{One night stand} Thomas Sangster

~13~ Gefluister, Mario Kart en New Mexico

20 Oktober 2014

~ I can't drown my demons. They know how to swim.~

Ik hoor iemand om me vragen. Niet nu! Ik moet Julia's mascara vinden! Alles moet perfect zijn, alles! Ik laat haar niet naar buiten gaan zonder mascara! Ik ren mijn kamer rond. Van alles ligt er op de grond. Van kleren tot het boek wat ik een paar minuten geleden nog aan het lezen was. Ineens sta ik op een weg. Verward draai ik me om. Waar ben ik? Ik kijk naar een naambordje die ik op een lantarenpaal zie staan. Het Julianaplein. Ik hoor achter me gelach. Ik draai snel om. Julia zit op de rug van een jongen. Ze lacht hard. Haar wangen zijn knalrood en haar jurkje is een beetje afgezakt. Een harde windvlaag vliegt voorbij. Mijn witte nachtjapon wappert om me heen. Julia springt van de rug van de jongen af. Ze loopt een beetje wankel richting de straat.

'Ik moet naar huis! Naar de trein! Tjoek Tjoek!' giechelt ze. Ze wijst naar de overkant van de straat, dezelfde richting op als het treinstation. Achter me hoor ik getoeter. Ik durf niet te kijken. Daar sta ik dan, midden op de straat. Ik hoor geroep vanaf de stoep komen. De auto rijdt recht door me heen. Een ijzige gil weerklinkt door de lucht en ik sluit mijn ogen snel. Ik durf mijn ogen niet te openen. Ineens wordt alles stil. Voor een paar seconden blijf ik staan, mijn ogen hard dichtgeknepen. Ik hoor gefluister om me heen.

'Kim. Waar ben je? Open je ogen. Kim.' blijven de stemmen telkens herhalen . Ik open mijn ogen. Ik sta in een donkere, smalle gang. Buizen gaan door de vloer heen naar het plafond. Het ruikt er muffig. Rustig blijven Kim. Op de muren staan woorden geschreven, maar ik kan ze niet lezen. De letters veranderen in onduidelijke tekens. De stemmen blijven maar doorgaan. Ik hoor een telefoon rinkelen in de verte. Ik zet mijn handen aan mijn hoofd en gil het uit.

Dan val ik naar beneden, met mijn gezicht op de grond.

'Shit!' Ik schiet meteen overeind, klaar wakker. Ik zit midden in mijn woonkamer, naast de bank. Ben ik in slaap gevallen op de bank? Wat? Ik wrijf over mijn voorhoofd. Hopelijk wordt dat geen blauwe plek. Achter me hoor ik de telefoon weer rinkelen. Ik sta voorzichtig op, steunend op de bank leuning. Ik pak snel wat kussens van de grond en maak de bank weer netjes, voor zover ik dat kan. Ik loop naar de eettafel en pak de telefoon op.

'Met Scarlett!'

'Scarlett, ik had niet verwacht dat je zo vroeg op zou zijn.' Grinnikt Thomas. 'Hoe gaat het met je?'

Ik slik hard. 'Prima! Ja ik heb geweldig geslapen, ik ben ook pas net wakker.' zeg  ik zo vrolijk mogelijk.

'Nu de waarheid graag.' hoor ik Thomas zeggen.

'Het was maar een droom, laat ik het daarop houden.' Zeg ik. 'Waarom bel je?'

'Ik wilde gewoon weten of je iets bijzonders deed vandaag.'

'Nee niet bepaald. Waarom?' zeg ik, terwijl ik met mijn vingers over de tafel loop.

'Wes heeft ons gevraagd om bij een te komen met de cast van "The Scorch Trials", en het leek me een goede manier om je te introduceren.'

Mijn vingers stoppen met lopen. Hij wilt me introduceren aan zijn vrienden... Nou ja, Kaya en Dylan heb ik al ontmoet. Will ook, maar ik weet niet of hij er bij is, aangezien hij geen deel van de cast is.

'Scar? Ben je er nog?'

Ik schrik op. 'Ja! Ik was even weg hoor! Maar dat is goed. Hoe laat?'

Thomas begint zacht te lachen. 'Ja dat is het probleem dus, over 3 kwartier.' Ik open mijn ogen wijd.

'Komt voor elkaar.' Ik hang op en gooi de telefoon op de bank. Dit wordt haasten.

Ik gris mijn jas van het haakje en storm de deur uit. Heb ik alles? Telefoon? Check. Make-up en haar gedaan? Check. Schoenen aan? Ik kijk snel naar beneden. Check. Ik loop de straat op. Er komt een auto aangereden. Hij remt hard voor mijn neus. De deur wordt opengegooid  en Thomas stapt uit. 'Je dacht toch niet dat ik je liet lopen? Je weet niet eens waar het is.' zegt hij lacherig.