My kidnapper's Son [L.T]

Chapter 19.

Και ναι... Με αυτό το σκέπτικο κύλησαν οι δύο επόμενες μέρες κλεισμένη στο υπόγειο. Δεν ξανάκουσα φωνές. Δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Τι γινόταν εδώ και 48 ώρες μετά από εκείνον τον έντονο καυγά τους που όπως φαίνεται ήταν και αποτελειωτικός για τον Loui και βοηθός για τον Πίτερ, καθώς ο χρόνος παραμονής του γιου του όλο και μειωνόταν.

Και ακριβώς αυτό! Δεν μειωνόταν μόνο για εκείνον αλλά όπως προανέφερα και για εμένα. Και πιάνω τον εαυτό μου ώρες-ώρες να μετράει όπως και κάποτε αντίστροφα τις μέρες. Και αυτή την φορά... Για κακό σκοπό...

Η πόρτα άνοιξε ελάχιστα και απότομα διακόπτωντας τις σκέψεις μου και, όπως περίμενα, εκείνος άφησε ένα ποτήρι με νερό και μου ξανά έκλεισε την πόρτα, χωρίς να μιλήσει χωρίς τίποτα. Έμεινα σιωπηλή κοιτώντας το γυάλινο ποτήρι με το νερό. Και εκεί που πήγα να σηκωθώ για να το πιάσω και να συνεχίσω τον μονόλογο στο κεφάλι μου άκουσα την πόρτα του σπιτιού να κλείνει αφήνοντας βαρύ ήχο πίσω της μαρτυρόντας το κλείσιμό της. Ξεφύσησα. Κάπου θα πήγε να πιει, να καπνίσει, να διασκεδάσει, να τζογάρει.. Ίσως και να σκοτώσει, τίποτα το ασυνήθιστο!

Σηκώνομαι βαριεστημένα και πλησιάζω την ψιλό-σάπια ξύλινη πόρτα και σκύβω για να πάρω και να πιω όσο νερό φιλοτιμήθηκε να μου αφήσει, αυτή την φορά. Το περπάτημα μου όμως προκαλεί ένα μικρό κύμα αέρα και ακούω την πόρτα που τρίζει καθώς κουνιέται ελαφρώς μπροστά στα μάτια μου. Σαστίζω και ισιώνω τον κορμό μου ξεχνώντας παντελώς το νερό και ό,τι σκεφτόμουν προηγουμένως. Σπρώχνω αργά την πόρτα και συνειδητοποιώ πως, ναι διάολε ναι[!], κάποιος, κάπου με βλέπει και με βοηθά. Πρώτη φορά στα χρονικά και ξεχνά να μου κλειδώσει την πόρτα.

Βγαίνω έξω από το δωμάτιο με την μόνη σκέψη ότι δεν είναι και τόσο βλάκας...
Ίσως το έκανε και σκόπιμα ή ίσως όντως το ξέχασε. Δεν μου απομένει τίποτε παραπάνω από το να το ρισκάρω. Η ζωή μου άλλωστε είναι ένας ρίσκος.
Αν δεν τον τολμήσω, δεν θα ζήσω!..

Βρίσκω τις σκάλες και τις ανεβαίνω γρήγορα και όσο πιο αθόρυβα γίνεται. Πριν η μορφή μου εμφανιστεί στον πάνω όροφο κοιτάζω τριγύρω, παρατηρώ και ακούω προσεκτικά το οτιδήποτε. Αφού επιβεβαιώνομαι ότι είναι ασφαλές ανεβαίνω και τα υπόλοιπα σκαλιά και κοιτάζω γύρω μου. Σιωπή. Απόλυτη σιωπή. Πρωτότυπο γι' αυτό το σπίτι αλλά αυτήν την στιγμή είναι ο καλύτερος σύμμαχός μου. Αποφασίζω και πηγαίνω και στον δεύτερο όροφο μόνο για εκείνον..!

Βλέπω την πόρτα του μισάνοιχτη από μακριά και ξεροκαταπίνω ενώ πλησιάζω διαστακτικά όλο και πιο κοντά...

Άραγε έχω το κουράγιο να τον δω σε αυτή την κατάσταση..;
Να τον αντικρίσω;
...
Έχω το κουράγιο;
Έχω την δύναμη;
"Ηλίθια έχεις περάσει τόσα!!!"
Κουνάω το κεφάλι μου και αποβάλλω την συνείδησή μου, την κάνω να το βουλώσει.
Ξέρω τι έχω περάσει και ξέρω τι έχω δει.
Αλλά με τον Loui νιώθω να τρέφω τα ίδια συναισθήματα, τον ίδιο καημό και τον ίδιο πόνο όπως τότε με τους γονείς μου. Παρατρβηγμένο θα μου πείτε καθώς δεν τον ξέρω ούτε μια εβδομάδα πάρα μόνο πόσο;!... 5 μερες;! Δεν θυμάμαι... Δεν κατάλαβα πως πέρασαν αν όντως ήταν τόσες.
Αλλά δεν μπορώ να αποθήσω την καρδιά μου.. Αυτή αποφασίζει όσο έχει να κάνει με εκείνον και όχι το μυαλό. Αυτό είναι που προσπαθώ να αποθήσω.

Μπαίνω μέσα και η εικόνα με φρικάρει. Λευκά παπλώματα, λευκά σεντόνια λευκές μαξιλαροθήκες και το φως του φεγγαριού να τον λούζει στο μέρος του κορμού ενω καταλαμβάνει και ένα μικρό μέρος στο πιγούνι του. Σαν άγγελος...
Αντιλαμβάνομαι ότι τα μάτια του είναι ερμητικά κλειστά κάθως τα βλέφαρά του πετάρισαν με το που πάτησα το πόδι μου. Η γάζα στο κεφάλι του έχει ανακατευτεί με τα μαλλιά του και ... Τον πλησιάζω. Στέκομαι από πάνω του και βλέπω να κουνά τις κόρες των ματιών του ανεξέλεγκτα. Ίσως και να ονειρεύεται κάτι και να βγήκα λάθος.

Απλώνω το χέρι μου προς το κεφάλι του, θέλοντας να του φτιάξω τα μαλλιά...
Αλλά κάτι, ή μάλλον κάποιος, διακόπτει την κίνηση μου.
Μου αρπάζει το χέρι απαλά και το φέρνει κοντά στο πρόσωπο του έχοντας τα μάτια ακόμα κλειστά και αφήνοντάς με άφωνη. Μου κρατά την παλάμη και την πλησιάζει κοντά στα χείλη του.
Τον κοιτάζω χαμένη και έντρομη για την επόμενη κίνηση.
Φιλάει το πάνω μέρος από το χέρι μου και τα μάτια του ανοίγουν αργά και γλυκά...
Και με κοιτούν...