SPELLBOUND +18

🧛🏻3. Bölüm🧛🏻

"Korkuyor musun?" Derin ve erkeksi sesi arabanın içinde yankılandı ve zaten gergin olan Evie'nin irkilmesine neden oldu. Elbisesini o kadar sıkı kavradığını fark etti ki parmak boğumları bembeyaz oldu. Yüzünü pencereden dışarı bakmaya devam etti, yeni evlendikleri saraya boş boş baktı ve saray yavaş yavaş gözden kayboldu.

Evie kasıtlı bir yavaşlıkla yüzünü ona döndü. Yüzünü kaldırdığında, kusursuz yüzü gözlerini süsledi. Ona bakarken aklından tek bir düşünce geçiyordu. Keşke... Keşke insan olsaydı.

Başını sallayarak ona cevap verdi. Tabii ki, bu bir yalandı. Ölümüne korkuyordu. Kocasının... evet, kocası çok güzel bir yaratıktı, ama tüm bu güzelliğin ve mükemmelliğin ardında gerçekte neyin saklı olduğunu biliyordu.

"Ben... v-vampirlerin arabalara binmediğini sanıyordum." diye kekeledi. Garip ve sağır edici sessizliği bozmak için duyduğu çaresizlik içinde aklına gelen ilk şeyi söyledi. Ve belki de artan korkusunu bastırmaya çalışmak için rahatlamaya ihtiyacı vardı. Artık yapabileceği başka bir şey yoktu. Geri dönüş yoktu, bu yüzden artık korkmanın bir anlamı yoktu. Bundan kurtulmak istiyorsa korkusunu yenmesi ve yeni hayatıyla doğrudan yüzleşmesi gerekiyordu. Başkalarının onun için yaptığı yatakta isteyerek yatmak ya da sonuçlarına katlanmak ona kalan tek seçenekti.

Kocasının yüzünde küçük bir gülümsemenin kıvrıldığını görünce Evie neredeyse nefes almayı unuttu. "Doğru. Genellikle buna ihtiyacımız olmaz," diye yanıtladı.

"O-o zaman neden..." diye sustu, bunun kesinlikle onun yüzünden olduğunu fark etti. Bu vampir prensin, kocasının en azından düşünceli olduğunu bildiği için korkusu biraz azaldı. Ama sonra bunun anlaşmanın bir parçası olduğunu hatırladı. Vampirler, özellikle kocası artık ondan sorumluydu. Sevseler de sevmeseler de onu kollayacak ve güvende tutacaklardı. Yine de Evie, en azından kocası prensin bu yolculukta ona eşlik etmeye karar vermesine memnundu. "T-teşekkür ederim, m-majesteleri."

Ani tepkisi yumuşak bir iç çekişti.

Evielyn, diye seslendi ve Evie nedenini bilmiyordu ama nefesini tuttu. Onun tarafından söylenen adının sesi, aniden tuhaf ve tuhaf bir his uyandırdı. "Adımı biliyor musun?" O sordu.

"T-tabii ki biliyorum."

"O zaman yalnız olduğumuzda kullan."

"Evet, senin... uh, yani Prens Gavriel."

Kaşları çatıldı ve Evie'nin bilinçsizce irkilmesine neden oldu. "Unvanı kaldır, Evielyn."

"G-gavriel," dedi itaatkar bir şekilde gözleri etrafta gezinirken. Şaşırtıcı bir şekilde, bu bir şekilde hayal ettiği kadar zor değildi. Evie bir gün kendini bir vampirle evli bulacağını hiç düşünmemişti, kendisi ve her insan vahşi bir canavar olduğuna inanarak büyümüştü. Kocasıyla titremeden konuşamayacağını düşünmüştü ama nedense onunla konuşmak düşündüğü kadar korkunç değildi. Gergindi ve kekeliyor ama memnundu, sesi korkudan sessiz değildi ve tahmin ettiği gibi onun önünde titremiyordu.

Gavriel başını duvara dayadı ve gözlerini kapadı. "Vampirler ben ,kocan da dahil, kimsenin senin rızan olmadan sana parmak kaldıramayacağına söz verdiler. Baban ve o insan imparatorlar bize bu yemini ettirdiler. Yeminlerin bizim için kutsal olduğunu bildiğine eminim. Nadiren yemin ederiz çünkü yeminimizi bozmayız. Yapamayız." dedi birden ona bakmadan. Gözleri kapalı kaldı. "Korkularını hafifletmek için bu yeterli olmalı."

Evie dudağını ısırdı ama o bir şey söyleyemeden devam etti.

"Artık senin kocanım Evielyn." Sesi biraz sertleşti. Ama sonra gözlerini açtı ve ona yaklaştı. Gözlerinin içine o kadar derinden baktı ki Evie istese bile bakışlarını başka yöne çeviremiyordu. Neden? Niye? Neden bu kadar güzel görünmek zorundaydı.