My kidnapper's Son [L.T]

Chapter 5.

Σηκώνομαι. Φτιάχνω τα ρούχα μου καθώς πλησιάζω την πόρτα. Περνάω από έναν καθρέφτη και  συμμαζεύω επίσης τα μαλλιά μου. Παίρνω ένα γλυκό χαμόγελο και ανοίγω. Στην θέα όμως το χαμόγελο σβήνει και την θέση του παίρνει το πιο ξινό μου ύφος, καθώς αντικρίζω τα τσιράκια του.

«Κοιμάται ακόμα.», λέω ξερά και τους αφήνω να περάσουν μέσα ενώ εγώ αργότερα κατευθύνομαι στις σκάλες για να ανέβω στο δωμάτιό μου.

«Γιατί δεν κάθεσαι να μας κάνεις παρέα;», πετάγεται ένας από τους δύο πιάνοντάς με από  το χέρι.

«Παρέα να σας κάνει ο φίλος σας.», λέω ειρωνικά και κάνω να φύγω, αλλά η γροθιά του με σφίγγει περισσότερο προκαλώντας μου πόνο.

«Μην μου αντιμιλάς εμένα! Δεν ξέρεις τι μπορώ να κάνω.»

«Μην ανησυχείς και το έχω ακούσει το παραμυθάκι για το τι όλοι εσείς μπορείτε να κάνετε.», λέω και καταφέρνω να αποδράσω από την λαβή του. Κατευθύνομαι στον προηγούμενο προορισμό μου και αρχίζω να ανεβαίνω τα σκαλιά.

«Δεν ξέρω για τον Πιτ, εγώ όμως δεν αρνούμαι να σε σκοτώσω κιόλας, εάν συνεχίσεις να μου σπας τόσο τα νεύρα.», συμπληρώνει ενώ στο πρόσωπό του ζωγραφίζεται ένα αισχρό –για εμένα- στραβό χαμόγελο.

Γυρνάω και τον αντικρίζω.

«Με έχει σκοτώσει… Ήδη! Μην κοιτάς που το σώμα μου είναι εδώ και δεν είναι θαμμένο πιθανόν κάτω από το χώμα… Η ψυχή μου είναι νεκρή.», λέω και εξαφανίζομαι από το οπτικό τους πεδίο, βρίσκοντας καταφύγιο στο δωμάτιό μου.

Πλησιάζω στο κρεβάτι και ξαπλώνω, αγκαλιάζοντας το σώμα μου με το λευκό σεντόνι προσπαθώντας να αναπολήσω ευχάριστες στιγμές στην ζωή μου, πριν τα δεκαέξι μου χρόνια.

Μπορεί να είναι μόνο δεκαέξι χρόνια… Αλλά μόνο αυτά μου πρόσφεραν ζωή, χαρά, ευτυχία, λόγους για να χαμογελάω. Λόγος για να λέω ότι αξίζει το κάθε τι σε αυτή τη ζωή. Φέρνω όσες μνήμες μπορώ. Μέσα από τις αναμνήσεις μου εκτός από υπέροχες, αξέχαστες στιγμές μου έρχονται και… και μυρωδιές, ναι…

Τα χρόνια μου στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό νιώθω ότι μυρίζουν αγνά… είναι αγνά σαν ένα μικρό άνθος που ανοίγει για πρώτη φορά τα πέταλά του και αφήνει το υπέροχο άρωμά του να ξεχειλίσει  και να κατακλύσει και αυτό την φύση. Μυρίζει σαν βανίλια… Ένα απαλό άρωμα όχι πολύ έντονο αλλά που σου τραβά την προσοχή από την αγνότητα του στην όσφρησή σου.