Begin Again II N.H

Rozdział 40

W galerii panował ogromny harmider, jak to w popołudniowe soboty. Nagle każdemu zachciewało się iść na zakupy i znajdował czas by spędzić tu cały swój wolny dzień. Myśl, że i ja mam to zrobić jakoś niezbyt mi się podobała.

– Nie mogłeś wybrać jakiegoś innego dnia, żeby tu przyjść? – Zaczęłam, gdy odnalazłam Nialla w tym tłumie. Co prawda trzymał mnie ciągle za nadgarstek bym mu gdzieś nie znikła, ale i tak potrafił mi się zapodziać.

– Pomożesz mi wybrać prezent. – Jak gdyby nigdy nic, odwrócił się w moją stronę i spojrzał na mnie z uwagą.

– I dlatego zaprowadziłeś mnie pod La Senzę? – Zauważyłam wiszący nad rozsuwanymi drzwiami szyld sklepu z bielizną. Jeśli on myślał, że będę wybierać prezent dla kolejnej jego panny, to jest w wielkim błędzie. Tego mi tylko brakowało. Swoją drogą, ostatnio żadna się jakoś specjalnie obok niego nie kręciła.

– Tak i nie. – Odpowiedział zdezorientowany, rozglądając się ciągle wokół własnej osi, co najmniej jakby właśnie zgubił miniaturowego jorka i za wszelką cenę starał się go znaleźć. Z tą tylko różnicą, że spoglądał przed siebie, a nie pod nogi.

– To, że jestem dziewczyną wcale nie oznacza, że wiem co dana lubi.

– Akurat chodzi o małego chłopca. – Popatrzyłam na niego lekko zdezorientowana. – Nie patrz się tak na mnie. Bratanek ma za niedługo urodziny.

– A już się bałam, że jesteś...

– NIE! – Zareagował raptownie co mnie rozbawiło. – Oj no, jakiegoś dziecięcego szukałem. – Niall wciąż próbował, coś tylko wiadomego dla niego, zlokalizować. – Ale gdzieś mi się zgubił.

– Może kolejne piętro? – Moje słowa spowodowały, że wrócił swoim wzrokiem na mnie. Kiwnęłam głową na rozpiskę sklepów za nim, po czym szybko na nią spojrzał.

– Masz oko. – Powiedział uradowany. – Chodź! – Pociągnął mnie w stronę ruchomych schodów, kiedy akurat zaczęłam mu odpowiadać.

– Owszem, z wadą.

– Co? – Zatrzymał się tak szybko, że przywaliłam w niego z mocnym impetem. Jego dłoń jednak była na tyle sprytna, że od razu złapała mnie w pasie, przyciągając zbyt blisko niego, przez co moje dłonie wylądowały na jego klatce piersiowej. W sumie cała moja górna część ciała.

– Nic, idziemy. – Odparłam, szerzej otwierając oczy, napierając przy tym lekko na jego tors.

– Masz wadę?

– Prezent chciałeś. – Popchałam go do tyłu, na tyle by zrobił chociaż jeden krok wstecz, a następnie przesuwając lewę dłoń na jego plecy, pociągnęła w stronę schodów, na które jeszcze przed sekundą mnie kierował.

– Czemu nic nie mówiłaś? – Ciągnął swoje dopytywanie, jakby moja wada wzroku była czymś szczególnym. Aż taka ślepa nie byłam, aby się tym interesował.

– Aż taki wielki powód do dumy to to nie jest. Zresztą co za różnica.

– Pewnie żadna. – Zaczął kroczył obok mnie posłusznie, trzymając przy tym dłoń na moich plecach. A mógł mnie już dawno temu puścić. Poruszać się po galerii handlowej jeszcze potrafiłam. W przeciwieństwie do niego.

– No właśnie. Co chcesz mu kupić? – Spytałam, wchodząc już z Niallem do wielkiego sklepu z zabawkami. Nie powiem, mimo że na początku czułam się dobrze, to widok masy zabawek sprawiał mi nieco ból. Szczególnie, że w tym roku nie miałam obchodzić już urodzin Davida jak robiłam to w poprzednich latach. Nie chcąc jednak, by Niall coś zauważył, odetchnęłam głębiej parę razy i z mniejszą chęcią, obserwowałam co znajdowało się na półkach. Bardzo dobrze kojarzyłam, że Linus miał syna, lecz za cholerę nie pamiętałam ile miał już lat.