You Are The Reason

- ROZDZIAŁ 28 -

Najgorszą rzeczą, jaką można zrobić w dniu pogrzebu jest stypa. Ludzie przychodzą na nią i momentalnie zapominają w jakich okolicznościach się tam znaleźli. Śmieją się, jedzą i rozmawiają jakby nic się nie stało.

Właśnie dlatego nie chciałam, by taka była organizowana dla mojej mamy. Bo nie oszukujmy się, nikt tam nie poszedł dla niej. No, może z wyjątkiem kilku osób. Kiedy ja się dowiedziałam, że rodzeństwo mamy zorganizowało stypę, miałam ochotę się rozpłakać. Lecz zgodnie z prośbą taty i Evana, byłam w drodze do sali, gdzie miała się odbyć.

— Jesteś samochodem? — Mój brat zwrócił się do Graysona.

— Tak, spokojnie, możecie jechać. — Zapewnił go.

— Coś Ty. Skoro wszyscy jadą na stypę, ty też jedziesz. Ten dzień jest trudny dla nas wszystkich, szczególnie dla Abby, a ty ją wspierasz, więc nie wyobrażam sobie, żeby ciebie nie było. — Rzekł brunet.

Davies spojrzał na mnie, jakby pytając, czy może jechać. Ponieważ nie wiedziałam, ile zdołam wytrzymać bez wygarnięcia mu wszystkiego, tylko wzruszyłam ramionami.

— W takim razie pojadę. — Zgodził się i zbił piątkę z chłopakiem.

— Super, to Abby niech jedzie z tobą, a Phoebe i tata pojadą ze mną. — Rozplanował, na co spojrzałam na niego z wytrzeszczem, lecz ten tylko posłał mi pytające spojrzenie.

Przewróciłam oczami i poszłam za Gray'em do jego samochodu, który stał pod Kościołem. Całą drogę przebyliśmy w ciszy, którą ciężko zdefiniować. Z jednej strony nie była krępująca, a z drugiej miałam wrażenie, że każde z nas chciałoby coś powiedzieć, lecz się nie odważyło. Kiedy w końcu dotarliśmy na parking, wsiadłam do czarnego porsche i zapięłam pas.

— Wszystko dobrze? — Spytał nim odpalił silnik. — Jeśli nie chcesz tam być, możemy jechać do domu. — Zaproponował.

— Nieeee, jedźmy. Obiecałam Evan'owi, więc jedźmy. — Odpowiedziałam pewnie, patrząc przed siebie.

— Na pewno wszystko gra? Od kilku dni jakoś dziwnie się zachowujesz. — Zapytał, gdy już wyjechaliśmy z terenu katedry.

— Pogadamy później... — Rzuciłam i podparłam głowę o rękę.

***

Wstałam z miejsca i wyszłam do restauracyjnego ogrodu. Cały lokal był piękny i klimatyczny, lecz nie polepszało to okoliczności w jakich tam byłam. Usiadłam na bujanej ławce i odetchnęłam głęboko.

Była to pierwsza chwila od wielu godzin, kiedy mogłam wreszcie odetchnąć i powiedzieć sobie, że zaraz koniec tego koszmaru i wrócę do rzeczywistości.

Wpatrywałam się w zieloną trawę, siedząc na chuśtawce w ogrodzie. Wkrótce przed moimi oczami stanęły czarne mokasyny, które już znałam. Odetchnęłam głęboko, dobrze wiedząc, co mnie czeka.

— Mówiłaś, że wreszcie powiesz mi o co ci chodzi. Więc słucham. — Podniosłam głowę i zastałam jego pytające spojrzenie.

— Usłyszą nas. — Powiedziałam, zerkając na otwarte drzwi, prowadzące do sali.

— To mów cicho. — Odparł pewnie, po czym przewróciwszy oczami, podszedł, by zamknąć drzwi.

Chciałam ułożyć sobie w głowie, co powinnam powiedzieć, lecz mętlik w niej panujący mi na to nie pozwalał. Chociaż, wiedziałam, że może to się skończyć bardzo źle, postanowiłam mówić to, co ślina przyniesie mi na język.