My kidnapper's Son [L.T]

Chapter 38.

Louis' Pov.

Το στομάχι μου νιώθω να με πονάει αφόρητα. Δεν υπολογίζω τους μόλωπες και τις γρατζουνιές καθώς δεν τα νιώθω καθόλου να με πονούν. Το στομάχι μου όμως με σκοτώνει όλο και περισσότερο. Λυγίζω και πέφτω στο πάτωμα δίχως κάποια δύναμη να με συγκρατά όρθιο. Και Θεέ.. Αισθάνομαι πως δεν θα αντέξω πολύ ακόμα.. Πως αφώτου μόνη μου αποστολή ήταν να έρθω εδώ σε τούτο τον μάταιο κόσμο, παιρνόντας όλα αυτά τα δεινά μέχρι που θα έφτανα στην τελική ευθεία. Το τέλος αυτό που κάθε άνθρωπος περιμένει στην ζωή του. Να μάθει την οποιαδήποτε αλήθεια αναζητά τόσα χρόνια και να ερωτευτεί, αληθινά και βαθιά. Που όμως φτάνοντας σε αυτό το τέλος... Αδιαφορεί για το αν θα δει τον επόμενο ήλιο να ανατέλει και να δύει και, την θέση του να καταλαμβάνει το ολόγιωμο φεγγάρι με τα χιλιάδες αστέρια γύρω του.
Αρχίζω και νιώθω το κεφάλι μου βαρύ, μια τσιρίδα τρυπάει τα αυτιά μου και, σε κλάσματα δευτερολέπτου ξυπνάω και το μόνο που βλέπω είναι εκείνη... Όλα τα άλλα είναι θολά μα εκείνη θαρρείς και μια ανώτερη δύναμη την κάνει να ξεχωρίζει ακόμα και τώρα στα μάτια μου.

Τσίριζει.
Κλαίει και οδυρείται ενώ οι αστυνομικοί την κρατάνε από τα μπράτσα καθώς εκείνη παλέβει να αποδράσει. Να έρθει κοντά μου. Την βλέπω μα αδυνατώ να την ακούσω. Η καρδιά μου σπάει σε χιλιάδες μικρά κομματάκια αλλά όσο άσχημο και αν είναι αυτό, το ότι δεν μπορώ να ακούσω τι λέει μου προκαλεί ανακούφιση. Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι να μάθω τι σκέφτεται και τι εκφέρει το στόμα της κοιτώντας με σε αυτή την κατάσταση.
Θέλω να αφήσω τα δάκρυα μου να κυλήσουν και την ψυχή μου να ηρεμήσει μα δεν το κάνω. Δεν μπορώ. Και δεν ξέρω τον λόγο. Μένω εκεί και την κοιτώ. Και θυμώνω με τον εαυτό μου γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να την βοηθήσω, για να την σώσω...
Στρέφω το βλε΄μμα μου στον Mark και του ψιθυρίζω λίγα λόγια πριν εκείνη αποχωρήσει από το δωμάτιο μετά από αρκετή προσπάθεια των αστυνομικών. Και πριν εγώ...

Πριν εγώ κλείσω τα μάτια μου...
Πριν το μόνο που αντικρίζω είναι μαύρο...
Μια μαύρη κουρτίνα που όμως μόνο ένα χέρι θα την τράβαγε μακριά και θα με ξύπναγε.
Που όμως αυτό το χέρι ήταν πια μακριά μου..

"Μείνε μαζί μου μικρή μου Evelyn... Μην με αφήνεις..."

~•~•~•~•~•~•~•~

Evelyn's Pov

Από την στιγμή που κατέβηκα εκείνη την σιχαμένη πια για εμένα, ξύλινη σκαλα και βρέθηκα στο μισητό αυτό χώρο του σαλονιού, ένιωσα την καρδιά μου να αδειάζει και το κεφάλι μυο να βαραίνει. Επιτέλους δραπέτευα από εδώ μέσα! Από αυτή την φυλακή! Αλλά άφηνα κάτι τόσο πολύτιμο πίσω μου... Κάποιον που με βοήθησε στο να σωθώ, μα εγώ δεν κατάφερα να τον σώσω.