My kidnapper's Son [L.T]

Chapter 29.

Και κάπως έτσι αποφάσισαν να περάσουν και την υπόλοιπη μέρα τους.. Δεν σηκώθηκαν από το κρεβάτι, δεν κουνήθηκαν... Παρέμειναν μαζί αγκαλιά απολαμβάνοντας είκοσι τέσερις ολόκληρες ώρες μαζί, μόνοι, ήσυχοι... Χωρίς ανησυχίες και φόβους. Χωρίς κανέναν Πιτ.

Όπως εκείνο το πρωί...
Ετσι ήλπιζαν να είναι και τα υπόλοιπα που θα ξημέρωναν...
Τα υπόλοιπα πρωινά που ήθελαν να περάσουν μαζί...
Θα μπορούσαν όμως;

Το σπίτι στο οποίο ήταν κλεισμένοι, πρώτη φορά γέμισε με γέλια και χαρά. Έστω και για μικρό χρονικό διάστημα...
Με αγάπη και έρωτα...
Με έρωτα και αγάπη...
Εκείνη την μέρα αποφάσισαν να δώσουν κάτι σαν μικρούς παντοτινούς όρκους. Ορκίστηκαν αιώνια αγάπη -με όλες τις έννοιες που θα μπορούσαν να δωθούν στην λέξη αιώνια. Ορκίστηκαν ότι όσο ακόμα θα ήταν μαζί ο ένας θα πάλευε για τον άλλον και, ο ένας θα κρατούσε τον άλλον ζωντανό... Ξύπνιο!
Ορκίστηκαν πως εάν κάτι κακό συνέβαινε σε έναν από τους δύο ο άλλος δεν θα άφηνε την μνήμη του να ξεχαστεί. Κανένας δεν θα ξεχούσε κανέναν. Πως εάν κάτι κακό συνέβαινε θα προσπαθούσαν να συνεχίσουν τις ζωές τους, κρατώντας μόνο τις καλές στιγμές από μια -όπως έλεγαν- αληθινή αγάπη.
Ορκίστηκαν το εξής:

"Όπως σε κοιτώ, έτσι θέλω να παραμείνει το βλέμμα σου.
  Όπως σε φιλώ, έτσι θέλω να παραμείνουν τα χείλη σου.
  Όπως μου χαμογελάς, έτσι θέλω να χαμογελάς για πάντα.
  Όπως γελάς, έτσι θέλω να απομνημονεύσω αυτόν τον γλυκό ήχο με την πάροδο των χρόνων.
  Να απομνημονεύσω αυτό το λαμπύρισμα των ματιών σου, και αυτή την λαχτάρα που παίρνω όταν αντικρίζω το χαμόγελο σου που θέλω να το κάνω τόσο πολύ δικό μου...
  Μόνο δικό μου!
  Υποσχέσου μου μόνο, πώς ό,τι και αν γίνει θα τηρήσεις τα παραπάνω.
  Και σου υπόσχομαι πως αν δεν είμαι εκεί να τα δω με τα ίδια μου τα μάτια, θα τα νιώθω...
  Θα ακούω το γέλιο σου παντού, θα βλέπω το βλέμμα σου σε κάθε τι που μοιάζει κρύσταλλο, το χαμόγελό σου σε κάθε βήμα που κάνω, σε κάθε τι που κοιτώ... Τα χείλη σου... Κάθε φορά πριν πέσω για ύπνο.
  Μόνο υποσχέσου μου πως θα το κάνεις! Και πίστεψε με! Θα είμαι εκεί ακόμα και αν δεν το ξέρεις, ακόμα και αν δεν με βλέπεις...
  Απλά γιατί σε αγαπώ. Και θα σε αγαπώ για όσο ζω, για όσο αναπνέω, για όσο υπάρχω...!"

Το βράδυ που ακολούθησε ήταν γλυκό... Και συγχρόνως βαρύ...
Ο ένας κλείστηκε στην αγκαλιά του άλλου...
Φιλιά, χάδια και αγάπη... Δίχως τέλος, δίχως σταματημό.
Εκμεταλεύονταν αυτό που είχαν, και αυτοί το έκαναν με τον σωστό τρόπο...

Και τα βλέφαρα έκλεισαν, τα σώματα χαλάρωσαν, τα αστέρια πήραν την θέση των ματιών της και το φεγγάρι πρόσφερε το δικό του μοναδικό χάδι, καθώς του σκέπαζε στον γλυκό τους ύπνο...

                                                                              ...

*2 ημέρες μετά*

Εκείνος γύρισε. Το πόδι του ήταν σε γύψο και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν ψυχικά καλά ακόμα, έτσι είχε και συνοδεία. Και τι σημαίνει αυτό;!
Απέκτησε προσωπικό ψυχίατρο ο οποίος από εδώ και πέρα θα έμενε εκεί, μαζί τους, φροντίζοντάς τον.
Οι απαιτήσεις του πια περισσότερες αν και οι έξοδοι μηδαμινοί.
Κάθε λίγο προσπαθούσε να φύγει, μα ήταν αδύνατο για εκείνον.
Και να ήθελε να τρέξει δεν μπορούσε και, να ήθελε να ξεφύγει τον επέβλεπαν.
Αδιέξοδος πια και για εκείνον...

Τι περίεργες που ακούγονται οι λέξεις ε;
Και πόσο περίεργοι είμαστε εμείς που τις χρησιμοποιούμε.

"Φροντίζοντάς τον..."

---------------------------------------------------------------------

Αργά αλλά ανέβηκε, Και από όσο ξέρω κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το chapter και να συνεχίσετε να ακολουθείτε την περιπέτεια του Loui και της Evelyn!
Μην ξεχνάτε να κάνετε vote και εάν θέλετε να αφήσετε ένα comment down below as always!
Σας αγαπώ πολύ!! Και σας ευχαριστώ για την συνεχή στήριξη!!  Για όλα αυτά τα σχόλια που κάθε φορά που τα διαβάζω, γεμίζουν την μέρα μου και με κάνουν να ξεχνιέμαι από την καθημερινή ρουτίνα!
Φιλάκια!!!

Υ.Γ: Εδώ θέλω να πω ένα ευχαριστώ, στον καλύτερο κολλητό του κόσμου, ο οποίος μου έδειξε το τραγούδι το οποίο όπως λέει και εκείνος "πίστευε οτι θα με ενέπνεε στο να γράψω!", και βγήκε σωστός! Ώρες ώρες -και είμαι σίγουρη πως δεν το έχω αναλογιστεί μόνο εγώ- αναρωτιέμαι τι θα έκανα χωρίς εκείνον... Γι αυτό ένα θα σας πω!
Ξεχωρίστε ποιους έχετε γύρω σας, αυτοί που αξίζουν μένουν και στα εύκολα και στα δύσκολα, αυτοί που δεν άξιζαν θα φύγουν. Κοιτάξτε ποιους έχετε γύρω σας και αντιληφθείτε την αξία τους.
Και θα με θυμηθήτε! Κάποιοι αξίζουν πιο πολύ από χρυσό...