνή του από τον διάδρομο πίσω μου που, όμως θα μπορούσε να καταλάβει ο οποιοσδήποτε ότι έκρυβε έναν τόνο ενόχλησης.

-Καλά, εντάξει! , σήκωσα τα χέρια μου στον αέρα, Το κατάλαβα εφόσον είναι κλειδωμένη, είπα και πήγα στην απέναντι η οποία άνοιξε κατευθείαν.

-Αλλά αλήθεια τι είναι; , τον κοίταξα γεμάτος απορία και περιέργεια.

-Ε; Αποθήκη. Να μην σε νοιάζει. , είπε και πριν προλάβω να απαντήσω με ένα απλό «οκ» είχε εξαφανιστεί από τα μάτια μου, μέσα στην κρεβατοκάμαρά του. Έτσι και εγώ μπήκα στο δωμάτιό μου για να τακτοποιηθώ και να κοιμηθώ μιας και ήμουν αρκετά κουρασμένος.

Μπροστά μου ανοίχτηκε ένα μικρό δωμάτιο, με άσπρους τοίχους, μία ντουλάπα, ένα κρεβάτι και μία μεγάλη μπαλκονόπορτα που οδηγούσε στο μπαλκόνι. Αφού βόλεψα τα ρούχα και τα πράγματά μου προσεχτικά, ετοιμάστηκα και έπεσα αμέσως για ύπνο.

Evelyn'sPov

Είδα το πόμολο να κουνιέται και μετά να σταματά. Μάζεψα τα γόνατα κοντά μου αγκαλιάζοντάς τα σφιχτά από φόβο για το ποιος είναι. Μέχρι που ομιλίες διέκοψαν τις σκέψεις μου. Σίγουρα συζητούσαν ο Πιτ με τον Λούι.

Σηκώθηκα και πλησίασα αθόρυβα και προσεχτικά την πόρτα και τοποθέτησα το αυτί μου πάνω στο γερό άσπρο ξύλο, από το οποίο αποτελούταν η πόρτα μου. Στην ουσία άρχισα να κρυφακούω.

-Ε; Αποθήκη. Να μην σε νοιάζει.

Αυτό ήταν το τελευταίο που άκουσα. Αποθήκη ε; καλά έτσι κι αλλιώς δεν με ενδιαφέρει και σίγουρα τώρα, δεν είναι η σωστή ώρα για εγωισμούς. Ας το αναλύσουμε όμως αυτό. Για να του απαντάει και μάλιστα με ψέματα, σημαίνει ότι ρώτησε τι είναι το δωμάτιό μου. Που είναι δωμάτιό μου αλλά δεν το ξέρει και νομίζει ότι είναι αποθήκη. Αλλά είναι δωμάτιο..Αααα! θα μπερδευτώ και εγώ στο τέλος. Συνεχίζουμε! Άρα συμπεραίνουμε ότι πλησίασε την πόρτα μου! Που σημαίνει ότι μένει στο απέναντι δωμάτιο. Που σημαίνει ότι μένει απέναντί μου. Που σημαίνει ότι είναι κοντά μου! Δεν μπορεί να γίνει καλύτερο! Αν εξαιρέσουμε το ότι απαγορεύεται να με δει. Αλλά που θα πάει κάτι θα συμβεί! Θα με δει, και θα μάθει. Τόσο την ιστορία μου όσο και εμένα.

Μετά από πολύ καιρό και, κοιμήθηκα ήρεμη και έκανα προσευχή πριν ξαπλώσω στο κρεβάτι μου. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν.

Πέρασαν τρεις μέρες από την ημέρα που ήρθε και εγώ έβγαινα ελάχιστα από το δωμάτιό μου για τον απλούστατο λόγο ότι:

' Απαγορεύεται η εμφάνισή μου στα μάτια του Λούι'

Βέβαια κρυφάκουγα συχνά πυκνά τι έλεγαν για να μένω ενήμερη για τις τελευταίες ειδήσεις. Λίγο πριν ξεπορτίσει ξανά αυτός, είχαν την ίδια συζήτηση για  την μητέρα του Λούι, την Κατερίνα όπως είχα ακούσει πως την έλεγαν.

-Τι παραπάνω θες να μάθεις γαμώτο;! Με έχεις ρωτήσει τόσες φορές γι' αυτό το θέμα. Δεν βαρέθηκες ακόμα να ρωτάς γι' αυτήν;

-Αυτήν να μην την βάζεις στο στόμα σου. Δεν είσαι ικανός να την κρίνεις εσύ!

-Α ναι ε; θυμάσαι τον λόγο που της τίναξα τα μυαλά στον αέρα αφού γεννήθηκες;

-Σκάσε!

-όχι. Θες να μάθεις. Γι' αυτό θα κάτσεις να ξανακούσεις όσα σου έχω πει. Η μητέρα σου ήταν μια πουτάνα — ακόμα και όταν ήταν έγκυος σε εσένα για να καταλάβεις- πήγαινε με όποιον να 'ναι. Και η χαζή πήγαινε που πήγαινε δεν πληρωνόταν κιόλας. Δεν την ένοιαζε παρά μόνο το πήδηγμα. Βέβαια όταν το ανακάλυψα δεν της είπα τίποτα. Της ετοίμαζα έκπληξη όπως και επακολούθησε. Αφού γεννήθηκες και σε θήλασε φρόντισα να την πνίξω στον ύπνο της. Κατάφερε όμως και επέζησε. Έτσι αφού φύγαμε από το νοσοκομείο φρόντισα να την σκοτώσω εφόσον εφόσον είχες κοιμηθεί. Έτσι και έπραξα. Πήρα το όπλο μου και της τίναξα τα μυαλά! Και όχι μία αλλά τρείς φορές την πυροβόλησα στο κεφάλι! Τρεις για να πληρώσει!

-Βούλωστο γαμώτο, βούλωστο! , είπε ο Λούις καλλύβοντας τα αυτιά του ενώ τα μάτια του γυάλιζαν από τα φρέσκα δάκρυα που ήταν έτοιμα να ξεχειλίσουν από τις κόρες των ματιών του.

-Εσύ το ζήτησες! Αποφάσισε τι άλλο θέλεις να ρωτήσεις για όταν γυρίσω, έπιασε το σακάκι του και έφυγε χτυπώντας την πόρτα πίσω του.

Άκουσα βήματα στην σκάλα και έτρεξα στο δωμάτιό μου να κρυφτώ για να μην με δει. Κάτι όμως βρέθηκε εμπόδιό μου και έπεσα στο πάτωμα του διαδρόμου.

-Ποιος είναι εκεί;, ακούστηκε η φωνή του Λούι και ανέβηκε πιο γρήγορα μιας και άκουσε το 'μπουμ' από το πέσιμό μου.

Τώρα την είχα βάψει για τα καλά...!

Aha! Καλά καταλάβατε ανέβασα μετά απο 2(!) μόνο μέρες - σκορ probably για εμένα- καινούριο chapter! Και φυσικά σας αφήνω 'ελπίζω' σε αγωνία! Ακόμα εύχομαι πραγματικά να σας αρέσει!!! Θα ήθελα τώρα να μάθω τι θέλετε να δείτε στο fanfiction. Εκτός της συνάντησης του Loui και της Evelyn xD! Σας αγαπώ πολύ! Φιλάκια και καλό βράδυ!