The Bad Guy

17|İyi ki varsın

"Rahat mısın yavrum? Arkana yastık koyayım mı bir tane daha?" Taehyung Jungkook'un geldiklerinden beri bitmeyen sorularına bıkkınca nefes verdi. İki haftayı hastanede geçirdikten sonra doktor eve gitmelerine nihayet müsaade etmişti. Çıkış işlemleriydi toparlanmalarıydı derken Taehyung evde bulmuştu kendini birden. Şuan sıcaklığını özlediği yatağın içinde olmak ona da bebeklerine de çok iyi gelmişti. Tabi Jungkook biraz daha soru sormaya devam ederse imdat diye çığlık atabilirdi.

"Ayh hayır dedim ya hyung. Yerimiz gayet rahat , aç değiliz , ağrımız yok , midemiz de bulanmıyor. Lütfen artık etrafımda dolaşma ve otur. Bak biz sana sarılarak uzanmak istiyoruz." Sonlara doğru dudağını büzerek konuşan Taehyung sayesinde duruldu Jungkook. Elinde kalan yastığı rastgele odanın bir köşesine fırlatıp yatağa girdi. Sırtını başlığa yaslayarak küçük bebeklerini kendi iri göğsüne çekti. Kollarına hapsettiği bedenin çenesinin altında kalan saçlarını içini çeke çeke öptü. 

"İyisiniz değil mi yavrum?" Büyük olanın doğasına tezat masumca çıkan ses tonuna ve yüz ifadesine gülümseyerek kafasını onaylarcasına salladı Taehyung. İri göğüse iyice sokularak küçüldü yerinde. Evindeydi , nasıl iyi olmasındı ki?

"Jungkook."

"Efendim biriciğim?"

"Aylardır çalıştıklarım hep boşa gitti." Dedi Taehyung dudağını büzüştürerek. Jungkook onun bu ani duygu değişimine şaşırsa da hamilelikten ötürü olduğunu bildiği için bozuntuya vermedi.

"Hayır güzelim asla öyle düşünme. Kendini geliştirmiş oldun kötü mü oldu? Hem belki çocuğumuz büyüdüğünde yeniden girersin sınavına , olmaz mı?"

"Hayır olmaz."

"Nedenmiş o bakalım?"

"Çünkü çocuğumu ben büyütmek istiyorum. Her anında yanında olmak , onu anne sevgisiyle beslemek istiyorum. Bakıcıların eline bırakamam ki minik bebeğimi." Jungkook gururla gülümsedi. Taehyung'a söylemese bile en başından beri böyle olmasını istiyordu ; üniversiteye gitmesi yerine evinde kendisi ve yavrularının yanında olsun istiyordu. Tabi ki yine de Taehyung okumak isteseydi engel olmaz , kararlarına saygı duyar ve her daim destek olurdu.

"Teşekkür ederim aşkım. Bebeğimiz senin gibi bir annesi olduğu için çok şanslı olacak , iyi ki varsın annemiz."

"Sen de iyi ki varsın babamız ama bence bebeğimiz her konuda şanslı, Çünkü senin gibi de bir babası var. Ben de çok şanslıyım , her ne kadar senin gibi bir babam olmasa da sana sahibim."

"Söz veriyorum bir tanem babanın ve annenin sana vermediği sevgiyi biz vereceğiz , her zaman yanındayız. Seni asla bırakmayacağız."

"Ben de sizi bırakmayacağım , asla."
Yatakta öylece sohbet eden ikili birkaç saatin ardından sarmaş dolaş uyuya kalmışlardı. Ertesi gün de uyananan ilk kişi Jungkook olmuştu. Meşgul bir iş adamı olduğundan ne kadar geç yatarsa yatsın her sabah altı da ayakta olurdu alarma bile ihtiyaç duymadan. Tembellik yapıp küçüğünün güzel yüzünü izlemek istese de huzurla uyuyan bedeni yavaşça öpüp rahatsız etmemek için de dikkatle kollarından ayırmış ve üstünü güzelce örtmüştü yorganla. Banyoya girip işlerini hallettikten sonra mutfağa inmişti. Doktorun yazdığı yemek listesine göre Taehyung'un kahvaltısını hazırlayacaktı.
Dolaptan çıkardığı yumurtayı güzelce temizleyip suyun içine attı ve kaynaması için ocağa koydu. Ardından da salatalıkları yıkadı. Soyup dilimlediği sırada ise telefonunun çalması ile işini yarıda bırakıp nemli ellerini kuruladı ve Yoongi hyungundan gelen çağrıyı açtı.
Taehyung'un durumunu anlattıktan sonra akşam yemeğine davet etti Yoongi ve Jimin'i. Hem biraz değişiklik Taehyung'a iyi gelirdi hem de bir arkadaş edinirdi. Jimin ile iyi anlaşacağını düşünüyordu çünkü birbirlerine çok benziyorlardı. Üstelik Jimin hamileliği yaşamıştı , bu konuda Taehyung'a yardımcı da olurdu. Tabi bir de MinJi vardı. Küçük oğlan çocuğu öyle tatlıydı ki , Taehyung ona da bayılırdı.
Düşünceleri arasında oldukça sağlıklı ve besleyici olan kahvaltıyı hazırlamış ve tepsiye yerleştirerek odalarına çıkmıştı. Şimdi beslemesi gereken iki bebek vardı.