YARA

6/YARA

.
.
.

"Bir evde iki tanıdık yabancı."

❤️‍🩹

Absürt bir şekilde gelişen her an aslında hayatın bizi sokmak istediği yola zorla yöneltmesi olabilir miydi?

Hayat her zaman adil değildir ama bu yolları sunarken de pek vefalı davranmıyor. En azından birisini bize bağışlasa ne güzel olurdu.

Sadece hayal olarak kalması gerekenleri inatla bize yaşatması da bir garip. Gercekleşmemesi gerektiğini biliyorsun ama yine bir şekilde o noktaya geliyorsun.

Tamam aslında her şey olacağına varır diyerek kendimize öğüt veriyorduk ama bu olan, olmamalıydı.

İki katlı, beyaz dış cepheli evin kahve rengi kapısının önünde durmamalıydık.

En azından o ve ben, yan yana bir evde olamazdık. Şuan bu nokta ikimizi nereye sürükleyecekti, belki karşılıklı birbirimizi kırıp dökecektik.

Bir kargaşaya gidiyorduk ikimizde ve hiçbir şekilde konuşmuyorduk.

Engin kapıyı açıp beni bekledi. Bir yandan gözleri etraftaydı. Ayağımdaki ayakkabıları, paspasa sürüp içeri girdim. Arkamdan kapanan kapının sesi ve yanımdan geçen Engin'in bıraktığı rüzgar ile öylece durdum. Yapılaşmış geniş omzuların da gezinen bakışlarımla öylece durdum.

" Ev dizeli, en kısa sürede görev bitsin diye ekstra çaba vereceğim."Dedi ama bana açıklama yapmak istemiyor gibi takındığı hali belliydi. Bana dönene kadar öylece sustum.

"Evet?" Dedi. Ona omuz silktim ve bir kaç adım atıp onun olduğu yer gittim.

"Hiç." Sessiz bir boşverişti. Bir anda durgunluk çökmüştü ikimize de. Farkındaydım o da durgundu. Arabayı sürerken gerginlikle direksiyonu sıktığı parmaklarını gevşetip, ritim tutmaya çalışmasını görmüştüm.

Nefes alır gibi güldüm.

Bir zamanlar çok ama çok hevesliydik. Liseli gençler gibi, deli dolu. Şimdi böyle bahsedince kendimi yaşlanmış hissediyorum ama oysa daha otuzu görmeme vardı.

Buraya adım attığımız anda bir şeyler olduğu kesindi.

Aklıma gelen hayaller sinsi bir düşman gibi beni ele geçirmeye çalıştı.

Ve göğsümün tam ortasına küçük bir kor düştü.

"Bora!" Dedim heyecanla. Etrafımda dolaşan gözlerim beni izleyen Bora'ya dönmüştü. Onun yanına koşarak gittim ve elini tutarak onun da peşimden sürükleyip bu koca boş evin içine çektim.

"Biz gerçekten birlikte yaşacağımız evi dolaşıyoruz dimi?"Dedim. Bora sırıtarak bana baktı.

"Evet, birlikte belki daha fazla." Dedi göz kırparak. Onun omzuna hafifçe vurdum. Üç artı bir olan evimiz, bol Güneş alıyordu.

"Evimiz." Dedim. Kolunu omzuma atıp beni kendine yasladı.

"Evimiz." Dedi.

"Bu ev fazla büyük." Dedim anılardan çıkıp. Engine döndüğümde, yüzünde hiç bir ifade bulamadığım bir şekilde boydan boya cama odaklanmış bahçeye bakıyordu.