My kidnapper's Son [L.T]

Chapter 44.

Evelyn's Pov

-Tommyy!! Ρώτα πρώτα ποιος είναι!!, του φώναξα ενώ κατέβηκα γρήγορα γρήγορα τις σκάλες για αν τον προφτάσω.

Δεν πρόλαβα να κατέβω και το τελευταίο σκαλί και ο μικρός άνοιξε την πόρτα χωρίς να ρώτησει καν ποιος βρισκόταν πίσω από αυτήν. Τον κοίταξα και γύρισε το κεφάλι του σε εμένα όλο χαρά με ένα χαμόγελο τόσο πλατύ που θαρρώ πως δεν είχα ξαναδεί!

-Μαμά!! Είναι ένας στρατιωτικός!!!!, χοροπήδησε από την χαρά του και τον κοίταξα περίεργα πλησιάζοντας γοργά.

Στρατιωτικός; Ήρθε ο Mark και δεν με ειδοποίησε...;
Αναλογίστηκα και πλησίασα σαστίζοντας στο θέαμα που αντίκριζαν τα μάτια μου, ενώ σιγά σιγά άρχισα να νιώθω δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου...

~•~•~•~•~•~•~•~

Louis' Pov

Αφού χτύπησα το κουδούνι, έφτιαξα τα ρούχα μου και το καπέλο μου ενώ έλεγξα πως το ρόδο που κρατούσα μύριζε ακόμα και δεν είχε χάσει εκείνο το υπέροχο άρωμά του που τόσο μου την θύμιζε...
Εκείνη...
Το χρώμα του ίδιο με τα ροδαλά χείλη που θυμάμαι σαν να φιλούσα χθες...
Η απαλή υφή των πετάλων του όπως το λευκό δέρμα της που θυμάμαι σαν να άγγιζα και να χάιδευα χθες...
Το τρυφερό πράσινο χρώμα των φύλλων του ίδιο με το χρώμα των ματιών της που θυμάμαι σαν να κοιτούσα χθες...

Ξαφνικά ακούω τρεχαλητά από μέσα να ακούγονται όλο και πιο κοντά μου. Μα γιατί τρέχει; Ξέρει ότι ήρθα; Πώς;
Κάθε μου ερώτηση απαντάτε με το που ανοίγει η πόρτα... Και σαστίζω... Το χέρι εκείνο που κρατούσε το λουλούδι καταρρέει στα πλάγια του σώματός μου και, βγάζω σιγά-σιγά το καπέλο μου, αντικρίζοντας ένα μικρό αγόρι στην πόρτα..

Μα που είμαι; Έκανα λάθος στις οδούς; Μα εδώ είναι η διεύθυνση που μου έδωσε ο Mark... Ίσως έκανε λάθος...
Πάω να ανοίξω το στόμα μου για να απολογηθώ για το λάθος μου μα δεν προφτάνω. Και μάλλον καλύτερα.

-Μαμά!!! Είναι ένας στρατιωτικός!!!, φωνάζει το μικρό αγόρι και εκεί είναι που αρχίζω και μπερδεύομαι όλο και περισσότερο..

Μέχρι που όλα ξεδιαλύνουν μόλις η μαμά του εμφανίζεται μπροστά στα μάτια μου και νιώθω πως όλος μου ο κόσμος καταρρέει κυριολεκτικά.

Η ανάσα μου κόβεται. Ρίγος και κρύος ιδρώτας κατακλύζουν σώμα και ψυχή. Τα χέρια μου τρέμουν. Τα χείλη μου μισάνοιχτα. Και τα πόδια μου αρχίζουν αργά-αργά και με εγκαταλείπουν.
Όταν αντικρίζω ξανά αυτά τα πανέμορφα πράσινα μάτια της...