Yalgı Beria Mehru

0.1 ✔

{Medya- Yalgının İtalyada ki evi}

Yalgı kendini sevmeyen,değer vermeyen,kendisine şiddet uygulayan bir aile de büyüdü.

Babası Mehmet ve Annesi Romane asla onu sevmemiş ve bunu her zaman belli etmiştir. Yıllarca sevgisiz, hep kavga olan bir ev de yaşadı kadın.

Annesini o daha on yaşındayken uğradıkları bir saldırıda kaybetti. Saldırı zamanı annesi kalbinden vurularak ölmüş ve direksiyon hakimiyetini kaybetmiştir.

Bunun sonucunda büyük bir trafik kazası olmuştur..

Neşeli bir çocuk olan Yalgı, zamanla sert, duygusuz bir çocuğa dönüşmüştür.

Ailesi asla Yalgıya sevgi göstermedi..

Yağız.. Yalgının ikizi gibi, kuzen olmalarına rağmen her zaman kardeş'ten olmuşlardır. Yağız ailesini 10 yaşında kaybetti.

Korkut Herzemşah 2 torununu da canından çok seviyor. Yalgıyı her zaman kendisine benzetmiştir. Hırsı,azimi,
korkusuzlugu,cesareti,
güzelliği ve zekasıyla herkesi kendine hayran bırakıyordu torunu.

Yalgının ailesinden görmediği sevgiyi karısı Laleyle birlikte göstermişlerdir..

Lale Herzemşah'ta torunlarını çok sever. Oğlu ve gelininin davranışlarını asla anlamamıştır.Küçücük çocuğa yaşatmadıkları kalmamıştı resmen.

Lale hanım torunu Yalgı için her zaman üzülürdü.. Bilirdi ne kadar umursamaz görünürse görünsün içinde sevgiye muhtaç bir kız çocuğu olduğunu..

Yalgı çocukluğunu yaşayamamıştı. O da her çocuk gibi ailesi ile birlikte mutlu olmak istiyordu. Annesi ile anne-kız, babası ile baba-kız gibi olmak istemiştir. Fakat ailesi asla bu küçük kızı görmemişti.

•••

Ben Yalgı Herzemşahtım..

Her zaman güçlü olmalıydım. Her zaman dik durmalı, soyadımıza layık davranmalıydım.

Ben asla ağlamamalı, kahkaha atmamalı, her zaman asil olmalıydım..

Ah, gerçekten asil'lik böyle bir şey miydi ? Yoksa ben ebeveyn olmaması gereken bir çift'in kurbanı mıydım ?

Çocukluğum ailemin beni azarlaması, ceza vermesi,sayamadığımdan fazla dersler almamla geçmişti.

Annemle babama hiç bir zaman 'anne-baba' diyemezdim. Hep 'Bey' 'Hanım' hitablarını kullanırdım. Daha doğrusu kullanmak zorunda kalırdım. Oysa bir çocuğun en doğal hakkı değil miydi 'anne baba' demek ? Peki ya ben neden en normal, olağan hak'tan muhaf tutulmuştum ?

Bu soruların cevabını hiç bulamamıştım.. Ailemin beni neden sevmediğinin de cevabını bulamadığım gibi.

Her zaman disiplinli olmalı, kimseyle samimi olmamalıydım.

Sabah yemekleri yedi de, akşam yemekleri on da yenirdi. Öğlen öğünü bizim evde yenmezdi.

Eğer kahvaltı ve ya akşam yemeğini kaçırırsam iki gün boyunca yemek yiyemezdim.

Her zaman ideal bir kilo da olmalıydım, asla kilo alamazdım. Bu konuda aldığım cezalar korkunç'tu. Üstelik olması gerekenin epey aşağısında bir kilo'ya sahiptim.