Yalgı Beria Mehru

¡ÖZEL BÖLÜM-2¡

-Menesa Atabey'den..

"Görüşürüz !" Diyerek mükemmel çiftime el salladım.

Annem havadan öpücük atarken babam el sallıyordu.

"Menesa'cığım ve Alpay abiciğim biraz daha durursanız uçağı kaçıracağız."

Ata'nın söylediklerini onaylayarak ilerlemeye başladık.

Gerekli gereksiz her şeyi hallettikten sonra uçağa bindik.

Yanımda Ata otururken karşı koltuklarda Adin ve Yaman oturuyordu.

Adin ve Yaman çok iyi anlaşıyordular. Neredeyse beyinleri aynı şeye çalışıyordu.

Tabi bu sevginin esas sebebi Yamanın da 'Gastronomi ve mutfak sanatları' okumak istemesiydi.

Ata'ysa Aa'nın dilinden şirkete tıkılacak evlattı.

Çocukluğumuzdan beri Ata'yla beraberdik.

Kerem, annemin deyimiyle Kero amcamın oğlu oluyor kendisi.

Merak etmeyin çapkınlık hayatına son verip, evlenmedi.

Benim doğduğum gün birlikte olduğu kadınlardan birisi bir bebeği amcamın kapısına bırakmıştı.

Bu nasıl bir vicdandı ?

İnsan evladından nasıl vazgeçer, aklım almıyordu.

Kero amcam ilk başlar da tereddüt etse de dna testinden sonra emin olmuştu.

Ata onun öz be öz oğluydu.

Daha sonra'ysa baba oğul yaşamaya başlamıştılar.

Yaman ise aile dostumuzun oğluydu. Nergis teyze ve Ali amcanın tek çocuğuydu.

Tabi tek çocuk olmanın verdiği yetkiyle azıcık şımarık yetiştirilmişti

Geriye kalan hepimiz gibi.

Fakat hiç birimiz hazırakonan, soyisimlerini kullanan insanlar değildik.

Hepimiz akıllı çocuklardık anlayacağınız.

Hı hı aynen. Ben biliyorum o 'Akıllı çocukları' ben !

Aha bu da aile genetiğimiz de bile bulunan iç ses belası.

Neriman.

Sıkıntıdan patlamak üzereydim.

Yaman ve Adin sessiz sakin yemekler hakkında sohbet ederken Ata uyuyordu.

Berbat bir takım arkadaşıydı.

Kolunu cimcikleyerek uyanmasını sağladım.

"Ne var kızım, ne istiyorsun ?"

"Kalk sohbet ediceğiz."

Yerinde dikleşerek bana döndü.

"Kalktım, ne sohbet ediceğiz acaba ?"