{One night stand} Thomas Sangster

~24~ Get Ready

25 Maart 2015:

'Hebben we dit echt allemaal nodig?' Thomas pakt een thermometer uit het winkelwagentje en kijkt me met een verwarde blik aan.
Grinnikend loop ik naar hem toe. 'En we hebben nog lang niet alles.' Ik knipoog en loop naar het volgende rek met spullen.
'Serieus?'
Ik draai me om en trek mijn wenkbrauw op.
Thomas houdt een fles omhoog. 'Billen crème?' vraagt hij.
Ik schiet in de lach en kijk hem aan. 'Billen crème.'
Hij rolt met zijn ogen en loopt dan naar me toe. 'Vindt je dit grappig?' Hij legt zijn handen op mijn heupen en wiebelt met zijn wenkbrauwen.
Met mijn hand duw ik hem een beetje naar achter. 'Heel grappig.'
Hij drukt een vlugge kus op mijn lippen en grist dan het boodschappenlijstje uit mijn hand. 'Dan is het goed.' Met zijn ogen gaat hij de regels over. Af en toe trekt hij een wenkbrauw op. 'Het volgende dat we moeten halen is..... een aankleedkussen.'
Ik kijk even de winkel door en knik dan. 'Daar zorg ik wel voor.' Ik draai een half rondje op mijn hak en loop richting een ander gangpad. Ik sla de hoek om en het geluid om me heen verstomd. Wantrouwend kijk ik naar achteren, maar er is niemand meer te zien. Het gangpad is helemaal leeg en aangezien het in de hoek van de winkel staat is het nogal donker. Langzaam loop ik het rek langs, op zoek naar een aankleedkussen. Ik laat mijn blik rusten op een stapeltje van wat ik zoek. Het moment dat ik de stapel aanraak hoor ik ineens een zacht muziekje. Het klinkt alsof het van een muziekdoosje komt. Heel langzaam draai ik mijn hoofd richting het geluid. Wat is dit nou voor spooky halloween shit? Snel pak ik het pakket en loop ik richting het geluid. Ik weet het, ik weet het. Normaal is het juist slim om je om te draaien en weg te rennen, maar ik ben nou eenmaal nieuwsgierig. Ik ben aangekomen aan het einde van de gang en draai de hoek om. Voor me staat een meisje, haar rug naar me toe. Ze heeft lange, blonde haren en neuriet zacht mee op het deuntje.
'Frère Jacques, frère Jacques. Dormez-vous? Dormez-vous?' zingt ze zachtjes.
Kippenvel verspreid zich over mijn armen en ik zet langzaam een stapje achteruit. Het meisje wiebelt een beetje op haar voeten en draait zich dan om. Dan herken ik haar: Julia. Ze heeft allemaal krassen over haar gezicht en haar huid is doodsbleek. Op sommige plekken is haar huid helemaal weg. In horror zet ik snel nog een stap achteruit.
Julia zet een stap naar voren. 'Zusje, lang niet gezien.' Een griezelige glimlach rolt over haar lippen.
Ik laat het pakket uit mijn handen vallen en sla een hand voor mijn mond.
Langzaam kantelt ze haar hoofd naar links. 'Waarom ben je me niet komen opzoeken, zusje?' Ze giechelt en zet een stapje naar voren. 'Sonnez les martines. Sonnez les martines.'
Dan hoor ik achter me nog een stem. 'Mama? Waar zijn opa, oma en tante?'
Geschrokken draai ik me om. Daar staat een klein jongentje, dat denk ik tenminste. Zijn gezicht is een wazige vlek. Ik druk mijn handen tegen mijn ogen en begin te jammeren. 'Nee! Nee! Ga weg! Laat me met rust!'
'Ding. Dang. Dong.' zegt een fluister in mijn oor.
Ik open mijn ogen meteen en zie Julia naast het jongentje staan. 'Waar zijn ze, zusje?' Julia slaat een arm om het jongetje heen.
'Ze zijn weg!' roep ik uit, terwijl ik weer een stap naar achter zet.
'Maar Isaac heeft toch zijn opa en oma nodig?' Julia glimlacht weer naar het jongetje.
Ik schud mijn hoofd en begin steeds paniekeriger te ademen. 'Ik weet het toch ook niet!'
Het jongetje zet een stapje naar voren. 'Mama weet niets.' Hij steekt zijn hand naar me uit.
Verward kijk ik naar hem. 'Weet mama niets?'
Langzaam knikkend zet Julia ook een stapje naar voren. 'Mama weet inderdaad niets.'
Voor een paar seconden overweeg ik Isaac's hand te pakken, maar dan draai ik me om en ren zo snel als ik kan weg. Ineens voel ik een ijskoude hand om mijn enkel en wordt ik met een harde klap tegen de vloer gegooid.

Ik gil en open mijn ogen. Voor me hangt Thomas' bezorgde gezicht. 'Je begon te mompelen. Ik wist niet wat ik moest doen.'
Met trillende handen ga ik overeind zitten. Ik leg mijn hand in Thomas' nek en schud mijn hoofd langzaam. 'Zijn we hier wel klaar voor?'
Thomas trekt een wenkbrauw op. 'Wat bedoel je?'
Ik knik richting de gigantische stapel aankopen die we vanmiddag gedaan hebben. 'Voor dat.'
Kort richt hij zijn blik naar achter, maar dan draait hij weer terug. 'Natuurlijk zijn we daar klaar voor. Waarom de spontane twijfels?'
Flauw glimlachend haal ik mijn schouders op. 'Ik ben pas net klaar met therapie. Als ik al bijna niet voor mezelf kan zorgen, hoe moet ik dan ook voor een baby gaan zorgen?'
Hoofdschuddend legt Thomas zijn hand op mijn been, die ondertussen half over de zijne ligt. 'Het lukt ons echt wel.' Hij drukt een tedere zoen op mijn lippen en trekt me dichterbij hem.
Glimlachend zoen ik terug en druk ik mezelf tegen hem aan, de gigantische bult op mijn buik negerend. Langzaam duwt hij me naar beneden, terug op het matras. Met mijn handen ga ik zijn ontblote rug over terwijl ik met mijn voet langs zijn onderbeen ga. Langzaam wordt de zoen steeds gepassioneerder. Thomas verplaatst zijn lippen naar mijn nek en het lukt me net om een zachte kreun te onderdrukken. Ik kijk naar het plafond en sluit mijn ogen van genot. Ik kan dit wel. Wij kunnen dit wel.


19 April 2015

Ik loop het kantoor van mijn baas, Mr. Stonem, in. Ik klop op de deur en hij kijkt op. 'Scarlett! Kom binnen!'
Met een glimlachje loop in naar een van de stoelen. Langzaam laat ik mezelf op de stoel zakken. 'Ik kwam voor het contract.'
'Oh ja. Zwangerschapsverlof.' Mr. Stonem glimlacht en werpt een korte blik op mijn buik. 'Voor 16 weken. Ik heb begrepen dat je vanaf morgen, 20 April, tot 20 Augustus op verlof gaat.'
Langzaam knik ik. 'Ja.'
Hij trekt een laatje open en begint te rommelen door de papieren. Na een tijdje pakt hij een enkel blaadje uit. 'Zo. Kan je dit ondertekenen en de data invullen?' Hij schuift het blaadje met een pen erop naar me toe.
Ik begin te schrijven en na een minuutje schuif ik het blaadje terug.
Hij legt het blaadje op de hoek van zijn tafel en glimlacht weer. 'Dat is geregeld. Ik wens je veel succes de aankomende maanden. Vergeet geen kaartje te sturen.' Hij grinnikt kort en knikt dan naar de deur. 'Je mag wel gaan hoor.'
Langzaam sta ik weer op. 'Bedankt. Tot over een paar maanden.' Ik draai me om en loop het kantoortje uit. Ik loop de ruimte door. Ik sla de hoek om en bots bijna tegen iemand aan.
'Scarlett!' Cook zet een stapje naar achter en glimlacht breed.
Ik glimlach flauw en knik. 'Cook. Lang niet gezien.'
Hij schud zijn hoofd en kijkt me dan verward aan. 'Waar ga jij nou heen? Het is nog middag.'
'Ik ga met verlof. Heb je dat niet mee gekregen?' zeg ik met opgetrokken wenkbrauw.
Langzaam schud hij zijn hoofd. 'Nopes. Waarom dan?'
Ik druk mijn lippen stijf op elkaar en kijk hem geïrriteerd aan. 'Cook, kijk eens naar mijn buik.'
Hij zet nog een stapje naar achter en kijkt dan intens naar mijn buik. 'Je bent wel dik geworden.'
Een gevoel van irritatie borrelt op. 'Cook, dat heet zwanger zijn.'
Verbaasd kijkt hij op. 'Zwanger?'
Langzaam knik ik terwijl ik een blik op de klok werp.
Een gigantische grijns breekt door op zijn gezicht. 'Je bent zwanger.' zegt hij vertederd. Hij zet een stap naar voren en slaat zijn armen stevig om me heen. 'Gefeliciteerd.'
Glimlachend knuffel ik hem terug. 'Bedankt. Ik zie je wel over een maand of 4.' Ik zet weer een stap naar achter en glimlach. 'En doe je best voor een keer. Ik zal er niet voor je zijn om al je werk te doen.'
Hij schiet in de lach en schud zijn hoofd. 'Ik zal het proberen.'
Ik knik en loop dan langs hem, richting de uitgang. Met een zwaai doe ik de deur open en adem ik de koude buitenlucht in. Ik trek mijn jas strakker om mijn lichaam heen en kijk de straat over. Ik begin langzaam te lopen, terug naar Thomas' huis. Er komt een vrouw met een kinderwagen langsgelopen. Ik draai me om en zie een slapend kind erin liggen. Voor een paar seconden kijk ik er vertederd naar, dan draai ik me terug naar voren. Ik ben er klaar voor. Ik kan dit wel, vooral met Thomas naast mijn zijde.

MENSEN! Dit was het een na laatste hoofdstuk! NEEE! Het is zo raar om nu zo dicht bij het einde te zijn! Maar ik heb nog een paar weekjes te genieten van dit verhaal, dus ik hoef nu nog niet verdrietig te zijn. Ik vraag me af of jullie je Cook nog konden herinneren. Hij kwam in het begin van het verhaal voor, rond hoofdstuk 10 dacht ik. We weten allemaal wat volgend hoofdstuk gaat gebeuren, dus ik hoef niet te vragen wat jullie denken. Ik zie jullie (hopelijk) volgende week weer met het laatste hoofdstuk! (Daarna komt nog een mini hoofdstuk als het goed is en een epiloog, maar ik zie het gewoon als het laatste hoofdstuk). Na volgende week heb ik vakantie, dus dan komt er zeker een update. Ik hoop dat jullie dit een leuk hoofdstuk vonden, en dan zie ik jullie volgende keer weer!

Groetjes van mij :D