Begin Again II N.H

Rozdział 13

W tej szkole to ja nie miałam ani trochę spokoju. W żadnym stopniu nie mogłam powiedzieć, że cierpiałam na brak towarzystwa. Skłamałbym wtedy. Problem jednak polegał na tym, iż się o to nie prosiłam. Nikt jednak tego nie zauważał.

– Brałaś strój? – Lou pojawiła się przy mnie nie wiadomo skąd i kiedy, co spowodowało u mnie lekkie podskoczenie. – Nie bój się. – Jej cichy śmiech rozszedł się po korytarzu wraz z ruchem wykonanym w moją stronę, gdzie dotknęła mojego ramienia. Musiałam przyznać, jak na kogoś kto nie lubił dotyku, bardzo często mnie ruszała.

– Nie boję się... To ty atakujesz od tyłu. – Stwierdziłam.

– Ja atakuję?

– No nie, ja. – Nagle zapadła cisza, jakby gdzieś sobie poszła. Nie, jednak wciąż szła obok ze wzrokiem wbitym w komórkę. Niczym jakaś maniaczka. Odwróciłam się w jej stronę. – Jaki strój? – Przypomniało mi się o co mnie jeszcze przed chwilą zapytała.

– Co? – Gów... Samo z siebie chciało przejść mi przez usta, lecz powstrzymałam się.

– Strój? – Powtórzyłam.

– Co strój? – Serio? Jeszcze chwila i ona mnie wpieni.

– Pytałaś mnie o jakiś strój. To ja się pytam jaki. – Wyglądała jakby się na chwile zamyśliła.

– Mamy wf. – Odparła i wróciła do swojego telefonu.

– Bomba. – Jakoś nie byłam miłośniczką zajęć fizycznych w szkołach. Odkąd tylko co ćwiczenia miałam siatkówkę. To było aż do znudzenia. Co najmniej jakby nie znali żadnej z innych dyscyplin. Swoją drogą, czemu ja nic nie wiedziałam o tych zajęciach. Spoglądając na kartkę, której wciąż nie nauczyłam się na pamięć, zauważyłam, że Louise nie kłamie.

– Jeśli nie masz to i lepiej.

– A to czemu? – Nie do końca wiedziałam o co jej mogło chodzić. W końcu na tego typu lekcje potrzebny jest strój zmienny.

– Dziś jest trening drużyny, więc tylko oni ćwiczą. No chyba, że trenerowi coś odbije i każe nam biegać... – Nie ma to jak logiczne tworzenie planu zajęć.

– I że ja mam niby przesiedzieć godzinę na ławce? – Coś mi się to nie widzi.

– Ciesz się, że nie więcej. – Też mi pocieszenie.

– Po co ci książka? – Dopytałam, widząc w jej dłoniach kolorowy przedmiot.

– Chyba nie sądziłaś, że będę przez ten cały czas patrzeć jak ganiają za piłką w tę i z powrotem.

– Nożna? – Błagam, powiedz nie. Powiedz nie. Przecież tam grał...

– Tak. – Fuck!

– Czyli, że... – Jakoś nie chciało mi to przejść przez usta.

– Horan i te sprawy? Tak. – Dopowiedziała już za mnie, ciągnąc w stronę szatni, którą swoją drogą widziałam po raz pierwszy na oczy.

– Yyyyh. Za co?! – Czy ja go wszędzie musiałam widzieć w tej szkole?

Podążając więc za rudowłosą, dotarłam razem z nią na trybuny, gdzie siedziało już kilka dziewczyn. Zrozumiałam, że pewnie musiały być z drużyny, z którą miałyśmy mieć zajęcia. Siedziały tam i bacznie obserwowały rozgrzewkę zawodników.

– I co one w tym takiego widzą? – Głos Lou, po raz kolejny rozszedł się gdzieś przy moim uchu.

– Poza ganiającymi facetami? Pewnie nic. – Stwierdziłam. To był zazwyczaj jeden z powodów, dla których jakaś kobieta oglądała piłkę nożną, czy też, jak w tym przypadku, rozgrzewkę zawodników. Rzadko, która zachwycała się samą grą, a co ważniejsze, rozumiała poszczególne akcje. W tej sytuacji jednak nie dało się ukryć, że dziewczyny, które właśnie oglądały ich grę, zwracały uwagę bardziej na chłopaków ganiających bez koszulek.