My kidnapper's Son [L.T]

Chapter 37.

Evelyn's Pov.

Φοβόμουν ότι από στιγμή σε στιγμή κάτι κακό θα συνέβαινε. Μπορώ να πω πως ένιωθα κάτι μέσα μου. Σαν να μου το έλεγε! Ενα διαίσθημα, κάτι! Σειρήνες ακούστηκαν έξω από το παράθυρο και πριν προλάβω καν να σηκωθώ και να δω τι γίνοταν, ποιος είχε έρθει, αν ήταν για εμάς, αν ήταν αυτός ο φίλος του Loui, o Mark, άκουσα μια κραυγή! Φοβισμένη γύρισα το βλέμμα μου και το θέαμα ήταν φρικτό!
Είχε καταφέρει για μια ακόμα φορά να απελευθερωθεί από τα δεσμά του! Διάολε! Μα πώς;! Τον είχε-
Όχι! Ήταν αρκετά έξυπνος ακόμα και χτυπημένος!

~~~~~

"-Ας τα πάρουμε από την αρχή. Τι λες;, είπε και τον είδες να βολευέται καλύτερα στην καρέκλα όπου τον είχα δεμένο καλά ώστε να μην φύγει."

~~~~~

Τον είδα να εκτινάζεται από την καρέκλα όπως-όπως με τα δύο χτυπημένα του πόδια και να του επιτίθεται με ένα μικρό μαχαίρι που κρατούσε στο χέρι του και που με αυτό κατάφερε να κόψει τα σχοινιά από τα χέρια του! Ο Louis  δεν πρόλαβε να αντιδράσει εγκαίρως και η πρώτη μαχαιριά τον πέτυχε στο μπράτσο, όπου φυσικά του το έμπιξε και μπορούσες να δεις στα μάτια του πόσο το χαιρόταν!

-Ωραίο να ξέρεις την αλήθεια ε; Καλύτερα όμως να παραμείνεις νεκρός μετά από αυτό, γρύλισε και έβγαλε το μαχαίρι και πλησίασε άλλο μέρος του σώματός του για να τον χτυπήσει. 

Και έτσι η όλη μάχη άρχισε, με εμένα απλά να επιβλέπω και να μην νιώθω τα πόδια μου. Με εμένα να κάθομαι και να στέκομαι στην γωνία κοντά στο παράθυρο, σαν απαθής θεατής ενώ δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς γινόταν. Ή καλύτερα δεν ήθελα να το συνειδητοποιήσω.

Βίαιες κινήσεις άρχισαν να γεννιούνται μέσα από τα αιχμηρά αντικείμενα που κρατούσαν. Κραυγές και διάφορα λόγια μίσους και εκδίκησης ακούγονταν για πρώτη φορά τώρα. Και όπως φαινόταν και ευχόμουν τελευταία! Ο Louis με μια κίνηση άμυνας έσκυψε και τον κάρφωσε στην γάμπα ξεσκίζοντας στην πραγατικότητα το δέρμα του κάνοντας τον να ουρλιάξει και καινούριο αίμα να τρέξει στο πια αιματηρό παρκέ πάτωμα. Ο Louis εν αντιθέση είχε γεμίσει μόλωπες και κάποια κοψίματα από τις ελάχιστες πετυχημένες προσπάθειες του Pit να τον χτυπήσει.
Είπαμε είναι πονηρός! Έξυπνος, με κάποια έννοια! Αλλά δεν είχε σώας τα φρένας, και αυτό ήταν το μόνο που τον καταδίκαζε ηττημένο!

Η κεντρική πόρτα άρχισε να βροντά! Κάποιος προσπαθούσε να μπει μέσα! Φωνές και ονόματα της αστυνομίας ακούγονταν από τον κάτω όροφο, ενώ προειδοποιούσαν πως θα έσπαγαν την πόρτα! Μέσα στον σαματά η φωνή του Mark ακούστηκε, πράγμα που το κατάλαβα από το αδύναμο αλλά συγχρόνως δυνατό χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Loui.