Ways of Destiny

Chapter 18

Chapter 18

Break

"Pwede pa lang mangyari yun, 'no? Habang may minamahal tayong isang tao, hindi natin namamalayan na pwede pala tayong mahulog sa taong lagi nating nakakasama."

"G-Gusto kita..." pag-amin ko, hindi sa kanya kundi sa sarii ko. Gusto kong ipaalam sa sarili ko na sumusuko na ko, inaamin ko na ang katotohanang 'to.

Gusto ko si Javen at ang aminin yun sa harap niya at sa sarili ko ay napakahirap pero para bang sa simpleng salitang yun, nabawasan ang paghihirap sa loob ko.

Siguro nga tama si Javen, hindi lang guilty ang pumapatay sa akin kundi ang katotohanang matagal ko nang tinatanggi. And for the calm of my heart and mind, I accepted the truth.

Gusto ko si Javen, gusto ko siya pero hindi ko mabitawan si Marxille Writes. Mahal ko si Marxille pero hindi ko alam kung tama pa ba ang pagmamahal na 'to, kung healthy pa ba. Gusto ko si Javen pero hindi pwede.

Shock is visible in his eyes after hearing what I said. Nakaawang ang labi niya at parang naestatwa sa kinatatayuan.

Nanatili akong tahimik at diretsong nakatingin sa kanya. Napakurap siya at naitikom ang bibig. Napalunok at muli akong tiningnan. Hindi makapaniwala.

"A-Anong sinabi mo..." mahinang usal niya pero wala akong balak ulitin ang sinabi ko. Napasinghap siya at parang napaso sa pagkakahawak niya sa'kin. Sa wakas, pinakawalan niya na ang mga kamay ko.

Nag-angat ako nang tingin nang dahan-dahan siyang tumayo. Pinagmasdan ko siya at ganun din ang ginawa niya. And then after minutes of shock and processing what I said, he sighed and stared at me with sadness in his deep black eyes.

"Elisha..." usal niya sa pangalan ko. Nanatili akong nakatitig sa kanya, pinagmamasdan ang reaksyon niya at iniintay ang magiging tugon niya.

Ilang beses nagbukas sara ang mga labi niya. Gustong magsalita pero hindi alam kung paano at ano ang tamang sabihin. Lumunok din ako dahil kanina ko pa nararamdaman ang panunuot ng lalamunan ko.

Hindi ako kinakabahan pero hindi rin maalis ang bilis ng pintig ng puso ko. Nag-iintay sa sagot niya. Umaasa pero kalahati ng isipan ko... alam na ang itutugon niya.

"I'm sorry..." And after a while, he gently spoke. Looking at him, in front of me, makes my heartache.

His face looks weary. Para bang mentally and emotionally drains si Javen, and now how cruel of me to think that I am just the one struggling in this situation.

Of course, Javen struggle too. Baka mas malala pa nga ang nararamdaman niya kaysa sa'kin. After all, he really loves his girlfriend but he committed a sin. Ako, ako ang sumisira sa relasyon nila ngayon.

But unlike me that blame him for what happened to us, si Javen, hindi niya ko sinisi. He understands me at siya ang umako ng lahat ng kasalanan na pareho naman naming ginusto. Hinayaan niya kong sisihin siya at ibuntong ang lahat ng nararamdaman ko sa kanya not minding that he struggles too.

And then, his eyebrows furrowed while looking at me at awang-awa ako sa kanya. Because the expression on his face is very visible. Just looking at him, I can tell that he's confused.

"Shay, I'm sorry... but I love my girlfriend. I'm in love with someone and that can't be you. Ayokong sayangin ang pagkakataon na mahal niya ko at mahal ko siya. Shay, I'm so sorry but I believe what we're feeling right now is just a simple attraction. No more, no less." garalgal ang boses niya pero padiin nang padiin.

And then his tears fell and that breaks me more. Because for the second time, Javen cried in front of me and maybe it's because of me. But on the second thought, maybe that tears are for his girlfriend.