အခန္းတံခါးေခါက္ကာ ေျပာလာသည့္ ကိုကိုက်ိဳးခ်န္အသံေၾကာင့္ ရိေပၚမ်က္ေပတံုးေလးမ်ားက ျပံဳးရိပ္သန္းသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ အသံျပန္မေပးပဲ အိပ္ယာထဲအသာအယာလဲခ်ၿပီး ေစာင္ေလးျခံဳလိုက္သည့္ဝမ္ရိေပၚ။ ခဏအၾကာ တံခါးဖြင့္သံတိုးတိုးႏွင့္ အခန္းထဲဝင္လာသည့္ ေျခသံတိုးတိုးေၾကာင့္ ေစာင္ျခံဳထဲကဝမ္ရိေပၚသည္ အသက္ေလးပင္ေအာင့္လိုက္မိေသးသည္။
ခဏအၾကာထိုေျခသံေလးသည္ ရိေပၚကုတင္ေဘးနားမွာရပ္တန္႔သြားၿပီး ရိေပၚေခါင္းဝင္ထားသည့္ေစာင္ျခံဳထဲထိတိုးဝင္လာသည့္ ရနံ႔ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေၾကာင့္ ရိေပၚေစာင္ျခံဳထဲကထြက္လိုက္ခ်င္မိတဲ့အထိ။
ရနံ႔ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပိုင္႐ွင္သည္ ရိေပၚအိပ္ေနသည့္ကုတင္နားမွာရပ္ၿပီး ရိေပၚကိုငံု႔ၾကည့္ေနသည့္ဟန္႐ွိသည္။ ခဏအၾကာ အိကနည္းျဖစ္သြားသည့္အိပ္ယာေလးေၾကာင့္ ထိုလူသည္ ရိေပၚကုတင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရိေပၚသိလိုက္ရသည္။
ခဏအၾကာထိုရနံ႔ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပိုင္႐ွင္႐ွင္ ရိေပၚျခံဳထားသည့္ေစာင္ပါးေလးကို အသာအယာဆြဲဟေနသည္ေၾကာင့္ ရိေပၚၿငိမ္သက္စြာေနလိုက္မိသည္။ ထိုလူ၏ဆြဲခြာမႈေၾကာင့္ ယခုအခါရိေပၚသည္ ေစာင္ေအာက္မွ မ်က္ႏွာေလးေပၚထြက္လာရၿပီျဖစ္သည္။
ထိုရနံ႔ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ပိုင္႐ွင္သည္ အိပ္ေပ်ာ္ဟန္ေဆာင္ေနသည့္ ရိေပၚမ်က္ႏွာေလးကို ျမတ္ႏိုးစြာငံု႔မိုးၾကည့္ၿပီး လက္သြယ္သြယ္ေလးမ်ားနဲ႔ ရိေပၚမ်က္ႏွာေလး၏အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုခ်င္းစီကို ကိုင္တြယ္ေနသည္။
" ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ေဘဘီ။ ကိုယ္လက္မပါသင့္ခဲ့မိဘူး။ ၿပီးေတာ့ မင္းမႀကိဳက္တာေတြ ကိုယ္မလုပ္ခဲ့သင့္ဘူး။ ကို္ယ္မွားခဲ့မိတဲ့အတြက္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ခြင့္လြတ္ေပးပါ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္ကတိေပးပါတယ္ေဘဘီ။ မင္းေလးမႀကိဳက္တာေတြ ကိုယ္ဘာတစ္ခုမွမလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔.."
ရိေပၚနဖူးေလးဖြဖြနမ္းၿပီး စကားတိုးတိုးေလးေျပာေနသည့္ထိုလူေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ဟန္ေဆာင္ေနသည့္ ရိေပၚႏႈတ္ခမ္းလံုးလံုးေလးသည္ ျပံဳးရိပ္သန္းသြားရသည္။
