My kidnapper's Son [L.T]

Chapter 34.

Louis' Pov

Οι κεραυνοί και οι βροντές δεν είχαν σταματήσει να ηχούν στα αυτιά μου καθώς κοιμόμουν, ή καθώς προσπαθούσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ. Φαίνεται όμως πως κάτι θα συνέβαινε. Και πως σκόπιμα ο καιρός με κρατούσε ξύπνιο. Η Evelyn είχε χωθεί στην αγκαλιά μου και εγώ την έσφιγγα τρυφερά μιας και ήξερα ότι φοβάται τους κεραυνούς και αυτός ήταν ο λόγος, τούτης της αντίδρασής της. Την σκέπασα καλύτερα με την ζεστή κουβέρτα και κοίταξα τις αστραπές που δεν είχαν σταματήσει να πέφτουν τέτοια μέρα. Και ποια μέρα ήταν; Ίσως ακούγεται κάπως δυσνόητο αλλά ξημέρωνε παραμονή Πρωτοχρονιάς..! Πώς είχε φύγει ο καιρός...
Προσπαθησα να κλείσω τα μάτια μου αλλά τίποτα. Δεν το έβαλα κατω μέχρι που....
Οι βροντές που ακούγονταν απ'έξω δεν έφταναν για να με κρατήσουν ξύπνιο!
Φωνές και ουρλιαχτά άρχισαν να τρυπάνε τα αυτιά μου κάνοντάς με να ανακαθίσω στην θέση μου όπως και να ξυπνήσουν την Evelyn από τον φόβο. Μόλις με είδε την κοίταξα πίσω και εκείνη ήρθε και χώθηκε αμέσως στην αγκαλιά μου τρέμοντας. Την κράτησα γερά πάνω μου και ανάμεσα στα χέρια μου κοιτώντας την πόρτα του δωματίου μας ενώ το φως του φεγγαριού από το παράθυρο ήταν το μόνο που μας βοηθούσε να ξεκαθαρίσουμε το κάθε τι μέσα στην μαύρη, μαυρίλα. Δεν μπορούσα να μείνω άπραγος έτσι πήγα να σηκωθώ μα κάτι με κρατούσε πίσω. Κοίταξα και δεν ήταν κάποιος άλλος παρά εκείνη...

-Loui, μη που πας; Μην με αφήνεις μόνη Loui, κλαψούρισε και κάποια δάκρυα άρχισαν να κυλάνε στα μάγουλά της, στο χλωμό αυτό δέρμα από την φρίκη που ένιωθε.

Την κοίταξα και προσπάθησα να κρατήσω σοβαρό το ύφος μου πριν λυγίσω μπροστά της. Έπιασα το κινητό μου και το άφησα στην παλάμη της.

-Ήρθε η ώρα Evelyn! Ήρθε! Είναι καιρός να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας και να φύγουμε από εδώ μέσα! Μείνε εδώ και στείλε μήνυμα στον Mark να ξεκινήσει. Μην περιμένεις απάντηση ή εμένα να γυρίσω στο δωμάτιο. Μπες στην ντουλάπα και περίμενέ με να έρθω να την ανοίξω εγώ! Κατάλαβες;! Εγώ! Προσπάθησε να μείνεις ήρεμη και ψύχραιμη για να μην ακούγεσαι, της είπα γρήγορα και έψαξα βαθιά στα μάτια της για έστω και μια σπίθα θάρρους.

-Δεν μπορώ Loui! Φοβάμαι.., άρχισε να κλαίει και πήρα μια βαθιά ανάσα παίρνοντας το κεφάλι της στα χέρια μου.

-Μπορείς να το κάνεις Evelyn! Θα τα καταφέρουμε! Βοήθησέ με όμως! Έχεις αντέξει πολλά! Μπορείς Evelyn...! Θα τελειώσουν όλα και θα τα ξεχάσεις.. Θα φύγουμε μαζί και δεν θα ξανάρθουμε εδώ... Σε αγαπώ Evelyn κάντο για εμένα.. Για εμάς..., της σκούπισα τα δάκρυα και την κοίταξα ξανά.