{One night stand} Thomas Sangster

Epiloog 2.0

Voordat jullie beginnen wil ik even wat vertellen. Ik weet dat de epiloog iets van een half jaar geleden online kwam. Maar ik las laatst de comments terug en voelde me schuldig. Veel van jullie wilden een goed einde. Daarom heb ik dit geschreven. Je kan dit hoofdstuk zien als definitief einde van dit boek, maar als je wilt kan je ervoor kiezen om het vorige einde (als je die beter vond, wat me sterk lijkt) als einde te zien. Je kan dus zelf bepalen of je dit als het einde van het verhaal ziet of niet. Hopelijk vinden jullie dit einde beter, en veel plezier met lezen!

Thomas POV

Naast me hoor ik zacht, ritmisch gepiep. Waar ben ik? Welke dag is het? Verward open ik mijn ogen. Voor een paar seconden staar ik denkend naar voren, totdat ik me besef dat ik in een bed lig. Ik hoor een deur open gaan en probeer overeind te gaan zitten om te zien wie het is. Dan hoor ik een stem waarvan ik dacht hem nooit meer te horen:
'Meneer, blijft u alstublieft liggen.'
Scarlett! Ik probeer weer overeind te komen, als haar gezicht ineens boven me verschijnt en ze me zachtjes weer naar beneden duwt. 'U hebt waarschijnlijk heel veel vragen-'.
'Scarlett.' fluister ik. Mijn stem klinkt schor, alsof ik lang niet gepraat heb. Ik pak haar hand voorzichtig vast en raak hem vol ongeloof aan.
Scarlett trekt een wenkbrauw op. 'Mijn naam is Louisa. U herinnert zich niks meer, of wel soms?'
Ik frons en schud mijn hoofd. 'Ik herinner me alles nog. Ik herinner me nog glashelder dat jij...' Ik slik mijn woorden weer in als ik haar verwarde blik zie.
'Meneer. Kalmeer. Wat is het laatste dat u zich kan herinneren?' vraagt ze voorzichtig, terwijl ze naast me gaat zitten.
'Ik... Ik was thuis, met Isaac. Ik was aan het voorlezen...' zeg ik.
Ze knikt langzaam. 'Kunt u mij vertellen wie Isaac is?'
Ik open mijn ogen wijd. Hoe kan ze haar eigen kind vergeten zijn? 'Isaac is je kind!?' Ik verhef mijn stem.
'Meneer. Ik heb geen kinderen. Laat mij u vertellen wat er gebeurd is.' Ze pakt mijn hand vast. 'Ik vraag aan u of u rustig wilt blijven. Dit is best schokkend nieuws.'
Ik trek mijn wenkbrauw op en wacht haar woorden af.
'Uw naam is Thomas Sangster. Op de dag van 18 september 2014 heeft u een ernstig auto-ongeluk gehad. U was bij bewustzijn toen u hier aankwam, maar rond 5 uur in de middag raakte u in een coma.' zegt ze langzaam, zodat ik elk woord goed kan horen.
'Welke dag is het?' Mijn stem trilt en angstig kijk ik haar aan.
'Het is vandaag iets meer dan 6 jaar later.' Haar stem is kalm.
Ik trek mijn hand los. 'Hoe bedoel je?!'
Dan vallen alle stukjes samen. Waarom ze me niet herkende. Waarom haar naam niet eens Scarlett is. Waarom de naam Isaac haar niet bekend voor kwam...
'In uw documenten heb ik gelezen dat u geen kinderen hebt. Het spijt me heel erg om dit te moeten zeggen, maar alles wat de afgelopen 6 jaar gebeurd is, was uw verbeelding.'
Ik wend mijn blik van haar af en staar voor me uit. Al mijn gedachten verlaten mijn hoofd. Het wordt doodstil in de kleine kamer. Na een paar minuten staat Louisa op. 'Uw familie is geïnformeerd en ze zijn onderweg. Ik geef u nu wel een beetje privacy om het nieuws te verwerken.' Ze schuift haar stoel naar achter en staat weer op. Ze loopt de kamer uit.
'Wacht' roep ik, zo hard als ik kan.
Louisa draait zich om en glimlacht vriendelijk. 'Wat is er?'
'Vertel me een verhaal.'
Ze glimlacht breed en loopt weer naar me toe. 'Wat wilt u horen?'
Ik glimlach en kijk haar aan. 'Iets goeds.'
Ze zucht en kijkt even weg. '3 jaar terug, toen ik net mijn studie had afgerond...'

En daar ben ik weer!
Hoe vonden jullie het? Beter dan het vorige einde? Laat het me weten! Dit is dan echt het einde van dit boek... Als jullie dit einde niet begrijpen, laat het me weten in de comments en ik leg het wel uit!

Groejtes van mij :D