My kidnapper's Son [L.T]

Chapter 6.

:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:-:

8 μέρες ✔

7 μέρες ✔

6 μέρες ✔

5 μέρες ✔

4 μέρες…

Και ναι πέρασαν εφτά ημέρες. Και για πρώτη φορά αυτή η εβδομάδα δεν κατάλαβα πώς έφυγε…

Το κρύο όπως και το χιόνι όλο και αυξάνεται και εγώ σκεπάζομαι ακόμα με ένα απλό σεντόνι, ενώ έχω μπαλώσει τα παράθυρα. Ο δυνατός αέρας όμως τα κάνει να ανοίγουν και να χτυπάνε δυνατά τα φύλλα τους στον τοίχο. Σηκώνομαι και προσπαθώ να τα κλείσω ενώ ο ήχος που κάνει ο παγωμένος άνεμος, καθώς αντιστέκεται στην θέλησή μου να κλείσω τα παράθυρα, βουίζει ενοχλητικά στα αυτιά μου. Αφού τα καταφέρνω, παίρνω κάτι μπαλώματα που έχω και τα τακτοποιώ. Κοιτάζω το όλο παράθυρο και γυρνάω για ύπνο.

Οι ώρες τελικά περνούν και ξυπνώ από τις φωνές του. Μπορεί να κρυώνω αλλά νιώθω ξεκούραστη και γεμάτη… Γεμάτη όρεξη. Κάτι μου λέει πως σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα. Μια μέρα τέτοια, που έχω να δω καιρό.

Ντύνομαι με ό,τι πιο ζεστό έχω. Πλένω το πρόσωπό μου, βουρτσίζω τα μαλλιά μου και ξεκινώ τις όποιες δουλειές έχω, ενώ ετοιμάζω και πρωινό. Ψήνω ένα τοστ και το αφήνω στην άκρη για να το φάω αφού τελειώσω με τον πάνω όροφο. Σκουπίζω, ξεσκονίζω τα δωμάτια, στρώνω τα κρεβάτια, μαζεύω τα άπλυτα και τα βάζω στο πλυντήριο, ενώ τα προηγούμενα τα απλώνω για να στεγνώσουν. Κατεβαίνω έπειτα κάτω, παίρνω το πρωινό μου και κάθομαι στο σαλόνι ανοίγοντας την τηλεόραση, τρώγοντας σιγά-σιγά το τοστ μου.

Αφού το τελειώνω, πηγαίνω και το αφήνω στον πάγκο της κουζίνας και βράζω νερό για να φτιάξω καφέ. Ετοιμάζω την κούπα μου και καθώς περιμένω να γίνει, το κουδούνι χτυπάει. Ξαφνιάζομαι και πλησιάζω την πόρτα γρήγορα ανοίγοντας. Είναι ο ταχυδρόμος! Ναι! Μου δίνει τρεις φακέλους. Δύο λογαριασμούς και ένα γράμμα. Φυσικά και παραμελώ τους λογαριασμούς. Τους βάζω στην άκρη και πηγαίνω στην κουζίνα με τον τρίτο φάκελο. Τον τοποθετώ στον βραστήρα αφού πρώτα έχω διαβάσει τα στοιχεία που αναγράφονται σε αυτόν.

“Από Λούις Τόμλινσον

Στρατός, ΗΠΑ”

“Προς Πιτ Τόμλινσον

Λονδίνο, Αγγλία”

Το χαμόγελό μου είχε φτάσει μέχρι τα αυτιά, περίμενα μέχρι που το άνοιξα. Έφτιαξα και τον καφέ μου και έκατσα στο τραπέζι μαζί με τον φάκελο. Ήπια μια γουλιά και τον άνοιξα. Γράμμα από τον Λούι. Περίμενα πως και πώς να τον δω. Και θα τον δω σε τέσσερις μέρες ενώ τώρα έχω γράμμα του. Ίσως όχι εγώ-εγώ αλλά έχω.