My kidnapper's Son [L.T]

Chapter 46.

Louis' Pov

"Αγαπημένε μου γιε,

Ξέρω πολύ καλά, το νιώθω, πως κάτι κακό θα συμβεί και δεν θα τα καταφέρω στην ζωή πράγμα που εσύ όμως θέλω να κάνεις. Ο κλοιός στενεύει.. Πριν λίγες μέρες έχασα τον πατέρα σου και τώρα νιώθω να χάνομαι και εγώ σιγά-σιγά. Και το χειρότερο είναι πως δεν θα μπορέσω ποτέ να σε δω να μεγαλώνεις, να σε φροντίσω όταν θα είσαι άρρωστος.
Να είμαι εκεί δίπλα σου στα εύκολα και στα δύσκολα. Να ακούσω γλυκιές λεξούλες από τα χειλάκια σου και να μην προφτένω να λαμβάνω ζωγραφιές, αγκαλιές και φιλιά από το ένα και μοναδικό μου παιδί.
Εύχομαι όταν θα διαβάζεις να έχεις μάθει την πλήρη αλήθεια και να πέρασες ωραία τα παιδικά σου χρόνια, την εφηβική και ύστερα την ενηλίκη ζωή σου. Να κατάφερες να κάνεις ό,τι πραγματικά ήθελες! Και Loui μου...
Αν όχι....
Κάντο τώρα! Όσο ακόμα μπορείς!
Θα ήταν μεγάλη η χαρά αν τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές έχεις την δικιά σου οικογένεια... Θα με έκανε πραγματικά ευτυχισμένη γιατί θα αντιληφθείς και εσύ ο ίδιος πόσο σημαντικό είναι το παιδί σου για σένα... Και πόσο σημαντικός είσαι εσύ για εμένα... Μα για εμένα η μοίρα δεν έχει γραφεί με αίσιο τέλος...

Η αλήθεια είναι πως... Έκανα λάθη στην ζωή μου. Αν λέγεται λάθος το να αγαπήσεις κάποιον τόσο πολύ που να του χαρίσεις ακόμα και ένα παιδί. Δυστυχώς όμως όταν έχεις κάποιον ακόμα που σε περιμένει πίσω τα πράγματα μπλέκουν.
Ο Pit δεν είναι πατέρας σου... Το πραγματικό του όνομα είναι Pit Jones και έχει νομίζω έναν αδερφό στο Chesire του Λονδίνου, ονόματι Matthew Jones. Έχει μια μικρή οικογένεια και εκείνος και μια κόρη. Εάν ποτέ θελήσεις να μάθεις για εκείνον -πράγμα που δεν νομίζω- αυτοί οι άνθρωποι θα είναι εκεί για εσένα... Τους έχω γνωρίσει και ειδικά η Amanda, η γυναίκα του Matthew, είναι μια υπέροχη γυναίκα. Θα σε βοηθήσει τόσο όσο προσπάθησε να σώσει και εμένα από τον Pit...
Τον αγάπησα.. Ίσως στις αρχές... Μα ό,τι ένιωθα έσβηνε όλο και πιο πολύ λόγω της δουλειάς του.. Και ύστερα βρήκα τον πατέρα σου.. Νόμιζα πως θα κερδίσω την ζωή, θα φύγω,θα γλιτώσω και εγώ και θα κάνω μια υπέροχη οικογένεια με τον άνθρωπο που αγαπούσα όσο τίποτα και το παιδί του, που κουβαλώ στα σπλάχνα μου.
Εσένα...

Μονάκριβέ μου....
Λυπάμαι τόσο που πονώ καθώς δεν θα μπορέσω ποτέ να σου μιλήσω και να σε δω από κοντά.
Να στα αποκαλύψω όλα αυτά εγώ η ίδια... Καθόμενοι στον καναπέ μας και ενώ εσύ έχεις έρθει στην κατάλληλη ηλικία για να σου μάθεις τα πάντα που συνέβησαν πριν έρθεις.
Μα ούτε και αυτό καταφέρνω να κάνω...
Μπορεί να μην έκανα την ζωή που φανταζόμουν ή την οικογένεια που ήθελα... Έκανα όμως εσένα και αν και αφήνω πίσω μου κάτι τόσο πολύτιμο όσο εσύ, δεν μετανιώνω.
Μπορεί εγώ να φύγω μα εσύ μένεις πίσω... ΄Ενα κομμάτι μου μένει εκεί... Και αντιλαμβάνομαι πως δεν πέρασα από την ζωή έτσι απλά χωρίς να κάνω κάτι...
Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα... Και στην κορυφή βάζω εσένα...